Na de vooruitgestuurde ep Chunk Of Change brengt Passion Pit met Manners een popplaat die retro en futuristisch tegelijk klinkt. De falsettostem die de opzwepende electrobeats overklast, lijkt wel een droomformule. “En we worden alleen maar beter en beter”, klinkt het enthousiast bij groepsleden Ian Hultquist en Nate Donmover.
enola: Wat waren de sterke en de zwakke punten van Passion Pit toen jullie na Chunk Of Change aan Manners begonnen?
Hultquist (keyboards, gitaar): “Het goede is dat Michaël (Angelakos, zanger, elv) toen een heel andere richting uitging. Hij nam een nieuwe start. Die ep had hij alleen opgenomen en ook live speelde hij gewoon met zijn laptop. Dat was zijn achillespees en ik heb hem toen voorgesteld om zijn liedjes met een band te spelen.”
enola: Wat moest er veranderen in vergelijking met Chunk Of Change?
Nate Donmoyer (drums): ”Toen we samen begonnen te spelen, was alles wat we deden veel slechter dan wat Michaël had gemaakt met zijn laptop, wat ook vrij logisch is omdat zo’n ding je veel meer mogelijkheden geeft. Op het moment dat we de studio indoken, veranderde echter alles. Plots konden we ons instrumenten veroorloven die ons beperkte budget anders niet toeliet: ik kon op een veel betere drum spelen, Ian kreeg analoge synths of een vleugelpiano, … Naarmate de plaat vorderde, zijn er nog strijk- en blaasinstrumenten bijgekomen waardoor alles veel ruimer en professioneler klinkt.”
enola: Wat opvalt, is dat er maar een nummer uit de ep werd hernomen op Manners. De meeste jonge bands zetten zo’n ep integraal op hun debuut.
Hultquist: “Je moet het verleden achter je laten. Michaël is veel beter beginnen schrijven na Chunk Of Change en collectief hebben we ook veel vooruitgang gemaakt. Dat soort zaken moet je tonen en daarom kozen we ook voor die vernieuwing op Manners. We willen niet dat mensen denken dat we goedkope electroshit maken; we willen ons bewijzen.”
enola: Naast samples gebruiken jullie ook een kinderkoor.
Donmoyer: “Dat is altijd een grote gok natuurlijk, maar je moet zo’n dingen durven proberen, anders gaan de mensen je te simpel vinden. Pink Floyd heeft volgens mij trouwens ook ooit een koor gebruikt. Kinderkoren worden veel gebruikt, maar niet altijd op dezelfde manier. Ken je The Langely Schools Music Project? Dat is pas schitterend: kinderen uit de jaren zeventig die verschillende popsongs a capella gaan coveren. Als je dat hoort, merk je hoe een bende kinderen je kunnen inpakken en het klinkt dan nog eens allemaal zo vrolijk ook. Die groep was onze grootste inspiratie voor deze plaat. Het enige wat we vreesden, was dat het allemaal goedkoop zou overkomen. Of dat mensen zouden denken van: “weten die arme kinderen wel wat ze zingen?” We hebben gewoon veel geprobeerd op de plaat en we zijn blij dat het allemaal goed is afgelopen.”
enola: En dan heb je nog de kinderen die Justice gebruikt in D.A.N.C.E
Donmoyer: “Zoiets horen geeft wel een waw-gevoel. Toch doet dat stukje van hen mij eerder denken aan kinderen die zingen bij het touwspringen. Onze kinderstukken zijn écht zangstukken; we proberen daar de energie uit te halen. Buiten het koor is ook het groeiende gebruik van gitaren ook wel belangrijk voor ons.
Hultquist: “We zijn niet echt een electro- of discoband, Chunk Of Change was dat in tegenstelling tot Manners wel. Op Manners hebben we ons niet enkel gericht op de synthesizers, maar gebruikten we meer en meer gitaren. Neem nu “To Kingdom Come”, eigenlijk is dat echt een pure gitaarsong.”
“‘We zijn allemaal gitaristen. Ik ben gitaar beginnen spelen door Greenday, Michael door Real Big Fish. Het is grappig dat we allemaal gitaristen zijn en we nu pas voor de liveshows een gitaar gebruiken. In het begin waren er alleen maar synthesizers waar we dan nog een heleboel over moesten leren ook: hoe werkt zo’n instrument, hoe moet ik dat laten klinken, etc. Wat ik vooral leuk vind, is dat iedereen zijn eigen project heeft. Ik bijvoorbeeld heb nog een groepje, en film ook voor schoolprojecten. Ayad is producer in zijn vrije tijd en Nate is een dj. Als je al onze achtergronden met elkaar vermengt krijg je een eclectische mix.”
enola: Manners is zonder twijfel een studioalbum.
Hultquist: “Absoluut. Wat ons opvalt nu we live spelen, is dat we meer en meer kunnen experimenteren. We spelen de laatste tijd veel sessies voor radio en televisie, en tot onze verbazing vinden we het zelf steeds beter klinken. Er zijn songs die we live anders kunnen aanpakken dan op de plaat, maar toch zijn er bepaalde details op de plaat die we live ook willen spelen omdat ze toch essentieel zijn voor het nummer.”
enola: Als de schaal gaat van de live-energie van Iggy Pop tot het studiogeknutsel van Radiohead, waar bevinden jullie je dan?
Hultquist: “Geef mij maar beide: live spelen en in de studio creëren. Ik hou ervan om nieuwe nummers te maken, maar ik kan echt niet eeuwig in die studio blijven zitten. Zolang er concerten volgen, heb ik er geen probleem mee want ik zie graag de reactie van het publiek. Ik zou het niet zien zitten om een nieuw nummer pas een jaar nadat we het hadden geschreven te spelen. Dan kan het publiek evengoed niet reageren. Zulke zaken moeten we vermijden en nieuw werk moeten we gewoon meteen op een publiek testen.”
Donmoyer: “Ik zou elke dag in de studio willen zitten. Laat mij na een paar weken touren maar wat rusten, anders sterf ik.”
enola: Hoe zijn jullie in contact gekomen met producer Chris Zane?
Hultquist: “Chris is de producer van Les Savy Fav, de bazen van ons label. Michael had een paar demo’s opgenomen, maar we vonden het maar niets. We hebben Chris dan aangesproken en voor we het wisten was hij onze producer. We all love him.”
Donmoyer: “Hij was constant met de plaat bezig. Eigenlijk zou ik hem niet de producer van de plaat noemen, eerder van ons als groep; we werden klaargestoomd voor het grotere werk. We zijn bij hem aangekomen als kinderen en we zijn naar buiten gekomen in de echte wereld, niet alleen in de studio maar ook in het echte leven. Hij leerde ons vooral de kleine details van hoe we de band moeten beheren en gaf productietips. Ik zou hem eerder een mentor noemen.”
enola: Jullie zitten nu al bij een major label. Is dit niet te hoog gegrepen?
Donmoyer: “In de Verenigde Staten zitten we bij Frenchkiss Records, wat in onze ogen toch een goed indielabel is. Voor de release in het buitenland maakten we meteen de stap naar Sony.
Hultquist: “Er komt meer druk aan te pas en dat is soms wel een voordeel. Er wordt zoveel meer van ons verwacht dan in het begin, we moeten ons nu bewijzen.”
enola: Het is wel allemaal heel snel gegaan.
Hultquist: “Ik haat het als mensen ons naar voorschuiven als onehitwonder of welke belachelijke term dan ook. Het is inderdaad snel gegaan. We hebben gewoon geluk gehad, je zult ons zeker niet horen beweren dat we de beste band in de wereld zijn en dat het daardoor komt. Het voelt zelfs eerder vreemd aan.”
Donmoyer: “Vreemd? Voor de mensen zal dat wel zo zijn dat wij er zo plots staan. Maar wij werken non-stop. We hebben nog veel voor de boeg en dat kan alleen verbeterd worden door hard te werken.”
enola: Tot slot: jullie zijn afkomstig uit Massachusetts, een van de plaatsen waar de Britse kolonisten voor het eerst voet aan wal zetten. Zit er daarom ook heel wat Britse invloed in Passion Pit?
Hultquist: ”We wonen nu wel in Massachusetts, maar we zijn er eigenlijk helemaal niet opgegroeid. Mensen vragen me altijd van hoe het is om daar op te groeien, dat weet ik toch niet! Het was een goede plaats om onze kwaliteiten uit te breiden. Wat heel Brits is in Massachusetts is de dance: je hoort daar heel veel dancemuziek, zoals dubstep.”
Donmoyer: “Er is daar ook veel fidget house.”
Hultquist: (kijkt Donmoyer bevreemd aan) “Fidget house?! Wat is dat nu weer? (tot ons) Hij is een dj, hij komt veel af met onbekende genres. Dance is trouwens uitgevonden in het Middenwesten, niet in Europa, wist je dat? Britten doen altijd alsof het van hun is, maar no way man!”
Passion Pit speelt op 18 november in de Botanique.
