In het gebied waar de Puriteinen rond 1620 Massachusetts hebben opgericht, vinden we tegenwoordig de "king of the blogs" terug. Passion Pit prijkt op elke blog en na de vooruitgestuurde EP Chunk Of Change schieten ze met Manners pas echt in de roos. De poort naar de mainstream staat wijd open.
De hoop onzin die we dagelijks te horen krijgen, stapelt zich geleidelijk op tot een mooie puinhoop. Er komen meer en meer indiebands, al dan niet met potentie, op de proppen: catchy gitaren, een wervelende bas, oorlogszuchtige drums genoeg, maar toch al te vaak een gebrek aan originaliteit. Los daarvan bestaan er nog steeds groepen die ons wél van de sokken kunnen blazen. MGMT was in 2008 misschien de revelatie, maar Passion Pit brengt ons zo veel meer.
Passion Pit, afkomstig uit Cambridge, Massachusetts, begon als een wanhopige poging van frontman Michael Angelakos om zijn geliefde terug te winnen. Zoals onze buren uit Duitsland wel eens zeggen: "Liebe macht blind", maar dat gaat voor Angelakos niet op, hoewel … Een mooie twee jaar later wordt Angelakos begeleid door een vierkoppige band en wordt hij met open armen ontvangen. Meer uitleg is niet vereist, plaats een koptelefoon op je hoofd en laat je gaan.
Vanaf de eerste noot uit Ayad Al Adhamys’ synth zit het er pal op. "Make Light", een typisch openingsnummer met opbouwend tempo, laat ons kennismaken met de falsetto stem van "Michaela" — in eerste instantie horen we een travestiet die een trap in zijn edele delen heeft gekregen — Angelakos. "Moths Wings" klinkt als Arcade Fire dat na een flinke wasbeurt een nieuwe wereld heeft ontdekt. Passion Pit buigt van de hyperpop af naar de alternatieve rocksong waar mensen in hun midlifecrisis wel eens van kunnen genieten.
Het is wel eens iets anders. Angelakos lijkt in eerste instantie op Rodrigo Amarante van Little Joy (al is Angelakos’ stem niet zo hartverwarmend) en bovenal heeft de groep wel iets weg van Hot Chip: die verdomde seutenlook, en die elektronica — neem nu de manier waarop "The Reeling" met een flinke scheut het tempo en ons goed humeur verdubbelt.
De pretpop die op het eclectische Manners staat, klinkt futuristisch en retro tegelijk. We horen Animal Collective via de spacepop van Midnight Juggernauts tot de droomsongs van Empire of The Sun. Nooit eerder klonk pop zo retro, psychedelisch, melancholisch en dramatisch tegelijk. Met gewaagde combinaties van samples, een kinderkoor en een uitstekende ritmische drum staat deze plaat als een huis. In "Little Secrets" wordt Angelakos vocaal bijgestaan door het PS 22 Chorus, wat het effect geeft van een wervelwind. Hoogtepunt "Sleepyhead" wordt ingeleid door een sample van de Ierse harpiste Mary O’Hara, waarna het hele plaatje door elkaar wordt geschud en we ravesynths krijgen met een opzwepende beat.
Met de flair van Jamie Oliver weet Passion Pit alle ingrediënten perfect te mengen, goed genoeg voor vijfenveertig minuten ontspanning in onze tuinstoel met de Wayfarer zonnebril op de neus. Manners is zonder twijfel postmodern en psychedelisch in het kwadraat. Passion Pit bruist van de energie en maakt ons vrolijk. Hoe zit de toekomst eruit? Als het aan ons ligt rooskleurig!
Passion Pit speelt op donderdag 20 augustus op Pukkelpop.
