Chloe

De kans is vrijwel onbestaande dat er nog vrouwen zijn die het
niet weten, maar voor het geval dàt, beginnen we even met een
universele waarheid over mannen. Dames: alle (heteroseksuele)
mannen vinden lesbiennes onwaarschijnlijk geil. Maar dan ook echt
àllemaal. Het maakt niet uit of je Albert Einstein of Franske de
vuilnisman bent, girl-on-girl action doet ’t hem altijd.
Ook voor regisseur Atom Egoyan is het niet anders. De brave man
heeft zich over de loop van zijn carrière geprofileerd als een
intellectueel en artistiek geheel verantwoord filmmaker, die
thematisch veelgelaagde, uitdagende prenten maakte als ‘Exotica’ en
‘The Sweet Hereafter’. Maar in ‘Where the Truth Lies’ voelde je
haast zijn plezier toen hij Alison Lohman oraal liet bevredigen
door een grietje in een Alice in Wonderland-outfit, en in zijn
nieuwste, ‘Chloe’, krijgen we zelfs een ‘Bound’-achtige scène
tussen Julianne Moore en Amanda Seyfried, stormachtig gehijg en
parelend zweet rond de navel inbegrepen. Dat soort van zelfbewust
sleazy scènes zul je in het grootste deel van Egoyans
cerebrale oeuvre niet terugvinden, maar hier mogen we van geluk
spreken dat ze er in zitten. Voor het overige valt er in deze
onpersoonlijke, sensationele remake van de Franse film ‘Nathalie’
immers niet zo heel veel te beleven.

Julianne Moore speelt Catherine Stewart, een gynaecologe die
zichzelf stilaan een buitenstaander in haar eigen gezin begint te
voelen. Haar zoon Michael is tegenwoordig weinig meer dan een stem
achter een gesloten deur, en ze moet lijdzaam toezien hoe haar man
David (Liam Neeson) wegvlucht in zijn werk en flirt met alles wat
een rok aanheeft. Nadat ze een dubbelzinnig sms’je onderschept, is
ze ervan overtuigd dat David haar bedriegt. In plaats van met
servies te smijten of manlief met zijn washandje en tandenborstel
op de gang te zetten, kiest Catherine voor een heel andere
oplossing: ze huurt hoertje Chloe (Amanda Seyfried) in om te testen
hoe snel David bezwijkt voor de verleiding. Geen goed idee, want
voor ze het weet heeft Catherine zichzelf in een wespennest aan
seksuele spanningen en moedercomplexen gewerkt.

Eerlijk is eerlijk: ‘Chloe’ is een onderhoudende film. Mag ook
wel, gezien de genereuze porties seks (zowel geënsceneerd als
naverteld) die Egoyan er tegenaan gooit. Chloe beschrijft aan
Catherine in detail haar avontuurtjes met David, met een
slaapkamerstemmetje dat vage herinneringen oproept aan het soort
softcore films dat ze in een grijs verleden wel eens op VT4 durfden
vertonen in de late uurtjes (“ik ging schrijlings op hem zitten en
hij kwam bijna direct klaar” – zelfs Julianne Moore kan haar
opgewonden schuifelende kuiten niet in bedwang houden als ze dat
hoort). En als het dat niet is, dan is het wel Catherine die de
vele functies van haar douchekop ontdekt of – ik kan het niet
dikwijls genoeg herhalen – de memorabele vrijpartij tussen de twee
dames, die zich gerust kan meten met de legendarische
lesbo-klassieker ‘Bound’. Nee, saai wordt het nooit. ‘Chloe’ oefent
dezelfde licht perverse fascinatie uit als de films van Adrian Lyne
uit de vroege jaren negentig (‘9 ½ Weeks’, ‘Indecent Proposal’).
Het is slonzig en cheap, maar absoluut amusant.

Alleen is dat niet wat je verwacht van een Atom Egoyan-film.
Voor het eerst werkt de regisseur met een scenario dat hij niet
zelf heeft geschreven, en bijgevolg zijn zowat al zijn kenmerkende
elementen volkomen afwezig. Er wordt niet gespeeld met de tijdlijn,
we krijgen geen verschillende verhaallijnen die gaandeweg in elkaar
schuiven en ook de hypnotiserende, lyrische sfeer die we kennen uit
‘Felicia’s Journey’ en ‘Adoration’ zijn ver te zoeken. In plaats
daarvan krijgen we een relatief eenvoudig, strikt chronologisch
verteld verhaaltje, dat teleurstellend oppervlakkig blijft. Oké, er
zitten een aantal thema’s in: Catherine probeert namelijk om via
Chloe de intimiteit met haar man te herstellen. De film gaat voor
een groot deel over het onvermogen om te communiceren met de mensen
die het dichtst bij je staan, wat uiteindelijk ook leidt tot
seksuele frustraties. Het zou fout zijn om te zeggen dat ‘Chloe’
helemaal niks te vertellen heeft, maar… het is zo weinig. ‘The
Sweet Hereafter’ en ‘Ararat’ kun je vier, vijf keer zien, en nog
altijd zul je daar nieuwe elementen, nieuwe thema’s uit halen. Na
‘Chloe’ te zien, had ik het gevoel dat ik met die ene kijkbeurt wel
rond was.

Misschien is het unfair om van een regisseur te verwachten dat
hij steeds dezelfde film blijft maken. Egoyan zoekt naar nieuwe
dingen om te doen, en dat siert hem. Maar als die nieuwe dingen
betekenen dat hij vervalt in oppervlakkigheid, dan kan hij best nog
even verder zoeken. ‘Chloe’ is een potboiler die niet had
misstaan in het oeuvre van Paul Verhoeven (dat einde!), maar die
veel te licht weegt om naast Egoyans eerder werk te kunnen
staan.

De acteurs houden zich echter goed staande te midden van de
kitsch. Julianne Moore slaagt er in om toch iets van subtiliteit in
haar rol te leggen – let maar op haar gezichtsuitdrukking terwijl
Chloe de seks met haar man beschrijft. Liam Neeson, die tijdens het
draaien van de film overigens zijn vrouw, Natasha Richardson,
verloor aan een skiongeval, krijgt minder te doen, maar is degelijk
als altijd. De revelatie van de film is echter Amanda Seyfried, die
tot nu toe vooral op mocht draven in tienerkomedies (haar borsten
konden het weer voorspellen in ‘Mean Girls’), maar hier duidelijk
haar move naar volwassen cinema probeert te forceren. Met
succes: nu we haar borsten hebben gezien, zijn we zeker dat het
voor de rest van haar carrière één en al zonneschijn zal
worden.

Twee bollen en half: voor de sleazy fun, voor de goeie
acteerprestaties en vooral (wat dacht u dan?) voor de girl on
girl action. Maar als we een kleine suggestie mogen doen:
Atom, schrijf in het vervolg je scenario’s toch maar weer zelf.