Een avond vol tegenstellingen, dat was Air Traffic in de uitverkochte AB Box. Een publiek dat voor 80% uit zinderende tienermeisjes bestaat, maar toch geen uitgelaten sfeer. En een hitje "Charlotte" dat de jongeren noch de aanwezige ouders in beweging brengt. Air Traffic: een band die nog onder de hype uit moet groeien.
Na een vluchtige passage op Werchter en de Marconi Studio, is de Britse indie-boysband weer op Belgisch grondgebied voor zijn eerste echte concert. Opnieuw overdadig ondersteund en gehyped door Studio Brussel, mag Air Traffic zich aan een uitverkochte AB Box verwachten: niet slecht voor een jong bandje dat nog maar pas zijn debuutplaat Fractured Life op de wereld losliet.
Zanger/gitarist/pianist en tevens songwriter Chris Wall blijft echter bescheiden op het beschaamd zijn af: hij zou zich bijna verontschuldigen voor de plaats die hij inneemt op het podium. Oneerbare voorstellen vanuit het publiek brengen hem dan ook zo van slag dat hij zowaar vergeet welk liedje hij moet aankondigen, wat hem een nóg aantrekkelijker prooi maakt voor de aanwezige wannabe-groupies. Een betere frontman voor de risicoloze poprock van Air Traffic is amper denkbaar.
Een half uur laat Air Traffic op zich wachten, om vervolgens hevig aan te vangen met de duo-kopstoot "Get In Line" en "I Like That". Maar zelfs hun twee hevigste nummers kunnen het publiek niet wakker schudden: een voorprogramma had hiervoor een oplossing kunnen bieden. Het onstuimige "Just Abuse Me" en het heerlijk bruisende "Charlotte" mogen dan wel op herkenningsapplaus rekenen, de zaal komt niet in beweging (al zitten daar misschien de vele hoge hakjes en pottenkijkende ouders voor iets tussen).
Ook tijdens de tragere nummers — "Time Goes By", nochtans beter live dan op plaat, en "I Can’t Understand", een zagerige ballad — blijft het opvallend kalm, wat doet vermoeden dat er dan toch gedanst wil worden. Maar ook nieuwe songs bieden die kans niet: het zijn stuk voor stuk powerballads zoals het merendeel van Air Traffic’s repertoire. De zaal komt pas in feeststemming op het einde van de set: met het uitermate swingende "Never Even Told Me Her Name" weet Air Traffic dan toch nog het publiek te raken.
Eerste bisnummer "Empty Space", een oninteressante song, wordt solo gebracht door een uiterst zenuwachtige Chris Wall die nogmaals iedereen bedankte, waaronder een shout out voor Studio Brussel. De groep eindigt wel in schoonheid met het prachtige "Shooting Star" (die gitaarsolo!): "Now you’ve come this far to meet me / And I know, I know you’re mine".
Na anderhalf uur houdt Air Traffic het voor bekeken, de groep gaf een optreden dat vooral de tekortkomingen blootlegde. Zij die kwamen om een groepje in zijn kinderschoenen aan het werk te zien, kregen waar voor hun geld. Maar degenen die een volbloed concert verwachtten van een volgroeide band, zullen nog even op hun honger moeten zitten. Een groep met potentieel dus, dat voorlopig nog gebukt gaat onder hun plotse populariteit.
