Nu millennials en Gen X’ers eindelijk aan het opgroeien zijn, brengen ze massaal hun cd’s naar de tweedehandswinkel. Wij geven die met veel liefde een tweede thuis en fietsen aan de hand van onze vondsten elke maand door de alternatieve muziek van 1990 tot 2010.
Een van onze favoriete tweedehandsvondsten is de compilatie Modern Folk uit 2006, een ware tijdmachine naar indiefolk en akoestische muziek midden jaren 2000. Het is maar een van de vele verzamelaars uit die tijd die we kunnen aanraden (Folk Off!, Folk & Proud, The Golden Apples of the Sun). De jaren ‘60 en ‘70 waren toen plots weer hip na jaren van grungegeweld en triestige lofi. Singer-songwriters mochten opeens plezier hebben in het leven en naar Pentangle of Incredible String Band luisteren. Ze refereerden aan vergeten hippies als Judy Collins en Vashti Bunyan – Devendra Banhart nam een song met haar op, Animal Collective een hele EP.
Deze compilatie opent trouwens met “I Feel Just Like A Child” van Banhart, toch een beetje de oppergoeroe van deze nieuwe golf freakfolk. Hij lanceerde een scene met de door hem gecureerde verzamelaar The Golden Apples of the Sun. Zijn lijflied stond origineel op Cripple Crow, een plaat die recent zijn twintigste verjaardag vierde en die wij net zoals opvolger Smokey Rolls Down Thunder Canyon de voorbije zomer ergens oppikten onder de “b” van baard. De hoes was veelzeggend, het communegevoel absoluut. De plaat telde veel te veel korte nummers – 22 songs op dik 70 minuten – maar alles kon en alles mocht. En het klonk allemaal zo warm en onschuldig. Het was immers 2005, zorgen waren voor morgen. De zon scheen, de thee was bijna warm en de spacecake mocht uit de oven. Het waren Banharts hoogdagen als hippie en in zijn blotevoetsporen volgde een hele generatie geestverruimende folk- en indieartiesten. Ze zouden voor altijd kinderen blijven, de Banharts en de Animal Collectives, de Joanna Newsoms en Alela Dianes van deze wereld. Dat is hen niet gelukt. Maar het was plezant zolang het duurde.
Van Joanna Newsom, het vrouwelijke wonderkind met de harp, vonden wij tijdens onze zoektochten enkel nog maar een klein EP’tje met herwerkingen uit 2006. We kunnen ons wel voorstellen dat fans van Newsom met een diep ‘serieux’ tot het einde vasthouden aan hun exemplaar van YS. Het maakt ook niet zoveel uit, want een andere hippiemeid is ooit, lang geleden, al met ons hart gaan lopen. Van Newsom heeft enkel de song “81” ons ooit emotioneel kunnen vloeren. Neen, dan liever Alela Diane, ook nog eens toevallig een van onze eerste recensies voor deze website. Die tekst besprak haar break-up-plaat About Farewell uit 2013, hoes en muziek kleurden toen al sober zwart-wit. Jong, romantisch en naïef schreven wij die tekst eerst met pen in een boekje aan het water in de zomerse Ardennen. Op vakantie in een bos met nauwelijks bereik – zou dat tegenwoordig nog altijd het geval zijn, nu zelfs Wallonië wordt ingehaald door de moderniteit?
Maar terug naar Alela Diane. Haar eerste cd’s, van de periode dat ze nog lang haar had met veren in, waren recent moeilijk te vinden. Of wij keken op de verkeerde plekken. Maar beide cd’s hielden wij afgelopen zomer alsnog enthousiast in onze handen – de eerste in Antwerpen, de tweede in Brussel. Haar debuut The Pirate’s Gospel is een klassiekertje in het genre, al is opvolger To Be Still een persoonlijke favoriet. Als tiener koesterden wij dit kleinood uit 2009, eigenlijk toen al een nakomertje van de new weird folk. De songs waren sterker, haar stem voller dan op haar debuut. Maar de naïviteit was intact gebleken en klonk zo schoon in de viool van “White As Diamonds” en de natuurteksten. Hoe vaak hebben wij niet in het gras gelegen of door de velden gefietst met “To Be Still”, “The Alder Trees” of het prachtige “Lady Divine” op repeat in onze iPod-oortjes. Of als soundtrack bij eindeloze avonden Counter-Strike, kan ook, maar oorlogje spelen was in ieder geval nog fictief. Het leek in ieder geval eeuwig lente en de zon schijnt sowieso harder wanneer je zestien bent.
Andrew Bird is nog zo’n freakfolkertje dat vaak terugkomt op compilaties en playlists die refereren aan deze periode. We gaan even door onze baard. Hoort deze man in dit artikel? Raar zeker, maar destijds al wat ouder, net iets muzikaler geschoold en minder een goeroe dan Banhart, zo stellen wij ons het voor. Hij staat wel trots als een van de bekendere – of in ieder geval minder vergeten, Tender Forever of Thomas Dybdahl, iemand? – namen op Modern Folk. En wat wil je met The Mysterious Production Of Eggs als titel? Ook twintig jaar oud dit jaar, er komt zelfs een deluxe (en dure) special edition van. Jong is Andrew Bird al lang niet meer. Zijn cd’s scoor je tegenwoordig eerder bij uitverkopen van bibliotheken die van hun cd-collectie af moeten sinds Spotify de boel overnam. Je moet er het plastic stickertje wel voor eeuwig bijnemen. Maar dit is dan ook muziek om eeuwig te koesteren, wanneer de nostalgie de kop opsteekt maar je die melancholie toch een beetje rood-blauw-groen wilt verven. “Sovay” zal je met plezier een kop koffie brengen en je een kruisraadsel voorschotelen vol onmogelijke woorden. Deze vreemde jongen draait zijn hand niet om voor wat bizarre palindromen. Beter dan onze dromen, die zijn er al lang vandoor.
Ook van Cripple Crow is sinds vorige maand trouwens een verjaardagsversie beschikbaar. “Better keep those eyes/ Climbing paradise/ And don’t pretend you won’t reach it in the end now”. Ze zouden voor altijd kind blijven, de nieuwe freakfolkers. En als ze toch echt moesten opgroeien, konden ze dat nog altijd doen in een woonwagen op weg naar Schotland, in een bos in Canada of in een wazige commune in Mexico. Maar we worden allemaal ouder. Ook hippies kregen Nokia’s. En plots waren daar de smartphones en moesten we altijd bereikbaar zijn, ook in Schotland of Mexico. Het leven en de technologie hebben ons allemaal ingehaald. Alela Diane maakt zich tegenwoordig in haar teksten vooral zorgen om het klimaat en haar kinderen, Joanna Newsom heeft al tien jaar geen plaat meer gemaakt. Devendra Banhart is naar de kapper geweest en heeft echte songs leren schrijven, Andrew Bird maakt nog altijd schone plaatjes, Animal Collective werden hipstersnoepjes en dan toch weer collectief te vreemd bevonden. Kralenkettingen en bloemetjesjurken gingen opnieuw de kast in. Bon Iver, Phosphorescent en Fleet Foxes hebben nooit heel veel plezier uitgestraald, maar we omarmden hun melancholie.
We missen ze wel, die gouden appels van de zon.
Alela Diane speelt op 6 november in de Brugse Stadsschouwburg. Voor dit concert zijn nog kaarten beschikbaar.
Devendra Banhart treedt op 14 november op in een uitverkochte Onze-Lieve-Vrouwekerk van Laken.
Andrew Bird brengt binnenkort een boxset van drie elpees en een fotoboek uit om de verjaardag van The Mysterious Production Of Eggs te vieren.
Feels van Animal Collective blaast deze week twintig kaarsjes uit.
