Karl Lagerfeld koos jaren geleden al voor Vive La Fête, Murielle Scherre liet de ruige rakkers van Amen Ra een lingerieshow — euhm — opvrolijken en nu is er de Frans-Britse Klima die onder andere door Hugo Boss opgevist werd om een reclamecampagne muzikaal in te helpen kleuren. Maar behalve de mode hebben de drie groepen weinig met elkaar gemeen.
Klima hoort bijvoorbeeld veeleer thuis in de elfjeswereld van dromerige jongedames dan in de duisternis van Amen Ra of de pastiche van Mommens en Pynoo. De sprookjesachtige indietronica meets electropop/wave van Klima kan evengoed refereren naar Hanne Hukkelberg, Susanna And The Magical Orchestra als naar Charlotte Gainsbourg en Cranes, naargelang het referentiekader van de luisteraar. Angele David-Guillou, de vrouw achter Klima en bekend van Piano Magic en Ginger Ale, weet dan ook iets te weinig een eigen stempel op het debuut te drukken.
"The City" is een knappe albumopener en het bewuste nummer dat door Hugo Boss gebruikt werd voor zijn campagne. De hese stem van David-Guillou past uitstekend bij de bevreemdende klanken die zo uit Melody Mountain van de voornoemde Susanna geplukt lijken. In "Fluorescent Stars" wordt gekozen voor een eenduidiger geluid en vallen vooral de zachte gitaren op die eerbiedig verwijzen naar de dromerige wave en gothic van de jaren tachtig zonder zichzelf in een teveel aan zweverige klanken te verliezen.
Met "You Make Me Laugh" kiest Klima voor de derde weg door breekbare geluiden een rockend geluid mee te geven en opvallend vrolijk te klinken, naar de albumnormen althans. De jaren tachtig krijgen in "I Love That Day" een nieuwe oppoetsbeurt en een moderner geluid aangemeten. De song combineert netjes het oude en het nieuwe tot een mooi geheel dat perfect binnen het geheel past. Want hoezeer Klima ook speelt met klanken, stijlen en invloeden, de trefwoorden blijven breekbaarheid en ijlheid.
En dus stoort het niet dat "Her Love Is Happy" de muziekdozen van stal haalt en duidelijk goed geluisterd heeft naar Hanne Hukkelberg, Colleen et les autres. Net zomin zal iemand struikelen over het op springerige electro gestoelde "Never Ending", dat zichzelf bijna verliest in weelderige strijkerpartijen. Die strijkers zijn ook overvloedig aanwezig in het met een catchy melodie gezegende "Lady Of The Lake". In "Why Does Everything Have To End" wordt opnieuw voor een ingetogener geluid gekozen, dat wordt gekenmerkt door een slepende gitaar en marcherende drum.
"The Third Man" weet daarna niet echt welke richting het uit wil en laat zijn stotterende en botsende electrowave te vaak in doodlopende straatjes rondwaren om echt te beklijven. In "Your Game Is Over" voelen die stuiterende beats zich al meer op hun gemak, vooral omdat ze zich grotendeels achter ijle gitaren verstoppen kunnen. Voor "The Damage Is Done" worden de akoestische gitaren en meerstemmige zang van stal gehaald. De lichte percussie geeft het nummer nog de nodige body mee voor het doek definitief valt.
Op Klima zijn, niet geheel verbazingwekkend gezien David-Guillous link met Piano Magic, de vele invloeden uit de jaren tachtig wave, genre Cocteau Twins of Cranes, duidelijk hoorbaar. Maar Klima gooit er hier en daar een flinke scheut indietronica tussen zodat het geheel nooit verveelt. Een hoogvlieger is Klima niet geworden, maar het album fungeert wel uitstekend als zachte achtergrondmuziek binnen de juiste setting.
Klima speelt op 29 augustus in het Brusselse Warandepark tijdens de Feeërieën.