7 jaar is het ondertussen weer al geleden dat ‘Yanqui U.X.O.’, de
vierde en voorlopig laatste plaat van Godspeed You! Black Emperor
op de wereld werd losgelaten. Velen beginnen de hoop op een
terugkeer van deze Canadese band, die ondertussen bijna tot de
cultstatus verheven is, te verliezen. Zij die niet meteen aan de
collectieve harakiri omwille van de onbepaalde hiatus wilden
deelnemen, sprongen indertijd op de kar van de vele nevenprojecten
die de heren en dames van Godspeed er op nahielden. Hoewel Thee
Silver Mount Zion Memorial Orchestra & Tra-la-la Band, toen nog
A Silver Mount Zion, al eerder boven de doopvont werd gehouden, als
poging van Effrim Menuck om muziektheorie onder de knie te krijgen,
bleek al snel dat na de ‘indefinite break’ van Godspeed You! Black
Emperor zij het nieuwe uithangbord van de Canadese
Constellation-stal zouden worden. A Silver Mount Zion was indertijd
met drie van de negen Godspeed-leden (Efrim Menuck, Thierry Amar en
Sophie Trudeau) dan ook de groep die Godspeed zowel muzikaal als
bezettingsgewijs het dichtst benaderde, hetgeen hen dan ook meteen
een enorme schare aan Godspeed-fans opleverde. Maar Thee Silver
Mount Zion Memorial Orchestra & Tra-la-la Band is na 10 jaar al
lang geen placebo van grote broer Godspeed meer. Al van bij het
ontstaan van de groep onderscheidden ze zich van Godspeed door niet
enkel stemsamples te gebruiken, maar ook gewoon zelf te zingen. A
Silver Mount Zion creëerde doorheen de jaren een eigen geluid,
waarin wel nog steeds bepaalde Godspeed-invloeden te bespeuren
vielen, maar dat meer en meer zijn eigen weg zocht. A Silver Mount
Zion werd rauwer, chaotischer en harder, een lijn die op deze
nieuwe worp resoluut doorgetrokken wordt.
Na 10 nummers gepiep werd duidelijk wat live al eerder aangekondigd
werd: ook A Silver Mount Zion kan lawaai maken. Het duurt dan ook
veel minder lang dan we van hen gewoon zijn alvorens ‘1.000.000
Died To Make This Sound’ openspat. Scheurende gitaren en knallende
drums verstoren de gedurige maar oh zo mooie opbouwstukken waar
vorige albums mee volgepropt waren. Maar geen nood, ook dat doen ze
in hun onvervalste stijl, met gitaren die vermomd als strijkers
Menucks raspende stem doorheen het Silver Mount Zion-universum
begeleiden, drums die wel eens het einde van de wereld zouden
kunnen aankondigen en een onderhuids meekruipend strijkergedeelte
dat de boel overneemt eenmaal de storm die het gitaar- en
drumgeweld veroorzaakten, is gaan liggen.
Ook de titeltrack markeert de rauwere weg die de groep is
ingeslagen. Hoewel het opbouwwerk van A Silver Mount Zion nooit
echt rustgevend genoemd kon worden, is ook hier meer dan ooit een
dreiging voelbaar, die nu eens onopvallend, dan weer ontploffend
het hele album wordt meegedragen. Net wanneer je zou denken dat de
boel volledig gaat exploderen, nemen ze een stapje terug en starten
de motoren weer vanuit stilstand. Iets wat nog enkele keren
ondernomen zal worden. ‘Black Water Blowed/ Engine Broke Blues’
doet oorspronkelijk al wat meer denken aan het vroegere
SMZion-werk, maar kiest ook al snel voor de chaos. De gitaren komen
steeds meer op de voorgrond te staan, maar maken naar het einde toe
(het “Engine Broke Blues”-gedeelte) met plezier nog eens plaats
voor een dreigend stukje strijkers, die op hun beurt opgaan in het
eerste rustpuntje waar ‘Blindblindblind’ mee opent en ook
betrekkelijk langer aanhoudt dan wat in de eerste drie nummers het
geval was. Slechts naar het einde toe bemerken we nog een stukje
gitaargeweld, dat uiteindelijk zijn zaak bepleit ziet door een
stukje a capella meerstemmigheid dat. Een ingreep die een stempel
drukt op alles wat van A Silver Mount Zion-nummers kunstwerkjes
maakt en waarmee deze alweer zesde releasedan ook afsluit. Maar
geen nood, zoals we dat gewoon zijn, brengen de heren en dames van
A Silver Mount Zion, terwijl ’13 Blues for Thirteen Moons’ nog maar
net in de rekken ligt, live alweer nieuwe nummers die het beste
doen vermoeden voor alweer een nieuw album. Daartussen zou ook nog
eens een uitgesteld live-album (‘Fuck You Drakulas’) moeten
verschijnen, waar we gezien de intense live-ervaringen waar A
Silver Mount Zion steeds weer garant voor staat, nu al reikhalzend
naar uitkijken.
De iets rauwere en hardere weg die A Silver Mount Zion de laatste
tijd live was ingeslagen, heeft op ’13 Blues for Thirteen Moons’
definitief zijn weg naar de vereeuwiging gevonden en hoewel we
zeker nog met plezier teruggrijpen naar het subtielere werk dat op
pakweg ‘This Is Our Punk-Rock Thee Rusted Satellites Gather + Sing’
te horen viel, kunnen we ook hier niet anders dan schuimbekkend
achterblijven met het gevoel alweer een meesterwerk aan onze
platencollectie te hebben toegevoegd. ’13 Blues for Thirteen Moons’
doet de verwijzingen naar punk die de A Silver Mount Zion standaard
aangrijpt wanneer het om genre-beschrijvingen gaat steeds meer eer
aan, maar is zoals we dat gewoon zijn van hen, zoveel meer dan dat.
Georkestreerde chaos die nu eigenlijk al in de standaard
estheticaboeken zou moeten worden vermeld als een voorlopig
hoogtepunt van rock, postrock, en zowat alles wat na Mozart gemaakt
werd. Voorlopig? Jawel, want stiekem, en ja het is sterker dan
onszelf, hopen wij toch nog altijd op een terugkeer van Godspeed
You! Black Emperor.
