House! Techno! Trance! Er was een tijd dat we die genres voornamelijk associeerden met lagere levensvormen die, de knikker netjes kaalgeschoren, in fluogroene trainingspakken door het leven jumpen en in het weekend pillen slikken combineren met volledig loos gaan op smakeloze boenkeboenkemuzak in de dichtstbijzijnde marginale danstempel. Een vrij oneerbiedige visie, geven we nu ootmoedig toe.
The Field is zowel house, techno als trance en tegelijkertijd geen enkele van de drie. Bovenal is The Field ambient in een nieuw jasje. Zoals wilde rockers als Sleep en Earth met hun repetitieve gedreun een heavy metalvariant van ambient uitvonden, zo creëert de Zweedse laptopmuzikant Axel Willner, alias The Field, ambientachtige soundscapes op basis van heel korte samples, beats en andere patronen die minutenlang herhaald worden. Het beestje moest een naam krijgen en dus mogen we vanaf nu spreken over zogeheten ’microhouse’ of ’minimal techno’, zo u wil.
Niet dat Willner hier met een revolutionair geluid op de proppen komt. From Here We Go Sublime ligt in het verlengde van de platen van Gas, het ambientproject uit de tweede helft van de jaren negentig van Wolfgang Voigt die later het Kompaktlabel zou oprichten. Dat Duitse elektronicalabel is ondertussen een zeer gerenommeerde waarde geworden in de wereld van de microhouse, met naast The Field ook nog geestesgenoten als Gui Boratto, Dominik Eulberg, Kaito en Superpitcher in zijn rangen.
Wat de debuutplaat van The Field onderscheidt van zijn kompanen, is de trefzekerheid van het samplen en de perfecte uitvoering ervan. Waar het bij mindere goden helaas te vaak blijft bij oeverloos gepruts dat niet zelden ontaardt in flauwe new age met een beat, slaagt Willner erin onherkenbaar kleine fragmenten uit andere (vaak bekende) songs te bewerken en te verwerken tot een nieuw, apart geluid.
De magistrale opener "Over The Ice" bijvoorbeeld, is grotendeels opgebouwd uit een halve tel van Kate Bushs "Under Ice". Nog extremer is het up-tempo"A Paw In My Face", dat voortgestuwd wordt door een verslavend (half) gitaardeuntje waar we maar geen genoeg van kunnen krijgen. Pas op het einde van het nummer geeft Willner zijn bron prijs en blijken we de voorbije vijf minuten gehypnotiseerd te zijn geweest door een sample van… Lionel Richies "Hello", zowat de klefste (anti)song uit de popgeschiedenis. Even schrikken, toch.
Het bewijst alleen maar de kunde van Willner. Deze minimalistische vorm van dansmuziek zou het bijzonder slecht doen op de dansvloer van de Zillion. Te eentonig, te weinig ’ontploffingen’. Deze plaat werkt dan ook beter in intieme kring en nog het beste in de koptelefoon als persoonlijke begeleidingsmuziek bij eenzame uitstapjes. Nummers als "Silent" en "The Deal" lijken wel gemaakt om te dienen als soundtrack bij het cruisen op de weidse snelwegen langs de Amerikaanse Westkust.
From Here We Go Sublime blinkt uit in zweverige sfeertracks met een nostalgische inslag die je terugvoeren naar die ene hete zomernacht waarvan de herinnering alweer lang was weggesijpeld. Voor het onoplettende oor gebeurt er op dit plaatje schijnbaar weinig of niks, maar onder de oppervlakte bruist het van de creativiteit en zoals dat zo vaak het geval is bij groeiplaten is het net die onderlaag die van dit album zo een verslavend ding maakt.
