Guillemots :: Red

Polydor, 2008

2006 was hét jaar voor Guillemots. Steeds vaker opduikend als een
van dé nieuwe namen – onder meer dankzij hun verschijning als
voorprogramma van Rufus Wainwright een
jaar eerder – kwamen ze onvermijdelijk terecht in de BBC Sound Of
2006. Al even onvermijdelijk werd hun debuutalbum Through The
Windowpane
bijzonder hartelijk ontvangen door de critici.
Na de aan het album gekoppelde tournee viel het even stil rond
Guillemots (uitgesproken als gillimots, naar verluidt het
meervoud van een of andere vogelsoort). Ze trokken zich terug voor
het bijeenschrijven van een tweede cd. Ondertussen is het 2008 en
kunnen we kennismaken met ‘Red’.

De hoes van de nieuwe plaat is meteen tekenend voor de inhoud
ervan, en tevens voor de verschillen naar de vorige cd toe. Waar
‘Through The Windowpane’ nog werd gesierd door een houten
raamkozijn en een bosachtig uitzicht, beeldt de cover van ‘Red’ een
imposante bol rode draad uit. Die gebalde energie is hét
uitgangspunt voor de elf nieuwe songs die ons voorgeschoteld
worden.

‘Though The Windowpane’ was hier en daar exotisch en extravert,
maar stond toch vooral bekend om zijn prachtige ingetogen momenten.
Ondanks het feit dat Guillemots in die tijd doodgeknuffeld werden
door de muziekpers, moet echter ook vermeld worden dat er tussen de
vele pareltjes door ook af en toe naar té bombastische en
kitscherige oorden afgezakt werd. Eenzelfde wisselvalligheid vinden
we ook terug op ‘Red’, maar zeker niet in dezelfde vorm als op zijn
voorganger.

Opener ‘Kriss Kross’ laat om te beginnen al een heel nieuw geluid
horen. Het is een grootse, net niet groteske song waarin Guillemots
alle registers opentrekken aan de hand van epische violen,
dramatische vocalen en een ietwat duistere bijklank. Manic Street
Preachers schemeren sterk door. Dit nummer is meteen een stijlbreuk
van jewelste voor Guillemots, hetgeen voor sommige fans van de
vorige plaat misschien als heiligschennis kan aanvoelen, maar hier
wel gesmaakt wordt.
‘Big Dog’ is alweer een uiterst atypische song, die nu aan het
flirten slaat met R&B en funk. Het verrassingseffect is
aanvankelijk plezierig, maar eens dat uitgespeeld is, blijkt toch
al gauw dat Guillemots hier iets trachten te forceren waar ze niet
echt aanleg voor hebben. Geef ons dan maar ‘Falling Out Of Reach’,
een rustig, toegankelijk en sober nummer. Niet echt opvallend, wel
gewoon mooi.

Met single ‘Get Over It’ richt de band zich meer dan ooit tot het
grote publiek, dat best wel eens zou kunnen vallen voor deze
prettige popsong. Fyfe Dangerfield waant zich hier even George
Michael en brengt het er prima vanaf.
Maar zelfs temidden van al dat gooien naar een breder doelpubliek
kan het viertal het niet laten om te experimenteren. Dit doen ze
echter met wisselend succes. ‘Clarion’ slingert voortdurend heen en
weer maar komt nooit echt op zijn pootjes terecht. ‘Last Kiss’ (met
glamoureuze vrouwelijke vocalen) zit daarentegen van bij de eerste
noot goed en blijft doorheen alle gitaarriffs, beats en
tempowisselingen boeien. Hetzelfde geldt voor het door violen en
een vrolijk koortje gestuurde ‘Cockateels’, een van de weinige
nummers die nog duidelijk aansluiten bij het vorige album.

De grootste sterkte van het debuut lag in de hoge emotionele waarde
van de nummers. De pure schoonheid van songs als ‘Made Up Love Song
#43’ en ‘If The World Ends’ ontbreekt op het wervelende ‘Red’,
behalve in het eveneens vertrouwd aandoende en oh zo mooie
‘Words’.
In ‘Standing On The Last Star’ haalt Dangerfield zijn beste
falsetto boven, maar desondanks geraken we niet overtuigd door dit
al te voorspelbare deuntje. ‘Don’t Look Down’ begint ingetogen en
droevig, maar de schoonheid ervan wordt ergens halverwege
stukgegooid door een totaal misplaatste interventie van drum ‘n’
bass. Experimenteren is één ding, het op het juiste moment doen, is
nog iets anders. Gelukkig krijgt ‘Red’ een waardig slot mee in de
vorm van ‘Take Me Home’, een nummer dat wél perfect op het debuut
zou gepast hebben.

‘Red’ laat Guillemots horen als een moedige en experimentele, maar
ook ambitieuze en naar het grote succes mikkende band. In hun
evolutie zijn ze andere genres gaan verkennen, met schitterende
maar soms ook tegenvallende resultaten. Benieuwd hoe de sound van
Guillemots in de toekomst zal evolueren? Join the
club!

http://www.guillemots.com
http://www.myspace.com/guillemotsmusic

7
Release:
2008
Polydor

verwant

Guillemots :: Hello Land!

Met een uitroepteken kondigde Guillemots geheel onverwacht een nieuwe...

De vier seizoenen van Guillemots

Vergeet Vivaldi; Guillemots zorgt voor een nieuwe interpretatie van...

Guillemots + Chloë & The Lonesome Cowboy

Guillemots stond donderdag in de Botanique te Brussel met...

Guillemots :: 29 september 2011, Botanique

"Waarom is deze band in godsnaam niet bekender?"; het...

Guillemots :: Walk The River

Na de commerciële flop Red probeert Guillemots met Walk...

aanraders

Bolis Pupul :: Letter To Yu

Bolis Pupul is al lang niet meer ‘de zoon...

Porcelain id :: Bibi:1

Ook wij moeten er soms aan herinnerd worden dat...

Hurray For The Riff Raff :: The Past Is Still Alive

Alynda Segarra. Bound for Glory. Was Small Town Heroes in...

Daniel Boeckner :: Boeckner!

Als kind is Dan Boeckner zeker niet in een...

Coeur :: SHOW

Meer pompende beats. Meer duizelingwekkend Frans. Meer pure, feestelijke...

recent

Ilja Leonard Pfeijffer :: Alkibiades

Bekroond, gelauwerd, alom gelezen en geprezen: zonder overdrijven mogen...

¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp – de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in