Nine eleven, 2006. Wereldwijd vullen brandweerhelden, sterren en strepen de ether. Tussen Noordzee en Maas mag elke inwoner van Bekende Vlamingenland, met uitzondering van Mark Eyskens, nog eens komen vertellen welke onderbroek hij of zij droeg toen de tweede toren instortte. Ondertussen stapelt men in Babylon de lichamen van Steve en Baqir op elkaar tot kleurrijke staafgrafiekjes voor de voorpagina.
Nine eleven, 2006. Te midden van de gekte, het geweld en de roofdieren — allemaal terroristen, meneer! — staat Stijn Vandeputte met een nieuwe plaat te pronken, die, oh ironie, The World Is Happy Now werd gedoopt. Funky white boy Stijn trok in 2004 zijn krokodillenleren laarzen aan, likte even aan zijn rechtertepel en wervelde heupwiegend en blakend van zelfvertrouwen door Vlaanderen met zijn debuutplaat Euphoric. Die hapklare melange van oostblokelectro en grappig schunnige teksten, gemarineerd in een aanstekelijk funksausje en pittig gekruid tijdens opvallende soloperformances, bleek het ideale recept voor de betere muzikale carrièrestart. "Sexjunkie" en "G.Daddy" werden Studio Brusselhits en de naam van Stijn bleek plots te rijmen op die van hippere wereldburgers zoals Peaches, Gonzales of Prince.
"Hot&Sweaty", een subtiele floorfiller die leunt op een stuiterende beat en een zwoel saxdeuntje, is de logische eerste single van het nieuwe album. Het nummer, dat vergezeld gaat van een uitstekende videoclip, kan perfect de rol van uithangbord op de dansvloer en in de hitparades overnemen van het grijsgedraaide "Sexjunkie". Stijn, anno 2006, is op "Hot&Sweaty" niet meer de gretige verleider van twee jaar geleden met, weinig discreet, "Pussy On His Mind". Tegenwoordig kijkt de Brusselaar gedistingeerd toe — no kissing, no touching — , hoe de ladies hun zwoelste dansmoves tonen.
"YDont’U" gaat op hetzelfde elan door: "U bent hier om een feestje te bouwen? Welaan dan, waarom nog wachten? Zwieren met dat gat!" Hiervoor kunt u rekenen op een aan huis geleverde, swingende trompetpartij, een streepje percussie en heel wat wow wow wows. Daarmee is in één zin ook het opvallendste verschil tussen The World Is Happy Now en Euphoric samengevat. Stijn speelt nog steeds als een groot kind met drumcomputers, samplers en analoge synthesizers, maar hij laat het elektronische gebeuk en gefriemel even vaak baan ruimen voor een vloeiend likje viool of gitaar en de alomtegenwoordige hoorn- en trompetarrangementen van de Amerikaan Jon Birdsong (die overigens ook een serieuze vinger in de pap te brokken had bij Dijf Sanders’ To Be A Bob). Als het moet gaat meneertje Stijn zelfs in elektronische laidback-modus, zoals op de slepende pianoballad "Autumn Day", een prachtig, jazzy nummer waarbij u het sepiakleurige interbellumgevoel cadeau krijgt.
Ook inhoudelijk zet Mr. Sexjunkie een stapje in een andere richting: geen Nederlandstalige nummers meer, een lepeltje minder vrijblijvende slingers en confetti, een snuifje meer serieux en engagement. "ShitRightNow" is een sympathieke naïeve poging om al dagdromend een dammetje op te werpen tegen de continue stroom van doemdenkers en onheilstijdingen. Op "BetchaIt’sGonnaCome" kruipt grote roerganger Stijn zelfs even op de barricades om, megafoon in de hand, het legertje tamzakken aan de klaagmuur een heft in eigen handen te duwen en wat meer dagdagelijkse creativiteit bij te brengen.
The World Is Happy Now eindigt met een dubbele persoonlijke noot. Het iets te licht wegende loungy "SeaSeason" zou misschien niet misstaan als promonummertje voor B dagtrips naar de Belgische kust. Het bitterzoete "MakeNoSense" daarentegen is een emotioneel schot in de roos waarop u met gesloten ogen een warme zomernacht tegemoet mag dansen.
Stijn heeft met The World Is Happy Now een verdienstelijke stap voorwaarts gezet. Mensen die een dansbaar doorslagje van Euphoric verwachtten, zullen zich lichtjes bekocht voelen. De anderen mogen zich nu al beginnen afvragen hoe podiumbeest Stijn dit vollere geluid live, en naar het schijnt met groep, zal brengen.
