V2, 2010.
Zij: een zoetgevooisde en fragiele engel. Hij: een straathond met
beestjes in z’n vacht en een schuurpapieren strot. Op papier is het
een even onwaarschijnlijke combinatie als Bart Dewever en Elio Di
Rupo in een darkroom. Maar of de tandem Isobel Campbell en Mark Lanegan werkt!
‘Ballad Of The
Broken Seas‘ liet geen hart onbekrast en ondanks een paar
zoutloze songs geurde opvolger ‘Sunday At Devil Dirt‘
allerminst naar mottenballen. Maar de echte bevestiging van de
levensvatbaarheid van deze onverwachte coalitie is deze al even
onverwacht mooie ‘Hawk’, een album waarop vooral Campbell haar,
welja, vleugels uitslaat!
Want ‘Hawk’ hoort haar toe en niemand anders. Zij schreef,
producete en arrangeerde namelijk de songs. Lanegan maakte
daarentegen slechts een acte de présence in de studio en hij
weigerde bovendien enkele nummers in te zingen. Resultaat: Campbell
liet de muzikale monogamie voor wat ze was en huwelijkte enkele
songs uit aan goed volk als Willy Mason en James Iha (ex-Smashing Pumpkins).
Een goede zaak overigens, want ‘Hawk’ is zonder meer de meest
polyvalente boreling die Campbell al uit haar pen perste.
Nog meer dan ‘Sunday At Devil Dirt’ is deze plaat namelijk een
roadtrip door southern USA. Zo’n album waarboven
moerassige nevelslierten hangen en waarop country, soul, folk en
rockabilly bij elkaar op de koffie gaan. Via het tegelijkertijd
macabere en ontwapenende wiege(dood)liedje ‘We Die And See Beauty
Reign’ schuifel je het universum van ‘Hawk’ binnen om daarna niet
meer om te kijken. Waarna Lanegan onmiddellijk Campbell’s hete adem
in de nek voelt in het broeierige ‘You Won’t Let Me Down Again’,
een toepasselijke songtitel gezien de iets stroevere samenwerking
tussen de She & Him van de countryfolk.
Niettemin zijn zo goed als alle songs waaraan de wispelturige
brombeer z’n bruingerookte stembanden verleent ontegensprekelijke
hoogtepunten. Van de met sierlijke strijkers omzwachtelde wonde die
‘Come Undone’ heet over het hitsige ‘Get Behind Me’ tot de rauwe
soul van afsluiter ‘Lately’: de luidsprekers knetteren
onophoudelijk van de chemie tussen Lanegan en Campbell’s songs en
stem. Hoe de man met slechts 5 dagen studiotijd zo z’n stempel weet
te drukken op ‘Hawk’ is dan ook een klein huzarenstukje.
Niet dat Isobel Campbell niet overeind blijft zonder haar
compagnon de route. Zelfs tijdens een wandeling door de
ruïne van haar hoofd in ‘To Hell & Back Again’ houdt ze zich
probleemloos staande. Meer zelfs, in het titelnummer laat ze zich
van haar meest klauwende kant horen met een rauwe bluesjam vol
verschoeiende saxofonen. En dan is er nog Willy Mason die veel
meer is dan zomaar een ersatz-Lanegan en ‘No Place To Fall’ en
‘Cool Water’ naar een hoger niveau tilt.
Toegegeven, zo goed als ‘Ballad Of The Broken Seas’ wordt het
wellicht nooit meer, maar niettemin verraden deze nieuwe
paringsdansen een vitaliteit die we niet meer in deze tandem hadden
vermoed. Nog verrassender echter is de ontbolstering van Campbell.
De terminaal breekbare nimf toont zich op ‘Hawk’ erg krachtdadig en
zelfzeker, een evolutie die het beste laat vermoeden voor de
toekomst. Met of zonder Lanegan!
Isobel Campbell & Mark Lanegan spelen op 15 september in de
Ancienne Belgique in Brussel.
http://www.myspace.com/isobelcampbell