Universal, 2009
De aanhouder wint, dat illustreerde Melody Gardots vorig jaar al
met ‘Worrisome Heart‘. De collectie songs die de jonge
Amerikaanse na een bijna-dodelijk ongeval neerpende, werd toen twee
jaar na de originele uitgifte officieel uitgebracht. Haar smeulende
nachtclubjazz liet de incrowd niet onberoerd, zodat ze haar plaat
internationaal mocht gaan promoten. De kers op de taart moest dan
nog volgen: een platencontract bij Universal. Vandaag brengt Gardot
ginds ‘My One And Only Thrill’ uit, een tweede tijdreis richting
forties en fifties. Referenties aan het tragische
accident of de daarmee gepaarde gaande fysieke beperkingen, blijft
ze gracieus schuwen. In de plaats daarvan kiest ze voor het
herkenbare, universele thema van de liefde, en wisselt ze dramatiek
en onverbloemde coup de foudres met elkaar af.
Gardots geluid blijft ongewijzigd: ze handelt nog steeds in sobere
film noir-jazz & blues, maar die wordt deze keer af en toe
bijgesuikerd met enkele theatrale franjes. De viooltjes die opener
‘Baby I’m A Fool’ inleiden, lijken wel weggelopen uit een
orgelscène van ‘Roman Holiday’. De bitterzoete context van het
nummer countert het zeemzoete nog enigszins, maar even verder gaat
‘If The Starts Were Mine’ zonder blikken of blozen voor het
ongebreidelde optimisme. Op het frivole ritme van zacht
gitaargetokkel fantaseert Gardot “If the birds were mine, I’d
teach them how to sing, I’d make them sing a sonnet when your
telephone would ring“. Gevaarlijke statements in deze
verbitterde tijden, hoewel de authentieke old school sfeer
het kritische oog minder allergisch aan stroperigheid maakt en deze
zoete koek er alsnog vlotjes ingaat.
De meer duistere thema’s blijven onze voorkeur genieten. ‘Your
Heart Is As Black As Night’ is een ronduit geniale, ijzige
pianoballade met sissend koper, maar in deze jasjes mag meligheid
gerust ook aan de orde komen. De nostalgische klanken geven een
ongeveinsdheid aan de liefdesverkondigingen die enige lyrische
complexiteit volstrekt overbodig maken. De prachtige mijmerende
bluesballade ‘Our Love Is Easy’ (“Never growing tires of this
endlessness. It’s a simple thing, we don’t need a
ring.“) maakt het terugverlangen naar schijnbaar eenvoudiger
tijden des te prangender.
In de wereld van Melody Gardot bestaat geen speeddating of
Facebook, maar leer je de liefde van je leven toevallig kennen
temidden van een plensbui. (‘The Rain’). Weg met de allusies op
promiscuïteit en acrobatische standjes, verleiden doe je met de
subtiele doch zwoele klasse van de film noir-diva’s. In ‘Lover
Undercover’ – een song waarvoor Fiona Apple een moord zou plegen –
biedt ze haar diensten no strings attached aan zonder aan
enige klasse in te boeten. Een met trillende onderlip gefluisterd
“Whenever your heart beats heavy and worry has got you down,
come to your lover undercover and I will turn your mood
around” scoort toch nog steeds beter dan doelen op het
berijden van een discostick.
Behalve een lichtjes verhoogde – maar gelukkig nog steeds ingetogen
– theatraliteit, veranderde Gardot weinig aan haar formule. Met
herinneringen aan Julie London, Sarah Vaughan en Ella Fitzgerald
zijn grootse wijzigingen eigenlijk behoorlijk overbodig. Een
experimentje als ‘Somewhere Over The Rainbow’ – een
bossanova-bewerking van de Judy Garland-klassieker – had ze gerust
op een cruiseschip achterwege mogen laten. Guitigheid blijft immers
de grootste vijand van de klassieke deerne. Afgezien van deze
afsluiter heeft Gardot echter een waardige opvolger voor een reeds
alleraardigst debuut gemaakt. Een interessante dame met een
broodnodig tegengewicht voor de lichtvoetige jazzpop.
Melody Gardot speelt op 19 juli op Gent Jazz Festival.
