Na de overtijdse ontmaagding in ‘The 40 Year Old Virgin’
en het onverwachte zwangerschapje van ‘Knocked Up’ neemt de
steeds omvangrijker wordende kliek rond producer Judd Apatow de
volgende stap in de raunchy circle of life: de pijnlijke
relatiebreuk en alle brokken die in de nasleep ervan maar niet
doorgeslikt raken. Maar waar die andere slackerkomedies er in
slaagden om een sappige mix te maken van platvloerse sekscapades en
aandoenlijke romantiek, blijft het kwakje van ‘Forgetting Sarah
Marshall’ niet hangen. Zonde, want schrijver-hoofdrolspeler Jason
Segel breekt tot tweemaal toe zijn vlezige lans voor de doorbraak
van mannelijk naakt. Respect voor de schlong, maar niet
voor de film die er als een futloze balzak onder hangt te
bengelen.
Peter Bretter (Jason Segel) is een gelukkig man. Hij is de
componist van de succesvolle televisieserie ‘Crime Scene’ (William
Baldwin cameoot even om David Caruso te kakken te zetten) en hij
mag de ster van die show, Sarah Marshall (Kristen Bell), zijn
vriendin noemen. Wanneer juffrouw Marshall hem na vijf jaar de bons
geeft (terwijl hij in zijn nakie staat dan nog, ouch), stort Peters
wereld in en begint hij naar Sinead ‘O Connor te luisteren. Na een
kleine maand snotteren, beslist hij om de breuk te verwerken met
een reisje naar Hawaï, niet toevallig één van de favoriete
bestemmingen van zijn Sarah Marshall. Peter is nog niet goed en wel
gearriveerd of hij loopt zijn ex en haar nieuwe vriendje, een
wacko Britse rockster (Russell Brand), tegen het lijf. De
net gedumpte drommel laat zich niet uit zijn lood slaan en doet er
alles aan om toch nog wat plezier te beleven, het liefst in de
buurt van de schattige hotelbediende Rachel (Mila Kunis) waar hij
een piepklein boontje voor begint te krijgen…
Met het deels op zijn eigen pijnlijke ervaringen gebaseerde
‘Forgetting Sarah Marshall’ bewijst Jason Segel dat hij ballen aan
zijn onstrakke lijf heeft en dat hij er absoluut geen probleem mee
heeft om ze even te tonen. Als symbool voor elke man die zich ooit
vernederd voelde tijdens een pijnlijke break-up laat Segel zich op
memorabele wijze dumpen terwijl zijn charcuteriewinkel openstaat.
Net zoals die andere recente Apatowkomedies (die thematisch
eigenlijk kunnen aansluiten bij het werk van Nick Hornby) is
‘Forgetting Sarah Marshall’ een conventionele romcom die minder
conventioneel lijkt omdat het verteld wordt vanuit het standpunt
van de mannen. En geen perfect afgetrainde Matthew McConaugheys,
maar average Joe’s die foeilelijke shirts dragen en
cornflakes eten als ontbijt, middagmaal en avondeten.
‘Forgetting Sarah Marshall’ mag dan wel beroep doen op de beproefde
Apatowformule (een beetje vuile lollen vertellen, maar tegelijk ook
toewerken naar een melig, en met wat geluk vertederend
romcomeinde), Segel en co. slagen er niet in om een voldoende
samenhangend en grappig verhaal te puren uit de op zich al dunne
premisse. Sporadisch passeert er een gevatte oneliner (‘are
those happy tissues or sad tissues?’) en om het half uur krijg
je wel eens een goeie mop, maar de toon is te onzeker, de
personages klikken niet spontaan genoeg en de focus is te grillig
(zelden zo’n hak-op-de-takmontage gezien) om te overtuigen. Je zit
te wachten tot ‘Forgetting Sarah Marshall’ eindelijk op gang komt,
maar dan is de aftiteling daar (met een Hawaiaanse versie van
‘Nothing Compares to You’, één van de betere moppen van de film) en
blijf je beteuterd achter met de twijfel of het nu aan je stemming
of de film lag. Geloof me, het is de film.
Het is dan ook teleurstellend hoe weinig memorabel grappige scènes
er over de veel te lange speelduur (er zou echt wel een regel
moeten komen dat komedies onder de 95 minuten moeten afklokken)
gespreid zijn. Wie hoopt op hilarische hoogtepunten zoals de wax-en
condoomscène uit ‘The
40 Year Old Virgin’ of de zwangere seksscène uit ‘Knocked Up’ is er aan
voor de moeite en moet zich tevreden stellen met een spaarzame
glimlach of zachte gniffel (enkel de door muppets vertolkte rock
opera over Dracula is een regelrechte giller). Daarbovenop mist
‘Forgetting Sarah Marshall’ structuur en richting waardoor de
meeste scènes nog meer dan gewoonlijk aanvoelen als losse,
betekenisloze sketches. Het is trouwens nooit duidelijk waar Jason
Segel precies naartoe wil met het verhaal. Wil Peter Bretter terug
bij Sarah Marshall? Wil hij wraak nemen op haar door een andere
griet aan de haak te slaan? Het ene moment is Sarah Marshall een
oppervlakkige bitch, nog geen tien minuten krijgt ze jaloerse
trekjes en begint ze te bleiten omdat ze Peter mist. Een poging tot
het overstijgen van eendimensionale typetjes, ongetwijfeld, maar
hier veroorzaakt het alleen maar pseudodiepgang, verwarring en
ongeloof.
Na Steve Carell en Seth Rogen is Jason Segel alweer een fijn
specimen van een door de geekcultuur geconstrueerde man: een loser,
maar dan wel een coole loser die blijkbaar toch succes weet te
boeken bij de niet onappetijtelijke dames (typische wishful
thinking in Apatowkomedies). Segel is sympathiek, maar mist
uitstraling en karakter om de film te dragen, terwijl de talrijke
nevenpersonages (o.a. Jonah Hill met een man crush en Paul
Rudd als spaced out surferinstructeur) te weinig
screentime krijgen om hun stempel te zetten. Enkel Russell Brand
als de omhooggevallen rocker durft hier en daar wat scènes te
stelen (de dubbeldate!) met dialogen die zo uit ‘This Is Spinal
Tap’ lijken te komen. De vrouwen blijven een ondergeschikte rol
spelen in deze chickflick voor dudes en noch Kristen Bell
(‘Veronica Mars’), noch Mila Kunis (Jackie uit ‘That 70’s Show’)
beschikken over het talent om boven hun zwak uitgeschreven rollen
uit te stijgen.
‘Forgetting Sarah Marshall’ heeft het gebroken hart op de juiste
plaats zitten, maar de funny bones zitten te stroef en te
scheef aan elkaar om van een geslaagde toevoeging tot het
Apatow-canon te spreken. Wat niet wegneemt dat ik toch een klein
beetje uitkijk naar de langverwachte nieuwe Muppetfilm die Jason
Segel momenteel aan het pennen is. Benieuwd of Gonzo zijn gonzo zal
laten zien…
