Stellen dat Mark E. Everett een getormenteerde ziel is, moet zowat het understatement van het jaar zijn. Op zijn nieuwste plaat, End Times, klinken zijn sores echter navranter dan ooit tevoren. Voor gevoelige luisteraars, maar dan best met een therapeut in de buurt.
Mark E. Everrett verkeert in een uiterst creatieve fase. Amper een half jaar na het voortreffelijke Hombre Lobo, een van de meest beklijvende platen van 2009, is daar alweer een nieuwe van onze favoriete weerwolf. End Times luidt de omineuze titel van E’s achtste langspeler en nomen est in dit geval heus wél omen. Voor het eerst sinds we met het eveneens weinig opgewekte — wel integendeel — Electro Shock Blues in het unieke universum van Mark E. Everett binnengezogen werden, is er immers nergens aan de horizon een zonnestraal te bespeuren, hoe flinterdun ook.
Las zelfs zijn fantastisch geformuleerde doch met onvoorstelbare hoeveelheden rampspoed doorkruiste biografie, Things The Grandchildren Should Know, nog vrij vlot weg — E maalde immers niet op een kwinkslag meer of minder — , dan klinkt End Times bij vlagen als een pathetische schreeuw om hulp. Professionele hulp bij voorkeur.
Leek Hombre Lobo nog een nieuwe start in te luiden, dan neemt op End Times de wanhoop opnieuw manu militari de bovenhand. E’s nieuwste grossiert immers in hartverscheurend, rauw gecapteerd liefdesverdriet, en enig geloof op beterschap was nooit zo veraf. “The world is ending/but what do I care/she’s gone/and end times are here”, zingt E in de navrante titeltrack. Eat that, Lady Gaga.
Na een melancholische terugblik in opener “The Beginning” (“Everything was beautiful and free/ in the beginning”) valt “Gone Man” meteen met de deur in huis: “She used to love me/ but it’s over now” kermt E boven een repetitieve gitaarriff. E’s relatie is op de klippen gelopen en dat zullen we geweten hebben. End Times ontvouwt zich dan ook prompt als kille captatie van the rise and fall van twee teloorgegane tortelduiven.
Helaas verslikt E zich op End Times dan ook wel eens in zijn alles overrompelende liefdessmart. “High And Lonesome” en “Apple Trees” bijvoorbeeld hebben bitter weinig om het lijf, in “I Need A Mother” wentelt E zich al te nadrukkelijk in zelfbeklag en weerbarstige stampers als “Paradise Blues” schrijft Everett intussen met zijn ogen dicht en weten dus niet al te zeer meer te prikkelen.
Niettemin bevinden zich ook op Eels’ achtste weer enkele onvervalste pareltjes. Eerste single “A Line In The Dirt” kan met zijn gestaag aanzwellend arrangement en beklijvende intonatie zo naast andere E-meesterwerkjes als “Elisabeth On The Bathroom Floor” of “In The Yard Behind The Church” staan. De mondharmonica in het weemoedig wiegende “Nowadays” splijt dan weer door merg, been én zenuw, en veel dichter bij een catharsis dan in de glorieuze afsluiter“On My Feet” is E nog niet gekomen.
Eeuwige zwartkijkers zouden kunnen opperen wie er gebaat is met een plaat vol hoogstpersoonlijk en schijnbaar allesbehalve verwerkt verdriet. Wij vinden dit een opnieuw te koesteren worp van een van de grootste songsmeden van deze tijd, die ogenschijnlijk nood had aan therapeutische plaat. Kommer, kwel en zielenpijn, maar wie weet straks weer ingekleurd met vleugje hoop?
“I’m not fatalistic/I’m not yet resigned to fate/And I’m not gonna be ruled by hate/But it’s strong/And it’s filling up my days”, zingt E in het gitzwarte “In My Younger Days”. Dat zijn op sublieme wijze getoonzette gedachtekronkels onze dagen nog lang mogen vullen!
