Chrome Hoof :: Crush Depth

U bent een rusteloze gulzigaard, een ADHD’er met een eclectische smaak die enkel nog verzadigd kan worden door uitzinnige kruisbestuivingen waarvoor nog een genrenaam uitgevonden dient te worden? Goed nieuws: Crush Depth is al dat en nog veel meer.

Jaarlijks passeert er aardig wat nieuwe muziek via onze schrijftafel, van mompelfolk tot ouderwetse rock-‘n-roll (geen paniek, dat bestaat nog), hysterische freejazz en met wiskundige precisie in elkaar gestoken afmattingsmetal. Om maar te zeggen: we zijn een en ander gewoon. Wat dit losgeslagen orkest laat horen slaat echter alles. Chrome Hoof had nooit iets met gematigdheid en gestileerd minimalisme (dit is bij uitstek een band om waanzinnige bandeloosheid te promoten), maar Crush Depth laat een band aan het werk horen die werkelijk alle poorten opengooit en er nog mee weggeraakt ook.

Funk, metal, fusion, progrock, electro, soul, krautrock, punk, disco, 80’s kitsch, no wave, het zit er allemaal in. Het enige genre dat hier op het appel ontbreekt, is alt country. Het opmerkelijke is dat de band er in slaagt om die genres allemaal in de blender te gooien, waardoor het gros van de songs bijna al die genres aandoet. De manier waarop dat gebeurt, is echter zo ambitieus en overrompelend intens dat de band uiteindelijk belandt op het terrein van de avant-garde. De basisingrediënten zijn dan wel klassiek, maar de uitvinders van de respectieve genres zouden ongetwijfeld de wenkbrauwen fronsen bij het aanhoren van deze mutilaties.

Een aantal elementen zijn wel dominant, en dat heeft niet in het minst te maken met de onwaarschijnlijk strakke ritmesectie van de gebroeders Leo en Milo Smee. Heeft die eerste eigenlijk een totaal andere achtergrond (hij is bassist bij doommetaliconen Cathedral), dan lijkt die tweede een menselijke metronoom. Hij is ook degene die misschien wel het meest bepalend is voor de muziek: of het nu gaat om naar electro neigende songs of analoge afbraakwerken, hij blijft ritmisch bijzonder straffe dingen doen. Nu en dan doet het denken aan de performance van Primus-drummer Brain op Bucketheads Monsters And Robots, op andere momenten denk je dan weer dat je luistert naar Secret Chiefs 3 of George Clintons Parliament. Of een combinatie van de twee.

Net als Clintons bende lijkt Chrome Hoof immers op een zootje ongeregeld dat neergedaald is vanuit de ruimte om hier hun geloof te komen verspreiden. Funkritmes, stuiterende elektronica, strijkersbreaks, fagotmotiefjes (!) en metaluithalen, het komt allemaal aan bod vanaf “Crystalline” en wordt meteen verdergezet in de grootstedelijke progfunk van “One Day” en de verhakkelde fusion van “Sea Hornet”. Zo zou een combinatie van Schifrin en Zorn kunnen klinken, met een ritmesectie die zich ergens tussen Nomeansno en Gang Of Four nestelt. De traditie wordt steeds aangesproken, maar door z’n unieke visie lijkt de band bijna futuristische muziek te spelen. Dat heeft hij dan weer gemeen met een band als Battles.

En dan hebben we het nog niet gehad over het verwarrende “Bunkers Paradise”, de semi-industriële funkmetal van “Third Sun Descendent”, het groovefestijn van “Towards Zero” (een bak Chimay voor degene die met dat idee op de proppen kwam), of de performance (of hoe moet je het anders noemen) van zangeres Lola Olafisoye, die croont als een souldiva, kreunt als een discodel, kirt als een Aziatisch giecheltrutje en keelt als een hysterisch foorwijf. Aretha Franklin, Shonen Knife en Diamanda Galás in een. Niks aan deze band blijft binnen de proporties, een middenweg is hier geen optie.

En dat, u hoort ons al aankomen, is potentieel het grootste struikelblok. Crush Depth duurt een uur en lanceert op die tijd genoeg ideeën om vijf albums mee te vullen. De songs kunnen de luisteraar een indigestie bezorgen, zeker als er dan eens een wat afmattende lap van tien minuten (“Witch’s Instruments And Furnaces”) en een verouderde klinkende brok 80’s electro à la Material (“Vapourise”) tussen zitten. Een beetje too much misschien, maar er is tenminste geen sprake van verveling, iets dat bij veel tijdgenoten met grote ambities wel anders is.

http://www.myspace.com/chromehoof
Southern

verwant

Weirdo Fest Vol. 1 :: Chrome Hoof + Quit Your Dayjob + Shining

Weirdo Fest, het is een naam die verwachtingen oproept,...

aanraders

ILA :: Ayna

Het was met verbetenheid dat Ilayda Cicek zich met...

English Teacher :: This Could Be Texas

Muziek die in de rondte stuitert als een lading...

Girl In Red :: I’M DOING IT AGAIN BABY!

Somberte verkoopt, zo ook de sad girl aesthetic waar...

Vampire Weekend :: Only God Was Above Us

Haal de witte sokken en debardeurs boven: Vampire Weekend...

Ivy Falls :: Sense & Nonsense

Rol de gordijnen maar dicht, kruip gezellig onder een...

recent

Adrian & Regis Hautiere :: Het Weeskind van Perdide: 1. Claudi & 2. Silbad

Uitgeverij Lauwert waagt zich naast vaak gesmaakte graphic novels...

The Zutons :: The Big Decider

Who Killed … The Zutons is ondertussen twintig jaar...

Hinds :: Boom Boom Back

Kijk, we hebben geprobeerd ons te verzetten. Met een...

Pet Shop Boys :: Nonetheless

De vijftiende van Pet Shop Boys is niet Electric,...

Maria Iskariot :: EN/EN

Tot spijt van wie het benijdt: de meisjespunk van...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in