Passie. Gedrevenheid. Nietsontziende woede. We mogen er graag aan toegeven, maar we horen het ook met plezier in exorbitante hoeveelheden opduiken in fonkelende popsongs. "Ruby" (de eerste single uit Yours Truly, Angry Mob van The Kaiser Chiefs) huppelt alleszins frivool de strengbewaakte fonkelgalerij binnen. Erg jammer dat de groep het al na deze ene loepzuivere lob voor bekeken houdt en er daarna enkel nog af en toe op de counter eens uitkomt.
De tweede van de Kaiser Chiefs — ze haalden hun naam bij een Zuid-Afrikaanse club — doet ons wel vaker aan voetbal denken. Jammer genoeg horen we op het gros van de plaat veel randanimatie en gelal en zien we weinig flukse combinaties. De hamburgervretende, Lonsdale-dragende supporter zal er niet rouwig om zijn. Ook al omdat het woord ’rouwig’ hem vast niet bekend is.
Het titelnummer, waarvan enkel de mantra ’we like who we like/we hate who we hate/but we’re also easily swayed’ zich in de hersenen weet te wrikken, is een tweeslachtige popsong. Het is ook een overduidelijke, maar ietwat ongeïnspireerde sneer naar de verzuurde, manipuleerbare massa, die zich in groep heel wat voelt, en die onbevlogen lezersbrieven naar pakweg Het Laatste Nieuws schrijft. "Yours Truly, Angry Mob" had een sleutelnummer kunnen zijn, maar verdrinkt jammer genoeg in fletse pop.
Ook het door een tseetseevlieg besmette "Highroyds" had een hoogtepunt kunnen zijn, maar strandt ditmaal door een tenenkrullende tekst over geboortedorpen. Dan weten die van Bloc Party het wel raker te typeren (zie het ferme "Uniform"). Gelukkig klinkt niet elk nummer als afwaswater dat uit de boxen druppelt: het vermelde "Ruby" is een vinnig wijf, dat het verdient om enthousiast en drievoudig nageroepen te worden en "Everything Is Average Nowadays" (niet toevallig de volgende single) is een vrolijke cocktail van XTC, The Clash en Blur. Dat alles tegenwoordig middelmatig is weten we door elke dag op te staan. Maar voor de octaafverhoging in "Everything …" (na 130 seconden) doen we het zelfs met plezier.
De vlakke zang van Ricky Wilson, de dito productie van Stephen Street (hij haalde Morrissey ook al eens met wisselend succes door zijn productiemolen), het jachtige gehijg bij momenten: daar wordt een mens echt niet vrolijker van. Met Beatlesachtige kopjes alleen red je het dus niet. Tenzij u graag en vaak kwik-kwek-kwakkend op de heupen gewerkt wordt. Net als bij Franz Ferdinand klinken deze boys from Leeds trouwens te vaak alsof ze — net als The A-Team — ergens heel dringend moeten zijn of heel snel moeten verdwijnen. Alleen had Hannibal altijd een plan.
De Chiefs herhalen zichzelf op deze Yours Truly, Angry Mob iets te makkelijk, tot in het refrein toe. In bijna elk nummer loert festivalkoorts om de hoek en daar zitten nu eenmaal alleen maar Chiroleiders na een retourtje Amsterdam op te wachten. Nietszeggende kwetterpop: we moeten er wel vaker voor passen. Weldra moeten we de Heideroosjes ook nog als waardevol gaan beschouwen. Het zijn harde tijden.
Schreven we vorige keer nog dat "Employment mijlenver achter klassiekers als Blurs The Great Escape of XTC’s Skylarking hinkt, maar af en toe flitsen van klasse toont", dan zijn we nu veel minder onder de indruk. Geen Nostradamus-oproer ditmaal. Ruby!Ruby!Ruby! nog aan toe verdomme.
Kaiser Chiefs speelt op 29 juni 2007 op Rock Werchter.
