“Het vuur is wat gaan liggen”, liet Vlaanderens meest gevierde nihilist Herman Brusselmans onlangs,naar aanleiding van zijn vijftigste verjaardag, optekenen. Nu laten wij volledig in het midden of Brusselmans überhaupt ooit voor veel vuurwerk gezorgd heeft in de Vlaamse letteren. De ultieme indie-band, The New Pornographers, zorgde de voorbije jaren met zijn releases echter wél steeds voor een bosbrand in Zuid-Europese traditie. Maar dat lijkt nu voorbij.
Hadden ze de lat ook niet op een moeilijk te halen hoogte gelegd met hun vorige platen? Absoluut. Het pittige Electric Version uit 2003 en de klassieker Twin Cinema waren platen die mee de kwaliteitsdefinitie voor het indie-genre hielpen bepalen. Okselfris en schijnbaar onuitputtelijk weerklonken de deunen op beide albums als klassieke anthems voor een hele generatie jonge positivo’s. Met A.C. Newman en Neko Case had The New Pornographers dan ook grote individuele klasse in huis, een mogelijke valstrik die gelukkig steeds in goede zin werd aangewend.
The New Pornographers leidden echter nooit een monogaam leven op muzikaal vlak en naast de solocarrière van Neko Case haalde gitarist-toetsenman Dan Bejar zijn Destroyer recentelijk weer van stal en blikte opperhoofd, A.C. “Carl” Newman een zeer goed onthaald solodebuut in. Toch is Challengers nu dus, tussen al die nevenactiviteiten door, alweer de vierde Pornographers-plaat in tien jaar tijd, en wat dan, bij zo’n tempo, stilletjes gevreesd zou kunnen worden, wordt op Challengers halvelings bewaarheid: het frisse is er wat af.
Je zou het ook volwassenwording kunnen noemen. Wat vroeger maar doordenderde als een loopse furie, lijkt nu iets bedachtzamer en ingetogener te zijn bedoeld. Op zich is daar natuurlijk helemaal niets mis mee, ware het niet dat The New Pornographers van dat denderende popgeluid zowat zijn handelsmerk heeft gemaakt en dat de occasionele afwezigheid daarvan bijgevolg op deze, meer ingetogen, plaat een zekere leegte achterlaat.
Veel is er aan het totaalgeluid nochtans niet veranderd. Case, Newman, Bejar en de vijf wat anoniemere anderen bekleden nog steeds krèk dezelfde rollen binnen de groep en Challengers klinkt van a tot z als een logische, misschien zelfs wat weinig geïnspireerde, opvolger voor Twin Cinema. Bij een eerste beluistering blijft een nieuwe aha-erlebnis, zoals die zich vroeger steeds aandiende, dan ook verrassend uit en de summer junkie in ons roert zich omdat het vertrouwde zonnetje ergens door een weinig lichtdoorlatende koepel in de kiem lijkt te worden gesmoord.
Welgeteld twee songs op Challengers beschikken over de panache om met pakweg “Sing Me Spanish Techno” of “Use It” van de vorige plaat te wedijveren. In “All The Things That Go To Make Heaven And Earth” bewijst de groep nadrukkelijk dat ze hét nog heeft en dat ze dat zelf ook weet. De naar TNP-normen withete rocker balt in dik drie minuten alle verrukkelijke ingrediënten samen die ons overstag doen gaan. Ook in het potige “Mutiny, I Promise You” serveren de Pornographers indie-grand cru zoals we die van hen kennen, met samenzang, een stampend ritme en een laconiek vrolijke tamboerijn, ergens achterin.
Halfingeloste verwachtingen hebben nogal eens de neiging een plaat voorbarig te kraken. Toch zijn er op Challengers, met uitzondering van het tergend lange en saaie “Unguided”, geen slechte nummers terug te vinden. Het door pianiste Kathryn Calder ingezongen “Adventures In Solitude” en de mooie titeltrack, van Neko Cases’ hand, zijn iets minder energiek, zonder daarbij aan klasse in te boeten. Het lijkt dit spaarzamere pad te zijn dat The New Pornographers in de toekomst vaker zal moeten opzoeken; een halfslachtige poging tot frisse pop als “All The Old Showstoppers” kan immers niet aan de kwaliteit van eerdere Pornographers-nummers typen.
A.C. Newman levert nog steeds de meeste songs maar ook Dan Bejar tekent met drie songs opvallend present op Challengers. “Myriad Harbour”, het wat flauwe “Entering White Cecilia” noch afsluiter ”The Spirit Of Giving” is echter van dien aard om het tot de zomerhit van 2007 te schoppen en hoewel deze drie nummers zowat het hele muzikale domein van The New Pornographers omspannen, leggen ze ook bloot waar het op deze plaat in grote lijnen aan schort. Het vuur is wat gaan liggen.
The New Pornographers spelen op 24 november in de Botanique in Brussel.
