Tegan en Sara Quinn zijn lesbische tweelingzussen uit Canada. Die zaken doen weinig of niets ter zake, maar lijken wel verplichte koek te zijn als Tegan & Sara over de tongen gaan. Dus bij deze ligt die formaliteit achter de rug. Met Sainthood gooien de zussen hun vierde studioplaat op de markt. Voor het eerst gaan de deuren van het verdoken indiekamertje open om het brede publiek van harte welkom te heten.
Basismelodietjes zijn de potgrond waar het Canadese tweetal een stevige undergroundreputatie op plantte. Denk maar aan de ongelofelijk catchy single "Back In Your Head" die het vorige album The Con sierde. De speelse deuntjes geven, in combinatie met het unieke stemgeluid, Tegan & Sara een erg aparte sound. Het klinkt de eerste vier luisterbeurten nogal bevreemdend en je twijfelt of je dit nu eigenlijk wel ooit goed zou kunnen vinden. Eenmaal voorbij die drempel blijkt Tegan & Sara gewoonweg een originele en leuke band te zijn.
Tienermeisjes in Noord-Amerika dwepen al jaren met de muziek van Tegan & Sara. Hun passage in de soundtrack van series als One Tree Hill, The OC en (uiteraard) The L-Word zijn daar wellicht niet vreemd aan. Waar het vorige album The Con nog over een heleboel ballast beschikte, was het toch al een voorzichtige stap richting volwassenheid. Het grote succes bleef evenwel uit. Europa was een verre droom. Tot Mylo en Jack White zich ermee gingen bemoeien; hun versies van het nummer "Walking With A Ghost" kregen heel wat airplay in onze contreien. De aanstekelijke synths van "Back In Your Head" volgden en de oversteek van de Atlantische Oceaan was niet langer een utopie. Met Sainthood gaat Tegan & Sara all the way. Een stevige punchline laat de cd zowaar de weg van postpunk met ballen bewandelen. Dit kan wel eens de definitieve doorbraak zijn. De puberteit ligt in het verleden en de leeftijd van de doelgroep begint niet langer met een 1.
De eerste single "Hell" zet meteen de toon. Weg zijn de breekbare bezettingen die de stemmetjes van het duo op een dunne koord deden balanceren. De portie rock-’n-roll versterkt het karakter van de zang. New wave invloeden zijn op Sainthood nooit ver weg. Nummers als "Don’t Rush" en " The Ocean" lijken een geslaagd huwelijk te vormen tussen die donkere nissen van de jaren tachtig en onvervalste powerpop. Ook het beste nummer van de cd, "The Cure", valt onder die noemer. Tergende gitaren begeleiden een zwierig refrein en de samenzang komt hier pas echt naar boven. Tegan neemt het voortouw terwijl Sara als tweede stem een extra duwtje in de rug geeft. In deze nummers zal de poppy mainstream zich zeker kunnen vinden. Als Tegan een nummer uit haar mouwen schudt, is dat de richting die het uitgaat. De liedjes die Sarah schreef, hebben meestal een iets meer breekbare ondertoon. Deze dualiteit is echter nooit storend. Integendeel, het zorgt ervoor dat het album boeiend blijft. Een andere piek is "Northshore" dat gas geeft van begin tot einde.
Ok, uiteraard is er ook collateral damage. "Someday", "Night Watch" en "Paperback Head" moesten nu niet zozeer. Maar dan blijven er nog steeds tien sterke tracks over. Met andere woorden, Sainthood staat er, punt . Mensen die Tegan & Sara nog niet kennen en eens van een andere schotel willen proeven, krijgen met deze cd een smakelijk voor-, hoofd- en nagerecht
Tegan & Sara behouden hun eigenheid, maar gooien op weg naar volle wasdom wat muizenissen overboord. Dat legt hen geen windeieren. Sainthood is een volwassen plaat die, nog meer dan de voorgangers, een plaats heeft in de collectie van indieliefhebbers.
