Na de commerciële flop Red probeert Guillemots met Walk The River opnieuw aan te sluiten bij de wat bedaardere klank van debuut Through The Windowpane.Ondanks enkele sterke momenten, slaagt de groep er niet in voor een derde keer te begeesteren.
Het mocht niet zijn. Ondanks alle toeters en bellen, het logo van een grote platenfirma op de achterkant, de glossy productie, flopte het nochtans erg, erg fijne Red van Guillemots twee jaar geleden genadeloos: te ostentatief pop (R&B- en musicalinvloeden, begot!) voor de meerwaardezoeker die en masse waren gevallen voor de subtiele mix van jazz, pop en klassiek op debuut Through The Windowpane, te gelaagd en te weinig transparant voor het publiek waar het op hoopte.
En dus bevond de groep zich in de moeilijkste aller plaatsen: tussen twee stoelen. En wat doet een mens dan als hij het even niet meer weet? De terugtocht naar vertrouwd terrein aanvatten. Walk The River klinkt dan ook meer als de logische opvolger van Through The Windowpane dan Red dat was. Op zich geen slecht idee: dat debuut was een fijne plaat, die naast van smaakvol muzikantschap ook getuigde van sterke songschrijfkunsten. Maar laat het net op dit vlak zijn dat Guillemots derde wat teleurstelt.
Dat Walk The River ook de grote herontdekking van het midtempo is, helpt daar niet aan. Songs slepen al eens doelloos aan, anderen meanderen maar wat. Het lijkt soms alsof Fyfe Dangerfield en vrienden zelf lichtjes ontgoocheld de schouders hebben opgehaald na de negatieve reacties op Red, "ach ja" mompelend de studio zijn ingetrokken, maar er toch hun hoofd niet helemaal bij konden houden.
Wat ontbreekt is de verrassing, de onverwachte wending die we van de groep gewoon waren. Wat we krijgen zijn de demo’s, voor het collectieve muzikale brein er mee aan de haal ging. Het merendeel van de songs had net zo goed op de wat flauwe soloplaat Fly Yellow Moon, die zanger-gitarist Fyfe Dangerfield vorig jaar uitbracht, kunnen staan; de gekke arrangementen die ze vroeger tot echte Guillemotssongs smeedden ontbreken. En dus krijgen we de akoestische folkrock van "Vermillion" of het al even banale "Tigers"; Radio 1-pop die een mens niet doet zappen, maar ook niet naar de winkel doet hollen.
Maar dan zijn er toch die lichtjes van hoop, die uitschieters die ons opnieuw — neen, nog béter — doen begrijpen waarom de naam Guillemots toch altijd een licht blosje van opwinding oproept. "I Don’t Feel Amazing Now", bijvoorbeeld; hevig leunend op Dangerfields erg flexibele stem, laat het horen dat de zanger datzelfde bijna achteloze gevoel voor understated soul heeft als Bono en Richard Ashcroft. Ondersteund door de sensuele bas van Aristazabal Hawkes bloeit het nummer stilaan open tot wat Guillemots altijd zo bijzonder maakte: die drang naar leven, die zelfs in een triest nummer naar buiten moet, en in "Ice Room" ook effectief uitbreekt met een refrein dat van "I’m so alive" gaat, en muzikanten die eindelijk opfleuren; dit is de Guillemots die we kennen en zo graag zien.
Of "Sometimes I Remember Wrong"; zo’n eeuwig slepend, zich slechts langzaam ontvouwend nummer dat zich, na veel geduld te hebben gevraagd, toch met een onweerstaanbare melodie onder je huid etst, en je zelfs na negen minuten — broeierig zonder echt geladen te zijn — nog lichtjes ontgoocheld naar meer doet snakken. De ontlading wanneer single "The Basket" daarna eindelijk eens echt elektrisch oprispt is des te groter. Dat het daarom niet meteen een stérke single is, willen we dan zelfs met de mantel der liefde bedekken.
En dus twijfelen we tussen streng zijn of de hand over het hart strijken. Walk The River is geen goeie Guillemotsplaat, laat dat duidelijk zijn; eerder eentje dat de kring bekeerlingen nog net dat tikje harder zal uitdunnen tot enkel de echt gelovigen overblijven. We zijn streng in de leer, en geven de groep op basis van eerder werk het voordeel van de twijfel. Maar de volgende keer moet het beter. Véél beter.
