Chris Barnes is een bezige bij. Zo richtte hij in het verleden het
vrij obscure Leviathan op, maar stampte hij ook Cannibal Corpse uit
de grond, een naam die bij de meesten wél enkele doodsbellen zal
laten rinkelen. Tot en met ‘The Bleeding’ (1994) was Barnes de
vaandeldrager van deze extreme deathmetalband en pende hij
onverwoestbare literaire klassiekers neer als ‘Fucked with a
Knife’, ‘Hammer Smashed Face’ en ‘Addicted to Vaginal Skin’. Toen
Barnes, na onenigheid met enkele andere bandleden, zichzelf
vervangen zag door George Fisher, concentreerde hij zich met
Obituary-gitarist Allen West volledig op Six Feet Under. Wat
aanvankelijk een hobby en een nuttige bezigheidstherapie leek,
groeide in een mum van tijd uit tot een van de best verkopende acts
in de scène. Dertien jaar na Barnes’ vertrek bij de kannibalen is
Six Feet Under met ‘Commandment’ aan zijn negende album toe (de
twee Graveyard Classics cover-albums meegeteld).
De twee vorige platen, ‘Bringer of Blood’ en ’13’, waarop Six Feet
Under schuchter afstand nam van de deathmetalbeginselen, werden op
gemengde gevoelens onthaald. Met deze nieuwe zoekt de band haar
roots op: op ‘Commandment’ wordt vooral veel geramd en gebeukt en
wordt elke neiging tot technische hoogstandjes brutaal in de kiem
gesmoord. De ingrediënten van SFU’s nineties succesrecept
vliegen één voor één in de wok: simpel maar strak drumwerk,
knarsende riffs en uiteraard Chris Barnes ziedende grunts en
krijsen. Veel complexiteit valt er niet te verwachten, en dat wordt
meteen duidelijk bij opener ‘Doomsday’, een nummer waarop Barnes en
co. laten horen dat ze qua sound lichtjes terugkeren naar ‘Maximum
Violence’. Die trend zet zich duidelijk voort tijdens de volgende
nummers. Er wordt agressiever gespeeld en de krampachtige pogingen
tot humor, zoals indertijd ‘Murdered in the Basement’ en ‘Bringer
of Blood’, zijn volledig verdwenen. ‘Commandment’ klinkt veel
serieuzer, hoewel deze band altijd humoristisch zal overkomen, hoe
hard ze ook proberen.
‘Thou Shall Kill’ is wat sneller en heeft weerom enkele goeie riffs
in de aanbieding, al blijft eenvoud consequent de plak zwaaien.
Beuken doet ‘Zombie Excecutioner’ dan weer als geen ander. Een
nummer dat het ongetwijfeld heel goed zal doen in dampende
metalclubs, al is het maar voor het ritme dat aanzet tot het ad
nauseam zwieren met hoofd en haren. Pure brutaliteit krijgen we op
onze plank tijdens ‘The Edge of the Hatchet’. Rauw, gemeen en
genadeloos swingt het nummer zich door de boxen richting
trommelvliezen. Rustpauzes zijn nooit de sterkste kant van Six Feet
Under geweest, en dat valt aleen maar toe te juichen. Ook op
‘Commandment’ is het moeilijk op adem komen: met ‘Bled to Death’
surft de band behendig op de schuimkoppen van de Florida-sound, al
laat Barnes van tijd tot tijd eens een snijdende krijs horen in
plaats van zijn typische logge grunts. De rest van het materiaal op
‘Commandment’ verrast nooit, maar stelt ook nergens teleur.
‘Commandment’ is een plaat zoals we ze kennen van Six Feet Under.
Geen grote verrassingen, geen ingewikkelde composities of brusske
stilistische wendingen, maar des te meer rudimentaire, ongepolijste
en oerdegelijke deathmetal. Wie ’13’ en ‘Maximum Violence’ best te
pruimen vond, kan zich deze ‘Commandment’ dan ook blindelings
aanschaffen.