Versleet u Fuck Buttons na hun debuut ook voor schaamteloze
herkauwers? Dan geven Andrew Hung en Benjamin John Power u met
‘Tarot Sport’ lik op stuk. Of ook niet, want hoewel deze plaat
aanzienlijk verschilt van ‘Street Horrrsing‘,
past het duo weer z’n zenuwslopende procédé toe: met monotonie
flirtende noisegolven laten knarsen tot uw hersenen tot préparé
américain vermalen zijn. Ditmaal richt Fuck Buttons z’n pijlen
echter op de dansvloer met nog opzwependere ritmes en een
prominente acid trance-inslag. En met succes, gooi het
telefoonnummer van uw xtc-dealer dus alvast uit uw gsm-lijst.
‘Tarot Sport’ is een muzikale drug die andere verboden chemicaliën
overbodig maakt!
I Love Techno-gangers dienen echter gewaarschuwd te worden. Wie hun
debuut verslonden heeft, weet hoe desoriënterend en bijna gekmakend
de tergend lang uitgesponnen noisemantra’s van Fuck Buttons kunnen
zijn. De vergelijking met Sunn O))) was dan ook
snel gemaakt: een rituele loutering voor de ene, maar psychotische
waanzin voor de ander. Hung en Power gaan namelijk op geen enkel
moment voor de instant-roes. Opbouw is het sleutelwoord, en die mag
lang duren, heel erg lang. Wie hoopt dat een interpretatie van
trance iets aan hun modus operandi verandert, slaat de bal
mis.
Betekent dat echter dat ‘Tarot Sport’ geen opwindende plaat is?
Allerminst, single ‘Surf Solar’ snoert onmiddellijk de meest
vuilgebekte critici van Fuck Buttons de mond. Deze schichtige
stuiterbal klinkt als het beste van Chemical Brothers, maar dan
lijdend aan ADHD, schizofrenie en borderline tegelijk. Opgefokte
ritmes, door de mangel gehaalde vocals en gruizige noise worden 10
minuten lang naar een meervoudig orgasme gestuwd en weerstand
bieden is zinloos. Zeker wanneer het (naar Fuck Buttons’ normen)
gebalde ‘Rough Steez’ erachter wordt gejaagd. Probeer maar eens
niet mee te hinkstapspringen met deze tussen Warp-chaos en
gespierde techno hoppende track.
‘Tarot Sport’ begint dus hallucinerender dan een overdosis crystal
meth, maar met ‘The Lisbon Maru’ evolueert de plaat naar een
bad trip. Dit lang uitgesponnen nummer is namelijk een zo
opzichtig doorslagje van ‘Sweet Love For Planet Earth’ (van hun
debuut) dat het een beetje gênant wordt. Daar kunnen wat roffelende
marsdrums niks aan veranderen. Zelfs voor wie monotonie geen
scheldwoord is, zal de plaat hier al een veel te vroeg
verzadigingspunt bereikt hebben.
Voor de plaat na het iets atmosferischere ‘Olympians’ laxerend
begint te werken, slaat Fuck Buttons met ‘Phantom Limb’ echter
opnieuw hard toe. Detroit techno, industrial, IDM en hun
kenmerkende smeulende noise vormen een hypnotiserende zwerm van
klanken die als gangmaker dient voor de op stapel staande
mindfuck van het slot van de plaat. ‘Space Mountain’ en
‘Flight Of The Feathered Serpent’ zijn namelijk Fuck Buttons op hun
best: een voorspelbare, maar onweerstaanbare opbouw, gelaagde
texturen en een perfect afgewogen mix tussen noise en
melodie.
Tegenstanders zullen op ‘Tarot Sport’ genoeg argumenten vinden om
de banbliksems over Fuck Buttons te laten neerdalen, maar ook de
fans hebben genoeg munitie om hun bewondering te staven. Wij
bevinden ons alvast nog steeds in het pro-kamp. Hoewel het duo soms
speelt met tolerantiegrenzen, creëren ze hypnotiserende
mini-universa om volledig loos in te gaan. De ultieme soundtrack
voor een euforisch requiem for a dream, maar dan zonder de
destructieve naweeën.
