Volgens het oude christelijke geloof (wij mogen gewoon ‘bomma’ zeggen), komt na het overlijden de hemel. Fout, weten we nu. De hemel komt voor het overlijden, meer bepaald tijdens het luisteren naar In Our Bedroom After The War.
Zo’n stelling is absoluut niet het gevolg van overenthousiasme. Met In Our Bedroom After The War valt eindelijk nog eens een plaat binnen waarbij de vlag de lading volledig dekt, iets dat alweer geleden was van Paradisiac. Hulde dus aan de Canadezen die, tussen acteren in meer en minder hoog aangeschreven tv-series en hun bezigheden met Broken Social Scene door, een prachtige opvolger voor het terecht fel bejubelde Set Yourself On Fire gemaakt hebben. Een opvolger die zijn voorganger zowaar weet te overtreffen in schoonheid.
Met dit album wou frontman Torquil Campbell een ambigue situatie creëren waarin zowel sprake is van totale duisternis als tedere rust. Vertaald naar het muzikale terrein levert dat een sprankelende parel op die moeilijk in een hokje te duwen valt. “Take Me To The Riot” bijvoorbeeld klinkt als een brok adrenaline die naar kasseistenen doet grijpen, maar heeft tegelijk zo’n lieflijke ondertoon dat je evengoed bloemen in geweerlopen wilt steken en vervolgens langdurig verdwijnen in de beslotenheid van slaapvertrekken.
Die lieflijkheid krijgt meer dan eens de bovenhand op de plaat, vooral dankzij het warme karakter van de songs, maar net zo goed door de zachte stem van Amy Milan in nummers als “My Favourite Book”. Klinkt de dame in de eerste regels van “The Night Starts Here” verrassend genoeg even als Madonna, dan straalt ze in voornoemd nummer pure onschuld uit. En al zingt ze in “Midnight Coward” zelf “sweetness never suits me”, toch beschikt Milan over een van de meest betoverende stemmen.
Hoewel Stars de elektronica-elementen uit de beginjaren achter zich heeft gelaten, klinkt In Our Bedroom After The War nog steeds behoorlijk eclectisch. Het ene ogenblik hoor je Belle And Sebastian-invloeden (“The Ghost Of Genova Heights”), vervolgens krijgt je een gierende gitaarclimax geserveerd (“Window Bird”). In “Bitches In Tokyo” wordt zelfs een minimale piano afgewisseld met een adrenalinestoot zoals Magnapop ze in betere tijden uitdeelde.
Dat Stars vlot stijlen en invloeden weet af te wisselen en vermengen blijkt uit het feit dat In Our Bedroom… als een wondermooi geheel overkomt, hoe ver de nummers soms ook uit elkaar liggen. “Life 2: The Unhappy Ending” is in niets te vergelijken met “The Night Starts Here”, maar toch horen ze beiden nadrukkelijk op dit album thuis. Deze gave om heterogeen materiaal tot een mooi samenhangend geheel te smelten, is een van de sterkste punten van het Canadese gezelschap.
Stars bevestigt zichzelf ontegensprekelijk met dit album. In donkere tijden brengen sprankelende songs troost en genegenheid. Op In Our Bedroom After The War worden de donkere tijden gewoon meegeleverd en dat maakt dat het album altijd kan ontroeren. Van de filmische, hier en daar aan Sigur Rós refererende openingstrack “The Beginning After The End” tot het enigszins epische afsluitende titelnummer kruipt In Our Bedroom After The War onder je vel en weet het een gevoel op te roepen dat met geen woorden te beschrijven valt, maar dat gemakkelijkheidshalve onder de noemer ‘kleinschalig geluk’ gecatalogeerd kan worden. Een zondagochtendplaat, iemand?
