Als een schouderklopje van oude rot Lou Reed al niet helpt om echt
door te breken, zit er niks anders op dan zelf maar de loftrompet
te steken over deze indie-rockgroep rond singer-songwriter Will
Sheff uit Austin, Texas. Het vierde wapenfeit van Okkervil River
ligt indertussen in de winkelrekken, nochtans waren wij nog niet
volledig bekomen van hun meesterwerk uit 2005. ‘Black Sheep Boy’,
genoemd naar het gelijknamige nummer van Tim Hardin, kun je nog het
best omschrijven als een conceptplaat waarop Sheff in de huid
kruipt van een wel zeer beklagenswaardig zwart schaap. De teksten
en de stem deden vervolgens de rest. Mocht u ons niet willen
geloven, dan raden wij vooral de song ‘For Real’ aan. Wie hierna
nog geen greintje medelijden in zich voelt, moet alvast niet verder
lezen: Okkervil River is dan niet your cup of tea.
Wie op ‘The Stage Names’ dezelfde in weemoed en frustratie
gedrenkte songs verwacht als op de vorige plaat, moeten we echter
teleurstellen, want nog nooit klonk Okkervil River zo ‘vrolijk’ als
op ‘The Stage Names’. Vooral in ‘A Hand to Take Hold of the Scene’,
dat we met wat fantasie gerust de ‘Shiny Happy People’ van Okkervil
River zouden kunnen noemen (ja wij hebben veel fantasie), komt het
zonnige karakter van Will Sheff naar boven. En ook in het euforisch
klinkende ‘You Can’t Hold the Hand of a Rock and Roll Man’ begin je
te twijfelen of Sheff geen overdosis prozac heeft geslikt.
En toch voelt dit album onmiskenbaar aan als een echt Okkervil
River album, wat vooral toe te schrijven is aan die typische
intensiteit waarmee de songs gebracht worden en de alweer zeer
leuke teksten van de hand van Sheff. Op dit album graait hij gretig
in de culturele geschiedenis van de afgelopen eeuw, waardoor dit
album wederom als een conceptplaat mag bestempeld worden.
Vooral bij het beluisteren van ‘Plus Ones’ zal er al snel een
belletje rinkelen. Als u Will hoort zingen over de honderste
luchtballon waar geen mens op zit te wachten of die 51ste manier
waarop je je geliefde kan verlaten, moet u al echt een
muziekanalfabeet zijn om deze referenties niet te kunnen plaatsen.
Voor de echte melomaan zitten er zelfs genoeg andere verwijzingen
in om nog een tijdje zoet te zijn. Maar niet alle songs zijn het
zonnetje in huis. Opener en eerste single ‘Our Life is not a Movie
or Maybe’ klinkt als vanouds en dus heerlijk: Sheff die zingt alsof
zijn leven ervan afhangt en met die verbetenheid die duidelijk
maakt dat hij elk woord niet alleen meent maar ook meegemaakt
heeft. In het refrein krijgt hij zelfs weerwerk van een vrouwelijk
koortje, dat hem ooh oohs toezingt alsof het een echt
Grieks koor was. Het is deze intensiteit die de muziek van Okkervil
River enerzijds zo uniek maakt, en anderzijds zo verslavend.
‘Savannah Smiles’ klinkt alsof je een juwelendoosje zou opendoen om
daar een breekbaar juweel te ontdekken dat uiteindelijk ooit
gedragen werd door de pornoactrice Savannah. Om maar te zeggen dat
Will Sheff het culturele erfgoed van de twintigste eeuw wel zeer
ruim interpreteert.
Ons favoriete nummer is naast de opener ‘Unless It Kicks’. Een
nummer dat uit zijn schelp kruipt als een busker die slecht
geslapen heeft en na een kopje koffie de winkelstraten intrekt. Om
uiteindelijk een volledige rockgroep rond zich te verzamelen die
zelfs de meest fervente shopaholics niet kunnen negeren. Wij zouden
onze laatste centen in de gitaarkoffer willen deponeren bij het
horen van deze klanken.
Het slotnummer ‘John Allyn Smith Sales’, over de schrijver John
Berryman, valt uiteen in twee delen, en voor wie zich afvraagt waar
je het einde van deze song al eerder gehoord hebt, kunnen we
vertellen dat het om een cover gaat van het Beach Boys nummer
‘Sloop John B’, waardoor het album eindigt door zijn zonnige kant
nog eens te tonen.
‘The Stage Names’ is nog maar eens het bewijs dat Okkervil River
een band is die meer succes verdient dan haar verkoopcijfers laat
uitschijnen. In de eerste week na de release verkocht dit album in
het thuisland 10 000 exemplaren en wat ons betreft mogen daar
gerust een paar etjes bij. Will Sheff is immers zo’n integere
artiest die gewoon muziek maakt voor zijn eigen plezier en daar
tegelijkertijd anderen enorm mee kan plezieren.
Wie eenmaal gezwommen heeft in deze rivier, zal zich al snel
vervelen in enig ander tropisch zwemparadijs waar in tegenstelling
tot bij Okkervil River de bomen en bubbels vals zijn. En als u mij
niet gelooft, moet u het ome Reed maar eens vragen.
