Het moet vooruitgaan. Op haar tweede plaat kiest Lucy Love niet voor stilstand, maar voor de grote sprong voorwaarts. Op Kilo verruimt de rapster haar blik zonder de bal mis te slaan.
Kilo mag dan nog zo’n andere plaat zijn geworden dan Superbillion, toch herken je Lucy Love uit duizenden. Wat de kleine Deense samen met muzikaal meesterbrein Yo Akim is begonnen, is verdomd uniek: een spannende blend van eightieselektro, moderne genres als dubstep en grime en razende raps. Een frontale botsing van London met Düsseldorf en Berlijn.
Toch mochten ramen en deuren open na het erg beperkte minimalisme van dat debuut. Kilo heeft een warmere, meer clubachtige klank die Lucy Love nog meer de dansvloer opjaagt. In de verschroeiende afsluiter “End Of Time” komt ze zelfs dicht bij de discostampers die Dizzee Rascal tegenwoordig aflevert.
Wat nog steeds bewondering afdwingt, is het onwankelbare zelfvertrouwen dat van deze plaat spat. Met een onweerstaanbare vanzelfsprekendheid neemt Love elke bocht. Zelfs al staan de teksten zoals vanouds vol zelftwijfel en knagende onrust, muzikaal heerst ze ongenaakbaar.
Dat heeft natuurlijk te maken met Yo Akim, een oude rot die zijn sporen al in de jaren tachtig verdiende en aan Loves jeugdige branie een muzikale diepte kan toevoegen die de teksten versterkt. Het is zijn hand die de muziek hier in alle richtingen duwt. Het maakt van Kilo een meer gevarieerde plaat dan de voorganger, maar het zorgt ook voor een occasionele misstap, zoals het wat dreinerige “I’m A Rapper”. Niet erg, meer dan lekkers genoeg om van deze plaat een van de eerste must buys van 2011 te maken.
Hoogtepunt is “Thunder”, dat van een downbeat beginstuk plots overgaat in knetterende, alles omverwalsende drum ‘n’ bass. Het is Love op haar sterkst: dit is dance met diepte. “Monday” neemt ons daarna mee naar een glitzy trancekeet op vrijdagavond: staccato synths en diepe onderwaterbassen zorgen voor een housy rush. Speelser is “Dirty Sleazy”, dat qua klank meer teruggrijpt naar het sobere van Superbillion, net als het ingetogen “Unfreeze”.
Even ernstig: als u nu denkt “het zal wel, ik geloof niet in Deense rapsters”, sla uzelf dan nu voor het hoofd. Wat Lucy Love nu al twee platen doet, is boeiender dan wat het gros van de Britse en Amerikaanse elektroartiesten tegenwoordig presteren. Koop deze plaat: Kilo is elke gram investering waard.