Moeilijk te doorgronden artiesten zijn altijd de interessantste.
Een date te veel met Joan As Police Woman
kan tot verveling leiden, maar bij een muzikaal afspraakje met
Thurston Moore weet je nooit wat je te wachten staat. Wie de
zanger/gitarist van Sonic Youth wou categoriseren als een
distortionfreak met oogkleppen, kreeg lik op stuk met de laatste
drie studioplaten van de New Yorkers, waarin de noisebrij
weggespoeld werd door de song. Fans die Moore dan weer even
onlosmakelijk verbonden zagen met een elektrische gitaar als Robbe
De Hert met een handdoek, zijn er nu ook aan voor de moeite, want
op zijn eerste soloplaat na ‘Psychic Hearts’ uit 1995 pakt Moore
uit met grotendeels akoestische popsongs. Op ‘Trees Outside The
Academy’ wordt de gitaarmartelaar met het haar voor de ogen
getransformeerd tot een versgeknipte songsmid die zijn blik
verruimd heeft met een van de mooiste verrassingen van het
muziekjaar 2007 als resultaat.
“Wood meets dirt and the dirt is fine/the dirt is always in your
mind”, zingt Thurston Moore in ‘Silver>Blue’ terwijl een
akoestische gitaar en een viool schijnbaar schoon schip maken in
het hoofd van de man. Meteen zijn we daarmee bij het meesterlijke
evenwicht beland dat Moore op deze plaat hanteert. De songs op
‘Trees Outside The Academy’ lijken wel akoestische b-sides van
singles uit Rather Ripped, maar
net als de laatste studioplaat van Sonic Youth is dit album niet
zomaar een helende acupunctuursessie, soms doen de naalden ook
gewoon pijn. Zo gaat ‘Fri/End’ van start met een in een doodsstrijd
verkerende versterker en sturen ‘Frozen Gtr’, ‘Wonderful Witches +
Language Meanies’ en ‘Off Work’ de akoestische gitaar terug naar af
met zure oprispingen van noise en distortion.
De stekelige, bebloede geluidssferen en lange instrumentale
sequenties herinneren niet alleen aan de ‘Metal Machine
Music’-adept in Thurston Moore. Een belangrijke factor in het
puntige werk op dit album is Dinosaur Jr-frontman
J Mascis, die de songs van ‘Trees Outside The Academy’ entert als
een langharig paard van Troje met anarchistische intenties. Toch
slaagt zelfs deze grijze dinosauriër er niet in om Moore van de
loepzuivere pop/folk af te houden. In ‘The Shape Is In A Trance’
voert Moore een prachtig gesprek met de viool van Samara Lubelski,
waarna hij deze tour de force nogmaals overdoet met ‘Honest James’,
een ontroerend duet met Christina Carter over verloren hoop dat het
smeulende vuur in het gemoed van Jason Molina ongetwijfeld zou doen
opflakkeren.
Thurston Moore is echter geen Damien Rice, daarvoor
is zijn muzikale interessesfeer te breed en zijn artistieke
identiteit te complex. ‘Free Noise Among Friends’ maakt zijn titel
helemaal waar en het rosse multitalent profileert zich als de
Ornette Coleman van de distortion, terwijl hij in ‘American Coffin’
een elegie op de piano speelt ter ere van een door hem vermoorde
gitaarversterker. Op de bijzondere afsluiter ‘Thurston@13’ horen we
dan weer een jonge Moore die zijn fascinatie voor klanken botviert,
een voorbode van de muzikale revolutie die zich later zou
voltrekken.
In Thurston Moore heeft altijd een strijd gewoed tussen noise en
melodie. De song lijkt het steeds meer te gaan winnen van de jam,
maar in zijn muzikale universum is niks zeker. Als er dan al iets
vaststaat, is het een constante drang naar topkwaliteit en ook op
‘Trees Outside The Academy’ is het weer van dattum. Moore benadert
het singer-songwriter-epitheton dichter dan ooit, maar nooit zonder
zijn herkenbaarheid te verliezen.Wat Grinderman voor The
Bad Seeds betekent, kan deze plaat dan ook vormen voor Sonic Youth:
de spil die het aura van kwaliteit in de toekomst enkel nog meer
kan intensifiëren.
