Het is al even vrij rustig op het Filmworks-front. Nadat er vier volumes uitgebracht werden in 2008, verscheen vorig jaar enkel het uitstekende The Rain Horse. The Nobel Prize Winner doet alsof de tijd stilstond en zet de nadruk op schoonheid, die het voorbije decennium domineerde, gewoon verder.
2010, #9. De eerste volumes in de reeks, dat waren pure avant-gardeprojecten, vingeroefeningen waarmee Zorn kon laten kijken hoe diep de invloed van Carl Stalling en zijn tijdgenoten zat. Springerig knip- en plakwerk waarvoor je stalen zenuwen moest hebben. Gaandeweg werd de reeks echter een manier om de relatie tussen de verschillende media op een geheel andere manier te verkennen, en met de uitzondering van The Last Supper (Volume 22, uit 2008), bevatten de delen zonder uitzondering ingetogen muziek, nu eens bedwelmend en mysterieus, dan weer lieflijk en verrassend open van karakter.
De soundtrack voor De nobelprijswinnaar van de Nederlandse filmmaker Timo Veltkamp plaatst zichzelf nadrukkelijk in het eerder aaibare hoekje. Zo is het eigenlijk meer een vervolg op trioplaten zoals Astaroth (Jamie Safts bijdrage aan de Book Of Angels-reeks) of Alhambra Love Songs. Op die laatste plaat was een centrale rol weggelegd voor pianist Rob Burger, die later ook opdook op o.m. In Search Of The Miraculous en The Goddess, en ook nu de spil is rond wie de songs opgebouwd worden. Zorn wilde met deze soundtrack een mooi evenwicht vinden tussen donker en licht, tussen ernst en lichtvoetigheid en Burger is daar de geschikte pianist voor.
Hij slaat de toetsen niet aan, maar lijkt ze constant te strelen, lijkt goedkeuring te vragen om ze te mogen aanraken. Alsof hij ze aan de borst zou willen drukken en zelfs van de meest harde partituren toch een menselijker versie zou kunnen maken. Het wordt hem alleszins al iets makkelijker gemaakt door de aanwezigheid van Trevor Dunn (contrabas) en Kenny Wollesen (drums, vibrafoon), een immens wendbare ritmesectie die in een vingerknip zou kunnen omslaan van hypercomplexe avant-garde naar elegante kamermuziek, en hier kiest voor dat laatste. Hun aanpak is doorheen de plaat erg muzikaal, melodieus en subtiel, terend op communicatie die geen woorden nodig heeft en verankerd in een functionele rol die met klasse ingevuld wordt.
Op het korte “Suidical Tendency” (een ongemakkelijk hoorspel) na, is The Nobel Prize Winner dus een erg coherente plaat, ook al zijn er songs die enkel Burger aan het werk laten horen (de titeltrack, “Plagiarism”), songs waarin de ritmesectie even later opduikt (“Writer’s Block”) of waarin ze meteen samen aan de slag gaan. Er zijn een aantal stukken die een donker geheim lijken te herbergen (“The Depraved City”), enkele ongemakkelijk zittende interventies niet kunnen afwenden (“The Search”) of de kaart van de nostalgie trekken (“Ghost Of A Guity Conscience”), al kan je voor elk van hen ook wel een tegenvoorbeeld bedenken van een song die meer licht toelaat.
Een fijn voorbeeld van zo’n huppelende, op hol geslagen hormonensong is “Annabel”, een en al flukse swing en elkaar opvrijende passages. Idem voor het iets bluesier “Dénouement”, dat voortgestuwd wordt door vaag exotische ritmes. Mooist van al is echter het solopianostuk “Our In-House Dostoevsky”, dat van start gaat met een eenvoud en puurheid die zo op ouder werk van Wim Mertens à la After Virtue had gepast en die dromerige, troebele sfeer ook weet aan te houden tot het einde.
Er valt niks nieuws te rapen op deze nieuwe Filmworks (de vierentwintigste in vijfentwintig jaar, trouwens) en het advies is hetzelfde zoals gewoonlijk: wie het heeft voor ’s mans experimenten, die moet elders zijn. Wie vooral houdt van de esthetische vervoering in het verlengde van Satie’s romantiek en Mertens’ minimalisme, met een kamermuzieksausje erover, die is hier op het juiste adres, want dit volume haalt moeiteloos het gemiddelde niveau van zijn voorgangers en is — oh ironie — ook mooier dan In Search Of The Miraculous of The Goddess, albums die niet eens in functie van een film gemaakt werden.
