Is het country? Is het punk? Brakes flirten nog steeds met uitersten, niet alleen in de muzikale genres die ze brengen, maar ook in de sérieux waarmee ze dat doen. Met deze tweede plaat biedt de band een antwoord op de vraag hoe een kruising tussen Ramones en Johnny Cash zou klinken.
Wie het debuut Give Blood hoorde, zal het niet verwonderen dat de bandleden elkaar gevonden hebben na een nachtje doorzakken. Komt daar nog bij dat de leden actief zijn in bands als Electric Soft Parade, Tenderfoot en British Sea Power, zodat je al de indruk krijgt dat Brakes een lolletje voor tussendoor is. Bovendien versterkt de single "Ring A Ding Ding" alleen maar die indruk. Daar zat en zit het verwarrende van Brakes: de songs zijn, hoe silly ook, stuk voor stuk knappe nummers. De opvolger The Beatific Visions is van hetzelfde laken een pak: een collectie ijzersterke songs, maar durf het in godsnaam allemaal niet te serieus te nemen.
Zo vinden we op Beatific Vision de hartverscheurende ballad "Mobile Communication" over, jawel, mobiele telefonie en een heerlijk waanzinnig "Porcupine Or Pineapple?" dat doet denken aan de oergrunge van bands als U-Men of Gas Huffer. In zo’n geval mag er, om voor evenwicht te zorgen, al eens een existentiële vraag als "Who won the war/was it worth fightin’ for?" vallen, zelfs al wordt die vraag niet gewoon gesteld maar door je strot geramd. Op dat elan gaan de Brakes verder in "Cease And Desist", dat niet had misstaan op The Body, The Blood, The Machine, de antireligieuze worp van The Thermals eerder dit jaar.
Naast een stevige portie no-nonsense gitaarrock (waarom vijf akkoorden gebruiken als je met twee ook het einde van het nummer haalt?) zijn Brakes niet vies van een flirt met country. In het verleden leverde dat met een cover van het van Johnny Cash en June Carter bekende "Jackson" al een heerlijk b-kantje op, en ook op dit album duikt af en toe het beeld op van een uitgestrekt woestijnlandschap met als officiële decorstukken één cowboy die de horizon tegemoet rijdt en drie cactussen. Het is tegen die achtergrond dat "If I Should Die Tonight" te situeren valt. Uiteraard gaat het hier om een liefdesnummer, eentje dat uitblinkt in zijn eenvoud, zoals de echt goede liefdesnummers.
Of Brakes nog lang zullen kunnen overleven door platen te blijven maken die Johnny Cash en Ramones proberen te verzoenen, is momenteel nog niet aan de orde, maar we hopen wel dat binnen enkele platen enige evolutie merkbaar is in de muzikale prestaties van Brakes. Hoe mooi "Isabel" of hoe heerlijk krankzinnig "Spring Chicken" ook is, na twee platen kennen we het trucje van Brakes wel. Het zou zonde zijn mocht al dat talent in de band teloorgaan aan een permanente herhalingsoefening.
