Carl Newman is een van die popmuzikanten die zich niet meer hoeven
te bewijzen. Al sinds de eerste helft van de jaren negentig maakt
deze snoodaard uit Vancouver erg genietbare indiepop, eerst onder
het mom van een coverbandje, daarna met de formatie Zumpano. Later
kwam hij samen met jonge honden als Neko Case en Dan Bejar, wat
zich liet vertalen in een intrigerend project compleet met een
overweldigende debuutplaat, ‘Mass Romantic’. The New Pornographers
waren geboren, en ze zouden blijven bestaan, zoveel werd al snel
duidelijk. ‘Mass Romantic’ werd gevolgd door het al even opwindende
‘Electric Version’ (2003), een album met briljante popjuweeltjes
(‘The Laws Have Changed’, ‘Miss Teen Wordpower’) die tot op vandaag
blijven verbazen. Ondertussen kregen de grote solisten uit de band
te af te rekenen met een groeiende populariteit, wat de blijvende
samenwerking bemoeilijkte. Carl Newman is al die tijd de grote
constante gebleven, en hij blijft nog steeds een indrukwekkend
componist en tekstschrijver.
De fans stonden al een klein jaartje te trappelen van ongeduld om
de nieuwe plaat der Pornografen te inhaleren, te betasten en
uiteindelijk ook te beluisteren. Na alweer een groots vertoon op
‘Twin Cinema’ (2005) waren de verwachtingen hoog gespannen, want
The New Pornographers waren er goed in geslaagd hun klank te
wijzigen zonder de briljante essentie van hun muziek aan flarden te
scheuren. Newman liet enkele malen weten dat hij met ‘Challengers’
een ietwat epische kant van de popmuziek wou verkennen, iets wat op
dat moment geen slecht idee leek te zijn. Helaas moeten we
constateren dat Carl en de zijnen deze keer het doel aardig gemist
hebben. ‘Challengers’ is een erg frustrerend misbaksel geworden,
een plaat waar afwisselend plaats wordt gemaakt voor talent en
krampachtige pogingen tot het maken van leuke songs.
Nochtans opent het album aardig met ‘My Rights vs. Yours’, een
combinatie van Newmans esoterische lyriek en een ingehouden doch
opwindend deuntje, met het spastische gedreun van Kurt Dahle dat
sinds ‘Twin Cinema’ zijn eigen leven is gaan leiden (iets wat de
totaalervaring zeker ten goede komt). ‘All the Old Showstoppers’ is
dan weer een duidelijke flater, maar zoals de fans wel zullen
weten, maakt Newman gemiddeld één misser per plaat (zie ook: ‘The
Fake Headlines’, ‘Loose Translation’, ‘Stacked Crooked’). Helaas
blijft het niet bij een enkele, jammerlijke lapsus; titeltrack
‘Challengers’ bevestigt een zorgwekkend patroon in Newmans muziek,
namelijk het knevelen van Neko Case en haar vernietigende stem.
Barslecht kun je de resultaten bezwaarlijk noemen, maar de echte
dooddoeners moeten helaas nog komen.
Ook Dan Bejar is niet in vorm op deze plaat. Daar waar de man op
vorige platen altijd de geniale tempowissel kon doorvoeren met zijn
apathische poëzie en drijvende ritmes, ontdekken we hier een Bejar
die geketend lijkt aan vergeelde afdrukken van eigen partituren,
gecombineerd met een te zwaarwichtige structuur. Vooral ‘Entering
White Cecelia’ lijkt een mislukt afkooksel van nummers die hij voor
‘Rubies’ schreef. Het is een schokkende ondervinding, vooral na
Bejars briljante werk bij Swan Lake.
‘All the Things That Go to Make Heaven and Earth’ brengt even
zielsvreugd na helse pijnscheuten. Dit nummer bezit aangrijpend
veel raakpunten met ‘It’s Only Divine Right’, een hoogtepunt uit de
geschiedenis van The New Pornographers. Helaas moeten we daarna
weer de echte wereld in, een wereld vol falend sentiment en
gebrekkige inspiratie. ‘Adventures in Solitude’ is van een dermate
laag niveau dat we amper woorden kunnen bedenken ter omschrijving.
Het is ook symptomatisch voor de ‘ballads’ die op deze plaat staan
(‘Unguided’, ‘Go Places’): ze bezitten erg weinig inhoud en
muzikale intrige, en proberen zichzelf dan te redden door het
introduceren van een sympathieke vocale harmonie.
Natuurlijk zal het gejammer niets uithalen; ‘Challengers’ is een
feit – een stuk venijnig onkruid met diepe wortels dat zich naast
enkele meesterwerken gaat manifesteren. Het zal ongetwijfeld ook de
meningen verdelen, dat kunnen we nu reeds voorspellen; met een
beetje geluk ontstaat er een heuse kloof tussen fans en critici.
Maar laten we het toch eens zijn over het volgende: voor het eerst
in hun geschiedenis kunnen The New Pornographers het werk van hun
individuele leden niet overtreffen; zowel Neko Case als Dan Bejar
(als Destroyer) hebben vorig jaar beter werk neergezet, terwijl
Newman als frontman van het talentvolle collectief in een creatief
dal lijkt te zitten. Wij grijpen alvast vol nostalgie en enige
melancholie terug naar ’the old showstoppers’ uit de
discografie.
<object width=”425″ height=”350″><param name=”movie”
value=”http://www.youtube.com/v/9Dt1nwyyavA”></param><param
name=”wmode” value=”transparent”></param><embed
src=”http://www.youtube.com/v/9Dt1nwyyavA”
type=”application/x-shockwave-flash” wmode=”transparent”
width=”425″ height=”350″></embed></object>
