Laat het onmiddellijk duidelijk zijn, de hoofdreden om naar Shrinking te kijken is uiteraard de aanwezigheid van Harrison Ford. Een filmster van zijn allure die plots kort opeenvolgend in zowaar twee series opduikt, dat is opmerkelijk. (de andere reeks is de Yellowstone prequel 1923, met voorsprong de betere serie van de twee). Zoals Ford het zelf zei in een interview met The Hollywood Reporter: “The simplest answer is probably the most truthful: After two years of sitting on my ass during COVID, and waiting quite a few years for Indiana Jones to start, I had not done as much work as I wanted to and I wanted to do different things. So Shrinking came along and then, very quickly after that, 1923 came along. I took the job without a script on both of them, on faith that the people who created the projects were going to deliver me a good script.” Er moet dringend iemand een onderzoek doen naar alle positieve gevolgen van de COVID-lockdowns op de kwaliteit van wat we nu voorgeschoteld krijgen op het grote en kleine scherm (en boeken en muziek).
Shrinking is het ‘brainchild’ van de man achter Forgetting Sarah Marshall, Jason Segel, en de mannen achter Shruggs, Cougar Town en Ted Lasso: Bill Lawrence en Brett Goldstein. Jason Segel, die opgroeide in de Apatow-stal, is eigenlijk nooit veel veranderd sinds zijn rol als drummer Nic in Freaks and Geeks. Ook in How I Met Your Mother en de meeste films speelt hij dezelfde aaibare zachte lamme goedzaksloeber. Aangzien deze reeks op AppleTv speelt, zal uiteraard de vergelijking met Ted Lasso eindeloos blijven gemaakt worden. In dat opzicht haalt Shrinking nooit het niveau van onverwachte succesreeks Ted Lasso (toch niet dat van de eerste twee seizoenen, de kloof met het laatste seizoen is alvast pakken kleiner). Nu, er is één reden waarom je misschien toch beter naar Shrinking kijkt, dan naar Ted Lasso: Harrison Ford speelt mee en hij is geweldig.
De makers van Shrinking zijn duidelijk millenials met een halve culturele voet in de gen X-leefwereld, dat is bijvoorbeeld ook zeer duidelijk in Ted Lasso. Nu, wat Shrinking dat weer voor heeft op die reeks, is de brede cast bestaande uit verschillende generaties, elk met hun eigen opvattingen. En al die opvattingen krijgen vrije ruimte om naast elkaar te bestaan. Zo kan Ford de old grumpy man zijn, Segel de millenial die af en toe pijnlijk hedendaagse gevoeligheden niet begrijpt, Jessica Williams legt dan weer een spoor bloot van de nood aan zwarte therapeuten voor zwarte mensen. Paul (Harrison Ford) heeft zijn eigen therapiezaak, waar ook Gaby (Jessica Williams) en Jimmy (Paul Segel) werken. De vrouw van Jimmy stierf een jaar geleden, sindsdien is de connectie met zijn tienerdochter Alice volledig verstoord geraakt. Zij vindt meer steun bij de bemoeizieke buurvrouw Liz (Christa Miller, wederhelft van showrunner Lawrence) en in het geniep heeft ze veel heilzame gesprekken met Paul. Een jaar lang verwerkte Jimmy zijn verdriet in drank, drugs en seks, maar nu wil hij zich radicaal herpakken en leren verder te leven zonder vrouw en de allesverterende pijn. Hij begint bijvoorbeeld zijn patiënten te zeggen wat ze moeten doen, hij wil niet langer meer enkel luisteren. Hij wil een therapeut zijn met actieve participatie. Zo raadt hij een vrouw aan haar man te verlaten en neemt hij een andere patiënt in huis. Paul ziet het met lede ogen aan, maar schijnbaar werkt het wel. Ondertussen verbetert de relatie tussen Jimmy en Alice langzaam maar zeker. Ook tussen Jimmy en Gaby (ze was de beste vriendin van de overleden echtgenote) broeit er meer.
Het verhaal heeft ook wat raakvlakken met de Netflixserie van Ricky Gervais: Afterlife. Beide series handelen over een man die achterblijft na de dood van z’n vrouw. Dit uitgangspunt heeft uiteraard veel problemen met de representatie van vrouwen in een mannenleven, op dat vlak schieten beide series schromelijk te kort. Een ander groot verschil is de aard van de humor. Gervais is bijwijlen scherper en durft dieper gaan, Shrinking blijft een Amerikaans product en zal steeds voorzichtig net boven het oppervlak ploegen. Dit is altijd al een probleem geweest van Amerikaanse reeksen versus Europese series, en dit geldt vaak ook voor films (een interessante case study zijn hier de ontelbare en steevast inferieure Amerikaanse remakes van Europese films). Het geldt ook voor flikkendrama’s (vergelijk bijvoorbeeld The Wire of True Detective met Luther of Happy Valley) en komediereeksen (kijk naar gelijkaardig opgezette reeksen als Friends tegenover Coupling). De Amerikaanse series vertonen vaak meer technisch vernuft dankzij het hogere budget en technische professionalisme, maar op vlak van emoties, diepgang, humor maar ook visueel vernuft blijven ze toch een pak braver en oppervlakkiger (al zijn er uiteraard altijd uitzonderingen die die regel bevestigen). Nu, deze Amerikaanse reeks heeft dan weer één troef over de Europese producten: Harrison Ford speelt mee en hij is geweldig.
Ford is een moeilijke acteur. Eerlijkheidshalve is hij niet altijd een sterke acteur, al ligt dat vaker aan zijn karakter dan aan zijn talent. Beter gesteld, als Harrison Ford geen zin heeft, heeft hij er geen zin in en iedereen zal het geweten hebben. Kijk naar hoe hij zijn lijnen aframmelt in Star Wars: The Force Awakens of hoe hij aanwezig is en rare grimassen trekt, maar meer ook niet, in Blade Runner 2049. Die films waren mogelijk puur voor het geld. Als hij er zin in heeft, acteert hij nog steeds wel een aardig potje weg. Kijk naar wat hij klaarspeelde in het al bij al middelmatige The Age of Adaline. Het hartverscheurende van de liefde op zijn gezicht in combinatie met zijn diepe stem, dat snijdt waarachtig en diep. Uiteraard kan Harrison Ford zich veel permitteren. Hij is bovenal een filmster, soms moet hij gewoon maar meedoen om geweldig te zijn, zoals hier in Shrinking. De schrijvers benutten ten volle zijn eigenzinnige manier van dialogen brengen waardoor het soms heerlijk genieten is van zijn goesting of gebrek aan goesting in de woorden die hij moet debiteren.
De serie gaat ongegeneerd voor de grote gevoelens en de uplifting feel good vibe en sommige momenten pakt het echt goed en levert dat sterke televisie op. Soms ook gaat het iets te ver en wordt het wat te zeemzoet en flauw. Shrinking voelt als een serie met een vooropgesteld plan. Er staat een tweede seizoen op stapel en gezien de leuke cliffhanger belooft dat ook een iets donkere kant te zullen belichten. Al is dit eerste seizoen kortweg goed, het voelt hierdoor wat uit balans. Maar beloftevol is het alleszins. En oh ja, Harrison Ford speelt mee en hij is geweldig.
Shrinking is te zien via Apple TV
