Het niveau van Heather Nova’s dertiende langspeler, sowieso een van de mooiste vrouwenstemmen in de popmuziek, is torenhoog. Weg zijn de herinneringen aan de bij momenten stevig rockende doorbraakplaten Oyster en Siren uit de jaren negentig. Deze Breath And Air levert een hele scheepslading aan welluidende zuurstof voor de ziel.
Twee jaar. Zo lang heeft Nova nodig gehad om deze dertien songs te componeren. Het resultaat is echter om door een ringetje te halen, met dank aan de piekfijne sound van producer Chris Bond en het haast magische cellospel van Midor Jaeger. “Breath And Air”, “Ebbs And Flows”, “Butterflies And Moths”; diverse songs hebben een intrigerende contradictie in hun titel. Dat zit volgens Nova in de dualiteit van de natuur zelf: “Je kan nu eenmaal geen licht zonder duisternis hebben, geen vreugde zonder pijn.” Klinkt allemaal loodzwaar? Ach, al van bij de eerste noten van het betoverend mooie “Hey Poseidon” ben je helemaal aan boord van deze plaat: Nova’s stem drapeert zich als een satijnzachte deken over een hoge baslijn en hup, we zijn vertrokken voor een intraveneus shot Pure Schoonheid. “Ebbs And Flows” drijft verder op die magistraal klinkende stroom. Met zijn akoestische gitaar en smaakvolle cello had de song zo op The Jasmine Flower kunnen staan.
Merk op dat het gros van de songs op dit album over verlies en verlangen gaat. Nova doet dat echter op zo’n stijlvolle, weloverwogen manier dat je, voor je er erg in hebt, het woordje “cliché” onder je eigen schoen vertrappelt, stopt met denken en domweg zit te genieten van pakweg “November Skies”. Aanstekelijk refrein en weidse, als vanouds behaaglijk hoge zang; dit moet er bij een beetje luisteraar ingaan als zoete broodjes. Ook de titelsong is superieur snoepgoed voor de oren, net zoals het rustig voorbij kabbelende, kristalheldere bergriviertje dat “From Up Here” op de keper beschouwd is. “Butterflies And Moths” mag dan vervolgens al wat meer uptempo zijn: een cello wikkelt een akoestische tokkelende gitaar in als een zuigeling. Een beheerste drum- en baspartij maken het o zo mooie plaatje compleet.
In “A Human Experience” klinkt er een lichte echo in Nova’s stem, waardoor de song aanvoelt als een zachte hoorn op een zonnige lentemorgen. Ook “Ghost In My Room” gedijt op een ligbed van cello en Nova’s sirenenzang. De sterkte van deze plaat, het feit dat de meeste songs mee zwemmen in een zachte, welluidende stroom, is ook het enige zwakke punt: sommige nummers lijken wel onderling inwisselbaar. Je verwacht echter toch ook niet van een goede fles wijn dat ‘ie halfweg anders gaat smaken? En dus gaat “Beginner” resoluut verder in op de reeds ingeslagen weg: zachte drum, streepje piano en daar bovenop zoals steeds: Nova’s sopranenstem.
“The Lights Of Sicily” herbergt een mooie tokkelende gitaar en een cello die als een tweede huid op Nova’s stem plakt in de refreinen. Ook “I Blame It On Myself” is wondermooi, met piano en een cello die zachtjes pizzicato speelt. “Magnificent” moet vervolgens één van de sterkste songs op deze sowieso bloedmooie plaat zijn: la Nova blijft de bloedmooie melodieën maar uit haar mouw schudden. “Farewell” zet een welluidend orgelpunt achter deze succulente plaat: “Everybody’s going someday”, zingt Nova. En jawel, het is moeilijk afscheid nemen van deze plaat, ook al hebben wij zowat haar ganse oeuvre in huis. Breath And Air staat dan ook stevig zijn mannetje tussen de rest van haar discografie. Een album dat de ziel weldadig masseert; voorwaar, er zijn al voor minder platen gemaakt.
