Let’s
face it: onze inleidende stukjes interesseren u eerlijk gezegd
geen zier, u wilt gewoon weten wat wij vonden van het
optreden waar u gisteren bij was / had willen bijzijn. Gelijk heeft
u. Komt-ie dan!
Walls – een beetje het lelijke eendje uit de Kompakt-stal
– mocht de aftrap van deze Autumn Falls-avond geven. Recensenten
lijken het jonge groepje nog het liefst te negeren of hen een
nietszeggend middelmatige score op het lijf te plakken. Op plaat
begrijpen wij dat niet: zowel ‘Walls’ als ‘Coracle’ zijn
bezwerende, zij het niet bijster vernieuwende ambient- dan wel
krautrockplaten. Op podium kunnen wij er iéts meer inkomen. De set
had iets generisch – geen enkel nummer deed écht een belletje
rinkelen – en wij werden er dan ook niet compleet wild van.
Desalniettemin was de repetitieve kosmische minimal van
het duo best te pruimen en mochten wij af en toe even gelukzalig
glimlachend wegdromen. Een diepe indruk nalaten deed de show niet;
ach ja. Aan de mooie visuals zal het nochtans niet gelegen hebben.
Geef deze gasten nog een jaar of twee en wij zien hier wel een
topact in.
Muzikaal genie The Field ging verder waar Walls de
draad ietwat liet liggen en kon wél uitvoerig beroeren. ‘Looping
State of Mind’ is niet voor niets één van de platen van het jaar,
nietwaar? Nochtans nam Axel Willner zijn tijd: elk nummer duurde
vlot tien minuten en had er meestal ook een goeie vijf nodig om
echt uit zijn voegen te barsten. In tegenstelling tot het optreden
van The Antlers gisteren, wérkte die trage opbouw wel degelijk en
zorgde een zorgvuldige setlist voor een kietelend gevoel van
crescendo. Elk nummer kreeg je meer het gevoel van “dit is het,
laat maar komen!” Het optreden was te intelligent om een party te
noemen, maar toch… Bijgestaan door een bassist en een drummer
voelde de sound van The Field overigens bijna tastbaar aan; een
organische kwaliteit die de man op zijn platen óók tentoon spreidt.
The Field-muziek lééft, muteert, groeit en komt pas na eventjes tot
volle wasdom. Oké, even ongemeen spannend, aangrijpend en
indringend als de totaalervaringen ‘From Here We Go Sublime’ en
‘Looping State of Mind’ werd het nét niet, maar het had verdomme
niet veel gescheeld.
Zeer geslaagde Kompakt-avond dus, met één goed en één zéér goed
optreden. Fijn overigens om eindelijk eens langs te komen in de
Vaartkapoen; gezellige zaal met een uitstékend geluid. Volgend jaar
nog eens?
