“De films van Todd Haynes durven tijdruimtelijke en andere fixaties te doorbreken, en de wisselwerking tussen heden en verleden in vraag te stellen”, dixit AJ Vervaeke in haar scriptie gewijd aan het werk van de regisseur. Hoewel ze soms overkoepelende thema’s behandelen, is hun esthetische vorm des te verschillend. Haynes is dan ook een van de klinkende namen die het hart van iedere doorgewinterde cinefiel in vervoering brengt. De onafhankelijke Amerikaanse cineast heeft zijn veelzijdig talent reeds ruimschoots bewezen. Hij is de geestelijke vader van het flamboyante Velvet Goldmine, de prachtige Douglas Sirk-hommage Far From Heaven en de adembenemend mooie fifties-romance Carol.
In het verdeeld onthaalde May December onderzoekt de meester-stilist de dunne grens tussen waarheid en (zelf)bedrog. De film is losjes gebaseerd op een geruchtmakende zaak rond de veroordeelde zedendelinquent Mary Kay Letourneau, maar voegt daar nog enkele dubbelzinnige lagen aan toe. Natalie Portman kruipt in de huid van Elizabeth Berry, een tv-actrice die moeilijk te ontcijferen valt en tot het uiterste gaat om haar carrière naar een hoger niveau te tillen. Ter voorbereiding van haar nieuwste rol dringt ze het leven binnen van de egocentrische huismoeder Gracie Atherton-Yoo (Julianne Moore), die de touwtjes het liefst in handen houdt, maar waarvan het onduidelijk is of haar huwelijk gebouwd is op liefde of manipulatie. Twintig jaar eerder verdween Gracie tijdelijk achter de tralies en werd de vrouw door het slijk gehaald in de roddelpers, omdat ze als 36-jarige leerkracht een affaire had met een van haar leerlingen, die op het moment van de feiten amper dertien jaar oud was. Desalniettemin wist hun relatie toch stand te houden, maar door de komst van Elizabeth worden oude wonden weer opengereten.
Uit deze premisse groeit een bevreemdende psychologische thriller, die herinneringen oproept aan Ingmar Bergmans’ associatief gemonteerde Persona uit 1966, waarin twee tegenpolen zich met elkaar identificeren, al duiken daarnaast ook vergelijkingen op met het dromerige 3 Women van Robert Altman of David Cronenbergs Maps To The Stars. May December, dat twee Golden Globe-nominaties beet had (maar ze niet wist te verzilveren), houdt niet hardnekkig vast aan een klassieke vertelstructuur. Volgens bewonderaars ligt de sterkte van de desoriënterende film, die ook meermaals een andere toon aanslaat, net in zijn grillige en onvoorspelbare parcours. Haynes zet hoofdzakelijk in op sfeer en laat eerder de kracht van de suggestie spreken, dan dat er veel expliciet wordt getoond. Al zal de manier waarop er geregeld een bizar gevoel voor humor in het scenario van Samy Burch en Alex Mechanik sluipt, niet door iedereen gesmaakt worden.
Achter Haynes’ puike observatie van het ogenschijnlijk idyllische leven in de Amerikaanse buitenwijken (waar grenzen vervagen en familiebanden langzaam onder druk komen te staan), schuilt ook een donker en troebel melodrama. Niettegenstaande de beelden overwegend baden in een zacht zuidelijk licht, wordt de film gedomineerd door een sinister pianothema van Michel Legrand, dat is weggeplukt uit de Harold Pinter-bewerking The Go-Between. May December heeft hier en daar zelfs iets weg van een soapopera; anderzijds is het een film waar je nooit volledig vat op weet te krijgen. Hoewel er plotgewijs niet eens zoveel gebeurt, blijft de prent intrigeren tot het einde.