Er zijn aangenamere zaken dan bedolven worden onder een ton steengruis. Daarnaast zijn er ook wel interessantere bezigheden te bedenken dan luisteren naar schrapend metaal en tektonische aardverschuivingen. En toch is de muziek van Ben Frost, die zowat het muzikale equivalent vormt van al dat voorgaande en meer van dat fraais, bijzonder verslavend en boeiend.
Ben Frost is een in Ijsland residerende Australiër die behoorlijk venijnige en misleidende muziek maakt. By The Throat is ’s mans tweede worp voor het Ijslandse Bedroom Community label, dat tevens een soort van muzikaal vriendenclubje omvat. Dat groepje bestaat naast Frost ook nog uit Valgeir Sigurðsson, Nico Muhly en Sam Amidon. Zoals gewoonlijk hebben de drie anderen behoorlijk wat meegeholpen bij de realisatie van het nieuwe album. Niet altijd even evident, Frost’s muziek is immers het meest radicaal en veruit het ’moeilijkst’ van de hele groep.
Toch zijn er zeker wel raakvlakken aan te duiden. Frost werkt immers net als zijn labelmates vanuit een erg minimalistische basis, waarbij hij vanuit omgevingsgeluiden en in feedback en bas gedrenkte gitaar- en pianotexturen overdonderende soundscapes maakt die vaak gekoppeld worden aan elektronische loops. Vaak, maar niet altijd, want de man is absoluut niet voor een gat te vangen. Het ene nummer gaat hij immers de volledig elektronische toer op, terwijl in andere nummers net een serie echte instrumenten domineren.
In het prachtige "Híbakúsja" wordt de elektronische melodie bijvoorbeeld gekoppeld aan blazerarrangementen van de hand van Nico Muhly die uiteindelijk verteerd worden door een apocalyptisch gegrom dat zo van een mensetende reus zou kunnen komen. Wanneer David uiteindelijk Goliath verslagen heeft in een ware uitputtingsslag, nemen de dreunende strijkers van Amiina het heft in handen om een korte coda te breien aan het nummer. Het nummer dat er meteen op volgt, "Untitled Transient" is dan weer een korte segue die volledig uit elektronische geluiden bestaat.
Van traditionele structuren wordt al helemaal geen gebruik gemaakt. Daardoor is de muziek die Ben Frost maakt ook niet echt verhalend van aard, en is By The Throat eerder een opeenvolging van donkere impressionistische soundscapes. Frost weet evenwel een veel coherenter en indrukwekkender geheel af te leveren dan veel andere artiesten met veel te overdachte en volgestouwde conceptalbums. Echte songs zijn de composities dan ook niet, de indruk gaat duidelijk voor op het verhaal. Maar elke track weet wel een apart beeld op te wekken doordat telkens andere middelen gebruikt worden. In "The Carpathians" horen we bijvoorbeeld het vervormde gehuil van wolven dat voor een wel zeer ongemakkelijk sfeertje zorgt. "Leo Needs A New Pair Of Shoes" is dan weer een verstild minimalistisch stuk met twee piano’s en een banjo waar vlijmscherpe elektronica-uithalen schijnbaar random doorgemixt worden.
Het grillige karakter van het album zorgt ervoor dat By The Throat als een tweesnijdend zwaard fungeert. Enerzijds is het immers een totaal opslorpende en opwindende rit, doordat een constant gevoel van dreiging en spanning het hele album aanwezig is, wat aanvoelt alsof elk moment een uitbarsten in totaal vernietigend lawaai kan plaatsvinden. Anderzijds is Frost’s kruising tussen neominimalisme, musique concrète en noise absoluut geen hapklare brok, waardoor uw gasten het snel zullen aftrappen wanneer u dit als gezellig achtergrondmuziekje bij het eerstvolgende familiediner opzet. Wie echter openstaat voor de radicale muziek van Frost ziet een heel nieuw wereldje opengaan om zich keer op keer in te verliezen.
