Vadertje tijd even buiten strijd, wie droomt er niet van? Terwijl
de sardonische cynicus uitrust, voelen we de hete adem van de
wijzers van de klok even niet in de nek en de zon blijft heerlijk
hoog aan de hemel staan. Geen betere soundtrack voor zo’n momentum
van zorgeloosheid dan ‘Hold Time’, een speels lentebriesje dat
rokjes doet opwaaien en voor een stevige blos op de wangen
zorgt.
Met z’n zesde plaat zet M. Ward duidelijk de lijn van ‘Post-War’
verder: de grove korrel wordt verder opgeblonken, americana vervelt
tot atmosferische pop en het geflirt met een retrofeel ruimt plaats
voor knipogen naar tijdloosheid. Niet onmiddellijk iets nieuws
onder de zon dus, maar probeert u maar eens te weerstaan aan deze
paardenbloem van een plaat. De pluisjes die M. Ward op ‘Hold Time’
uw richting uit blaast, zijn immers zijn fraaiste en meest
bedwelmende tot nu toe!
Zelfs de duurste stereo-installatie kon het stof niet van het
vroege werk van M. Ward blazen. Op platen als ‘End of
Amnesia’,’Transfiguration of Vincent’ en ‘Tranistor Radio’ leek de
getalenteerde Amerikaan tot ons te spreken vanuit een stokoude,
gammele radio. Oubollig en traditioneel? Jazeker! Oprecht,
authentiek en meeslepend? Nog veel meer! Op ‘Post-War‘ hoorden we Ward echter voor het eerst z’n
front porch schoonvegen met loepzuivere popmelodieën en
ook op ‘Hold Time’ haalt de troubadour borstel en vuilblik boven om
de zandkorrels van z’n americana te stoffen.
En wat schuilt er dan onder dat laagje gruis? Dat maken songs als
‘Jailbird’ en ‘For Beginners’ ons onmiddellijk diets: zomerse pop
met de luchtigheid van chocolademousse, maar zonder ooit
lichtvoetig te worden. Ook ‘Never Had Nobody Like You’ komt als een
ganzenveertje onze richting uit gedwarreld, mede gedragen door de
zoete stem van Zooey Deschanel (Ward’s muze en wederhelft bij
She&Him). In tegenstelling tot op ‘Post-War’ lijkt de liefde
geen poison cup meer, maar een met nectar gevulde graal en
Ward en Deschanel laven er zich gretig aan op ‘Hold Time’.
Ondanks die sprankelende popmelodieën en amoureuze teksten verliest
Ward z’n roots niet uit het oog. Pop deelt namelijk nog steeds de
lakens met country, folk en blues. Zo zijn ‘Fisher Of Men’ en ‘One
Hundred Million Years’ een rudimentair vlot om op de Mississippi af
te drijven richting het Diepe Zuiden van de VS. Enkel gewapend met
z’n licht hese stem en een akoestische gitaar kan M. Ward
overduidelijk ook nog voor weke knieën zorgen. Ook de Don
Gibson-cover ‘Oh, Lonesome Me’ blijft aan de ribben kleven, al had
de vocale overacting van Lucinda Williams niet gehoeven.
De andere collaboraties op ‘Hold Time’ snijden gelukkig meer hout.
Zooey Deschanel vlijt zich telkens sierlijk naast Ward neer en ook
de cameo van Jason Lytle in het opgefokte ‘To Save Me’ doet meer
dan deugd. Oké, de ex-frontman van Grandaddy doet weinig meer dan een piano mismeesteren,
maar dit teken van leven van de voormalige indieheld is al genoeg
om een glimlach op het gelaat te toveren. Tegenover de kapotte
versnellingsbak van dat nummer staan dan weer etherische en
langoureuze elegieën als het titelnummer en ‘Rave On’ (een Buddy
Holly-cover). Variatie troef dus op ‘Hold Time’, maar met een
dromerige sfeer als rode draad die de songs samenbindt.
M. Ward lijkt een oase van rust gevonden te hebben in de woestijn
van americana, een plek waar hij aan z’n songs kan schaven zonder
ze kapot te polijsten. Z’n gestadige ontbolstering levert na
‘Post-War’ alweer een fijne popplaat op die niet vloekt met de
countrygrond waarin ze geworteld is. Bij het beluisteren van ‘Hold
Time’ vliegen de koolwitjes en lieveheersbeestjes uit de speakers
en daarmee doet M. Ward wat Frank Deboosere niet kan: de lente
aankondigen!
M. Ward staat op 3 juli op Rock Werchter.
