Flowershop,
2009
Bang!
“It’s a sad record. Quite possibly the darkest record I’ve ever
made.” We citeren Robin Proper-Sheppard, de songsmid van
Sophia, over zijn nieuwste plaat. Niks nieuws onder de zon, denkt
elke doorwinterde Sophia-fan dan en inderdaad: we krijgen hier weer
de vertrouwde herfstklanken te horen die ons ook al ontroerden op
de vorige albums. Op ‘Technology Won’t Save Us’ bezong Sheppard hoe
een vader en zoon op zee ten onder gingen, op ‘People Are Like
Seasons’ (met radiohit ‘Oh My Love’) werd afscheid genomen van zijn
overleden moeder, en op deze nieuwe schijf verwerkt hij de breuk
met zijn geliefde waarvan hij – zoveel is duidelijk na het
beluisteren van dit album – nog geen afscheid wil nemen. Dat
probeert openingstrack en eerste single ‘There Are No Goodbyes’ ons
ook duidelijk te maken. “And even though I know I should
really be letting go, somehow I just keep holding on…
Because there are no goodbyes“, klinkt het. Hij zou
nochtans beter moeten weten.
De teksten lijken hier wel rechtstreeks overgepend uit het
persoonlijke dagboek van Sheppard, want nergens wordt er een blad
voor de mond genomen. Meer zelfs, de wonden worden rechttoe
rechtaan beschreven zonder deze te verbloemen of te overladen met
metaforen. Dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld Finn Andrews van
The Veils, die op zijn break-up plaat ‘Sun Gangs’ op een andere manier
zijn duivels probeert uit te drijven. Vergeleken hierbij lijken de
confessies van Sheppard geschreven door een puberende poëet, die
zich maar al te graag wentelt in de smart die de breuk met de
liefde van zijn leven heeft achtergelaten.
Dat het thema van ‘There Are No Goodbyes’ dus wel degelijk als
donker kan worden omschreven, daar valt niet over te redetwisten.
Muzikaal daarentegen tapt Sophia af en toe uit een ander vaatje. Zo
kan het refrein van de titeltrack, voor wie geen woord van de
Engelse tekst begrijpt, zelfs ‘vrolijk’ meegewauweld
worden. Ook in ‘A Last Dance (To Sad Eyes)’, waarin de Come
on’s niet van de lucht zijn, zal menig doemdenker heen willen
stappen omwille van de wat té vrolijke toon die hier wordt
aangeslagen. Dat het hier om goedbedoelde schouderklopjes gaat die
Sheppard zichzelf geeft, wordt dan wellicht over het hoofd gezien.
Wij vergeten hier trouwens ook graag dat we – vooral in het refrein
– een beetje te veel aan (de zingende!) Moby moesten denken, en laten we
daar nu net geen al te hoge pet van op hebben. Maar soit: de mantel
der liefde graag, het zal onze Robin deugd doen!
Het uptempo ‘Obvious’ stuurt ook niet meteen de boodschap uit dat
er harten gebroken zijn, meer zelfs: de song klinkt misschien net
ietsje te obvious naar Sophia-standaarden. Pas bij het
derde nummer, ‘Storm Clouds’, krijgen we de indruk dat het
volledige plaatje klopt: de song lijkt wel een postkaartje met
daarop de persoonlijke inkleuring van het gezegde ‘Na regen komt
zonneschijn’. Maar ondanks deze kleffe boodschap blijft het nummer
aan de juiste kant van die dunne lijn. Ook songs als ‘Dreaming’,
‘Something’, ‘Signs’ (“I don’t know how I ever thought I had a
chance with you, no I’ve never been good with signs“) en
‘Leaving’ bevatten dergelijke onvervalste zinsneden. Hoe dan ook
blijven het tracks die pijnlijk herkenbaar zijn, althans voor wie
dergelijke gevoelens niet alleen uit de film kent.
In het duet ‘Something’ bekent Robin dan eindelijk kleur en legt
hij de schuld van het hele gebeuren bij zichzelf. Het resultaat is
een aangrijpende eerlijke song, waarbij de strijkers de boodschap
nog maar eens dikker in de verf mogen zetten. Diezelfde strijkers
maken ook ‘Heartache’ net niet stroperig, maar veeleer
hartverscheurend. (“And I thought I knew heartache, and I
thought I knew heartbreak but I’ve never known anything like this
before“). Eindigen doet dit album uiterst hoopvol met het
prachtige ‘Portugal’. Een zin als “I decided today I’m gonna be
a better person; No it’s never too late to change” laat er dan
ook geen misverstand over bestaan!
‘There Are No Goodbyes’ is een pijnlijk eerlijk album geworden
waarop Robin Proper-Sheppard zijn ziel bloot legt en zelfs heel af
en toe heel erg dicht bij de pathetiek aanleunt. Hoewel niet alle
songs van hetzelfde hoge niveau zijn, kunnen we toch spreken van
een louterend werkstuk dat best in zijn geheel wordt geconsumeerd.
Voor de snelle beslissers is er zelfs een limited edition,
met een bonus-cd waarop Robin solo – aangevuld met een
strijkerskwartet – enkele klassieke Sophia-songs speelt (‘The
Valenine’s Day Session’). Het maakt van deze cd echt een aanrader,
want je krijgt er de Sophia bovenop zoals deze het best tot zijn
recht komt: puur en eerlijk, een beetje zoals uw…
www.myspace.com/thesophiacollective
Sophia speelt op 12 oktober in Minnemeers (Gent).
