In Mid90s, het regiedebuut van Jonah Hill, steekt deze niet weg dat hij bovenal een ode wou creëren aan zijn eigen jeugd. Hill kennen we voornamelijk van enkele tienerkomedies, maar hij liet zich de laatste jaren opmerken door iets ernstiger rollen zoals in Moneyball en The Wolf of Wall Street. In zijn doorbraakfilm, de coming-of-agekomedie Superbad, vertolkte hij zelf nog één van de tieners die op het punt staat zichzelf te ontdekken in een nieuwe fase van het leven. In Mid90s staat Hill nu voor het eerst zelf achter de camera.
Stevie (Sunny Rilic) groeit op in een éénoudergezin in Los Angeles. Moeder was al zwanger van zijn oudere broer Ian (Lucas Hedges) op haar 17e en over een vader wordt er verder niet gerept. Die Ian worstelt duidelijk met zichzelf en uit dat in worstelen of een stevig pak rammel verkopen aan zijn jongere broer Stevie. Stevie neemt zijn toevlucht tot de straat en observeert aanvankelijk vanop de zijlijn hoe de coole jongeren samen in klieken hun eigen familie vormen door samen rond te hangen, te roken en te skaten. Gauw wordt hij dankzij zijn lef, zijn (soms onbedoeld) gevatte opmerkingen, maar vooral zijn ontwapenende eerlijkheid, opgenomen in het skatersgroepje van Ray (Na-kel Smith).
Hill is zelf een notoir hiphopfanaat en ex-skater en zijn ode aan de jeugd voelt in ieder geval aan alsof hij zelf bijzonder veel plezier heeft beleefd aan het maken ervan. Elk shot ademt één en al jaren ’90 nostalgie: de Beavis & Butthead T-shirts, de Nintendo games, de veel te brede skaterbroeken en de Mobb Deep & NAS-posters in de slaapkamers… Dat alles wordt bovendien ook nog voorzien van een bijna perfecte hip-hop & grunge soundtrack (The Pixies! the GZA!). Bovendien koos Hill ervoor om de film op te nemen op 16mm in het ongewone 1:33 formaat (ook bijvoorbeeld Cold War gebruikte bijvoorbeeld onlangs nog deze oude ‘Academy Ratio’) . Door dat korrelige filmformaat, het beklemmend smalle beeldkader en de natuurlijke belichting wekt de film het gevoel op van een homevideo en dat geeft het geheel nog een extra documentaire toets mee. Bovendien worden de skatervrienden uit Stevies kliek allemaal gespeeld door jongens met nauwelijks of geen acteerervaring. Hier en daar dreigt het tekort aan ervaring van deze tieners de scènes door de mand te doen vallen, maar afgezien van enkele zulke gevallen, komt dat tekort die frisse, oprechte manier van spelen het ‘realisme’ van Mid90s enkel ten goede.
Zoals dat wel vaker het geval is bij films met een documentaire inslag, primeren sfeerschepping en karakterontwikkeling op het verloop van de plot. Ook in Mid90s gebeurt er niet noemenswaardig veel en wanneer de eindgeneriek na een klein anderhalf uurtje over het witte doek rolt, vraag je je even af “of dat het dan was”. Mid90s is daarom niet de meest onvergetelijke, maar wel een uiterst genietbare film. Zonder dat er veel nood is aan veel actie of drama, vertoef je graag bij die tieners, op en rond de skatepleinen van L.A.
Bij wie zelf opgroeide in de jaren ’90, zal de film moeiteloos goede punten scoren. Maar ook kijkers voor wie deze leefwereld veel verderaf staat, zullen graag meeleven met de uit het leven gegrepen personages. De centrale figuur, een perfect gecaste Sunny Rilic (eerder al zeer sterk in The Killing of a Sacred Deer) is zo kinderlijk naïef en rechtschapen dat je hem maar al te graag steunt in zijn moeilijke keuzes, maar dat je hem vooral wil waarschuwen wanneer hij het lot te hard uitdaagt. Het hoeft niet te verwonderen dat het uiteraard zijn skatematen zijn die hem soms iets te gemakkelijk richting probleemsituaties dirigeren. Tegen de verwachte verhaallijn in, is het dan weer wel net de populaire Ray, de leidersfiguur en beste skater, die – wanneer nodig – probeert om Stevie in te tomen en zo stilaan de rol van grote broer opneemt (zijn bloedeigen broer Ian, schiet daarin namelijk op alle vlakken tekort). Stevie handelt immers zoals elke aan alles twijfelende tiener en wordt gedreven door één groot motief: ergens bijhoren. Alle (letterlijk en figuurlijke) klappen die hij daarvoor moet incasseren neemt hij er dan maar bij. Voor de kijker voelt elke klap echter steeds pijnlijker aan. Wat ben je dan blij om Ray te horen opmerken dat het niet nodig is om zich zo uit te sloven en zoveel te incasseren. Die raad hadden we vroeger allemaal graag ontvangen, zo rond ons 13e levensjaar.
