Echt jongens, ik was zo blij als een klein kind op de avond voor
Sinterklaas toen enkele weken geleden ‘Fall Be Kind’ werd
aangekondigd. Een onverwachte nieuwe plaat van Animal Collective in
hetzelfde jaar als hun universeel bejubelde maar nog steeds fel
onderschatte ‘Merriweather Post
Pavillion‘? Come to papa. Daarbij, ‘Fall Be Kind’ mag
dan een ep heten, in lengte benadert dit schijfje met z’n 27
minuten een bescheiden langspeler – tegenwoordig klokken cd’s
immers vaak in op een dertigtal minuten. Ik was dus enthousiast.
Wat blijkt? Panda Bear, Avey Tare en Geologist hebben opnieuw een
totaal andere weg ingeslagen en weten nog maar eens te
verrassen.
Akkoord, van journalistieke objectiviteit is er nog maar weinig
sprake wanneer je mij een AC-plaat onder de neus – of in de
cd-lader – schuift. Maar daar is een gegronde reden voor. Kijk: je
kan wachten op de nieuwe Animal Collective nog het best vergelijken
met het wachten op een nieuwe film van Stanley Kubrick. Oké, dat is
ondertussen nogal onmogelijk en het is een absurd scheve
vergelijking, maar bear with me; mijn punt is dat je weet
dat het elke keer een radicaal ander resultaat gaat opleveren, maar
je kan er eveneens donder op zeggen dat het resultaat elke keer
enorm spannend en zelfs met aan zekerheid grenzende
waarschijnlijkheid geniaal gaat zijn. Call me crazy, maar hun
eerste mindere plaat moeten de jongens uit Baltimore nog maken,
hoor, en heeft Kubrick ooit echt een slechte film gemaakt?
Aha!
Een Pitchfork-reviewer heeft het onlangs veel beter verwoord dan ik
ooit zou kunnen, in zijn recensie van deze nieuwe ep. De man
schreef daarin dat, hoewel Animal Collective al zoveel knappe
dingen heeft uitgebracht, “there still seems to be a desire to
go to unfamiliar realms, and it’s possible that wherever they head
next will turn out to be place they don’t inhabit as easily.
There’s still a sense of gamble with Animal Collective, nothing is
fixed– and that’s exactly what makes them an especially exciting
band.” De nagel op de kop is dat. Zelfs als je totaal geen
uitstaans hebt met de muziek van Animal Collective, kan je niet
anders dan erkennen dat ze nog geen twee keer hetzelfde hebben
geklonken, zonder dat ze in die overgangen hun specifieke sound
hebben verloren.
‘Fall Be Kind’, dat nochtans vertrekt vanuit de erg ondankbare
positie van ‘opvolger van’, trekt zich niets aan van de
verwachtingen, de hype of de grote druk en breit rustig verder aan
Animal Collectives winning streak, zonder ‘Merriweather’ ook maar
enigszins te kopiëren. Er werd bij de release van die laatste erg
vaak gezegd dat Panda Bear en zijn kornuiten eindelijk hun grote
plaat hadden gemaakt, dat ze hun sound geperfectioneerd hadden en –
zo werd daar dan mee geïmpliceerd – dat ze op een soort eindpunt
waren aanbeland. Niets is minder waar; ‘Fall Be Kind’ klinkt weer
volledig anders.
‘Graze’, bijvoorbeeld, begint als een sfeervol, sober stuk
ambientfolk, ondersteund door een mysterieuze samenzang en een
eenzame piano – prachtig begin – maar muteert halverwege van haast
religieuze chant (met het mantra “Let me begin“) naar een
bizar stuk popmuziek, een soort oerdans tussen elektronische
breaks, drums en een op hol geslagen fluit, terwijl Panda Bear zich
afvraagt “Why do you have to go?” Een geniale, maar
bevreemdende twist die meteen overvloeit in hét nummer van de
plaat, ‘What Would I Want? Sky’, dat gebruik maakt van een heuse
Grateful Dead-sample (de eerste keer dat het gebruik daarvan
officieel wordt toegestaan, nota bene). Het begin van dat nummer
kabbelt voort op een mooie soundscape die wordt aangevuld met een
ooooh-melodietje en krakende percussie. Dan wordt het weer rustig,
maar het duurt niet lang vooraleer het gordijn van ambient wordt
doorbroken door misschien wel de meest glorieuze popmelodie die
Animal Collective al heeft neergeschreven. Perfect nummer.
De drie volgende songs, ‘Bleed’, ‘On A Highway’ en ‘I Think I Can’,
zijn van hetzelfde niveau – plaatsgebrek verbiedt mij om daar
dieper op in te gaan. ‘Bleed’ is geniaal, ‘On a Highway’ is
geniaal, ‘I Think I Can’ is geniaal. Voilà , sorry dat het zo bondig
moet, maar ik heb ‘Fall Be Kind’ al een halfuur niet meer opgezet
en ik begin zo stilaan ontwenningsverschijnselen te vertonen, dus
ik ga nog even op zoek naar de repeat-knop. Dan rest mij nog de
evidente conclusie: houdt u van Animal Collective (kudos to
you!) of bent u een muzikale ontdekkingsreiziger in het
algemeen? Dan is ‘Fall Be Kind’ essentieel luistervoer. Bent u dat
niet? No hard feelings, maar geloof mij: u mist wat, hoor. Animal
Collective komt hier op de proppen met haar meest dromerige
popalbum tot nu toe en bewijst andermaal dat zij een heel, maar dan
ook héél grote groep is. ‘Fall Be Kind’ is een pracht van een
plaat.
