Voor een jong groepje met enkel wat e.p.’s en singles achter de hand, heeft Air Traffic al veel bereikt: een platencontract bij een major, een optreden bij Jools Holland en een plaatsje in de Marquee op Werchter. Met debuutplaat Fractured Life doen ze een gooi naar nog grotere dingen.
Zo vastberaden is Air Traffic echter niet altijd geweest. Er was zelfs sprake van een korte adempauze want de groepsleden hadden besloten elk hun eigen weg te gaan. Bij het herbeluisteren van "Charlotte", toen nog in bescheiden demoversie, moest zanger Chris Wall echter toegeven dat hij goud in handen had. De blijde hereniging werd bezegeld met een ambitieus doel: zoveel mogelijk mensen bereiken met hun melodieuze britpop. Gevraagd naar hun invloeden noemen ze dan ook geen kleine underground indiegroepjes, maar commerciële toppers als Red Hot Chili Peppers en Muse.
Ondertussen timmert de band verder aan een eigen parcours. Volgens Chris Wall zette het culturele braakland van Bournemouth, waaruit Air Traffic ontsproot, de groep aan tot het creëren van een geheel eigen muziekstijl. Bij het beluisteren van hun debuutplaat Fractured Life zal die bewering echter meer gefronste wenkbrauwen dan bevestigend geknik oogsten.
Zo zal het speelse singletje "Charlotte" menig Kooks-fan in hun richting wijzen. Op het grootste deel van Fractured Life maken de aanstekelijke brutaliteit ("Your face / My place") en de catchy gitaarhook van "Charlotte" echter plaats voor emotioneel beladen pianobased powerballads. "Get In Line" en "I Like That" flirten nog met zomerse poprock en oppervlakkige teksten, terwijl de overige negen nummers een sterkere dramatische opbouw kennen dan een liedje van Snow Patrol.
Of het nu te wijten is aan de onbeschaamdheid van een twintiger of de vloek van een beginnende band, grootse gevoelens en clichématige songstructuren worden door Air Traffic niet geschuwd. Beide zijn ze het meest prominent aanwezig op "No More Running Away", een voorspelbare muzikale rollercoaster van diepe emoties. Zulke introspectieve uitingen durven wel eens een indruk van onbehagen op te roepen, en ook voor Air Traffic is dit een onoverkomelijke valkuil.
Toch zullen net deze oprechte en vrijmoedige gevoelsopenbaringen gekoesterd worden door hen die een brok eerlijke emotie wel kunnen smaken. Hoogtepunt "Shooting Star", een opzwepend maar getormenteerd liefdesliedje ("You’re just too good to lose / And I can’t refuse / So don’t make me choose / Between the two"), zou bijvoorbeeld niet misstaan op A Rush Of Blood To The Head van Coldplay. Ook afsluiter "Your Fractured Life" raakt een gevoelige snaar wanneer het na een epische climax eindigt met het smekende "Please don’t let me down".
Is er dan, met Coldplay-B-sides en een Keane-cd in de kast, nog wel nood aan Fractured Life van Air Traffic? Misschien niet: de plaat is immers vaker middelmatig dan imponerend. Desondanks kent Fractured Life enkele uitermate genietbare momenten: het bronstige "Charlotte", de erg knappe gitaarsolo in "Shooting Star", de schwung van "Never Even Told Me Her Name" en het onstuimige "Just Abuse Me". Middelmatig met potentieel, dus.
