Zin in een spelletje ’Tien kleine negers’? Welaan dan: wie van u heeft Nova’s doorbraakplaat Oyster nog in huis liggen? Wie van u legt die nog eens op? En we gaan door: wie heeft de opvolgers Siren en South? En wie beluistert die nog af en toe? En ten slotte: wie kent haar laatste platen, Storm en Redbird nog? Zo, doet ú nog mee?
Zo ja, na deze misschien niet meer: wist iemand of kan het überhaupt nog iemand iets schelen dat The Jasmine Flower als een dief in de nacht naar de platenwinkel is gebracht? Kijk eens aan, u bent nu ook afgevallen? Dan rijst de bedenking of dat zo jammer is. De verliefde nostalgicus (al wie de laatste vijftien jaar op een wolkje, met pupillen in de vorm van hartjes, naar Nova op een podium heeft gestaard) knikt mijmerend van ja. De luisteraar met de voeten op de grond zucht van nee.
De schizofreen in ondergetekende eet van beide walletjes. Feit en gevoel gaan hand in hand (het kan!) als we stellen dat Nova sinds Oyster, uit 1994 alweer, niks heeft uitgebracht dat er toe doet, zoals zovelen. Meer nog, zelfs die doorbraakplaat heeft blijkbaar een houdbaarheidsdatum als het pak maïzena dat bij u in de kast staat. Nova’s stem allemaal goed en wel, maar ze maakt makke songs niet goed, ze maakt goede songs niet beter — integendeel. Vooral dat laatste is een euvel dat haar laatste platen als lege vazen doet klinken, terwijl de bloemen van Oyster verwelkt zijn. Jammer? Jazeker.
Het goede nieuws is dat Nova nu terug aanklampt bij het donkerblauw-intimistische Storm dat een reactie was op de popplaatjes die de platenfirma zo graag wou na Oyster; Nova doet het met akoestische gitaar en strijkers, niets meer. Het slechte nieuws is dat Storm met de jaren verdampt is als een plas regenwater en dat ook deze plaat bewijst dat Nova hoegenaamd niet meer relevant is: ieder van u heeft dit jaar al een pak betere "akoestische-gitaar-met-violen-platen" gehoord. Er zijn andere mooie melancholische meisjes op het voorplan getreden. Vult u zelf maar in welke. Nova als de vrouwelijke Damien Rice: never gonna happen (again), hoezeer ze ook haar best doet.
Toch een paar lichtpuntjes die even doen vermoeden dat het pad van haar carrière nog steeds door haar biotoop Lothlórien loopt en geen calvarietocht richting Mordor is: openingsnummer "Ride" is de beste Nova-song sinds datzelfde gezegende jaar 1994 en kweekt verwachtingen die "Beautiful Storm" net niet aan diggelen slaat. Het heel fraai gearrangeerde "Out In New Mexico", waarop de strijkers eindelijk écht een meerwaarde vormen, is van eenzelfde meeslepende schoonheid. Waren alle nummers van het niveau van "Maybe Tomorrow" geweest, dan was The Jasmine Flower een mooie plaat geworden. Weliswaar ook niet meer dan dat.
Voor de rest grossiert Nova echter weer in een hang naar mooischrijverij, met strofes die prachtige regenbogen tussen de refreinen willen zijn, maar daarentegen als motregen de song de vergetelheid in sturen als een zoveelste grijze dag. Het pakt niet, het raakt niet. Voorbeelden zijn legio: "Out On A Limb" houdt aanvankelijk de belofte van een mooie song in, maar heeft zo’n klef refreintje dat winnaresjes van Idool-wedstrijden al te graag met dichtgeknepen ogen zingen. "Every Soldier Is A Mother’s Son" is een enerverende waslijn van clichés, waar ook ontzettend muf ruikende lakens als "If I Should Die" (spijts het mooie einde) en vooral "Say Something" aan hangen. "Hollow" (zo de titel, zo het nummer) en "Looking For The Night" zijn zo vervelend en overbodig dat er voor de rest echt niets over te zeggen valt. En het ronduit pijnlijke "Follow Me In Grace" moet wel een parodie op Nova zijn door een of andere komiek op haar Bermuda. We vrezen er echter voor.
The Jasmine Flower is de plaat waarop de Tijd Heather Nova op haar bevallige schouders tikt en zuchtend naar zijn horloge wijst. Haar verhaal is immers uitverteld. Ach, we bewaren de herinneringen aan die engelachtige optredens van weleer. Tot de Tijd onszelf op de schouders komt tikken.
