Dat The Flaming Lips, godenzonen uit Oklahoma City, nog altijd bestaan, mag een wonder heten: in de jaren tachtig kwamen Wayne Coyne en de zijnen voor de dag als noisy copycats van de Butthole Surfers die commerciële zelfmoord leuker leken te vinden dan succes. "We’re just a bunch of dumb, no-talent hillbilly punks", aldus Coyne. Maar zie: anno 2006 fluiten wij vrolijk de songs mee van het avontuurlijke, fantasierijke en waarlijk fantastische At War With The Mystics, een psychedelicameesterwerk zonder meer.
The Flaming Lips waren al gek, far out en kierewiet. Maar dat het nog gekker kon, werd duidelijk na de release van The Soft Bulletin in ’99: de orkestrale sound werd vanaf dan ook vertaald in weelderige liveshows vol nepbloed, confetti, ballonnen, weirde filmbeelden en fans in konijnen- en dolfijnenoutfits.
De volgende stap in het succesverhaal heette Yoshimi Battles The Pink Robots (2002) en nu is er At War With The Mystics, ons toegestuurd vanuit de wondere wereld van Wayne Coyne, multi-instrumentalist Steven Drozd en bassist Michael Ivins. Coyne bedacht de titel nadat de groep live de Black Sabbath-cover "War Pigs" had gespeeld en zo is het elfde studioalbum van the fearless freaks een verkapte protestplaat geworden; maar dat hoor je gelukkig niet. Coyne: "I would love to be able to make radical-protest-rock-anthems that enlightened the masses. But no group ever speaks louder than the quiet flame of the inner life that burns in solitude within all of us." Waarvan akte.
De nimmer aflatende drive van Coyne en zijn buddies heeft er alvast voor gezorgd dat de groep niet tot een balorkest is verworden dat de hits blijft herkauwen. Beck, die de groep in 2002 meenam als voorprogramma én begeleidingsgroep, omschreef de heren niet voor niets als "the hardest working band in showbusiness." Er is lang en noest gewerkt aan At War With The Mystics en dat hoor je gelukkig wél: de frivole opener "The Yeah Yeah Yeah Song" (die heerlijk irritante valse staccato-stemmetjes!) en "Free Radicals" — de zangstijl is een en al Prince — zijn spielereien van hoog niveau. Maar écht beginnen doet de plaat met "The Sound Of Failure", een mooie popsong waarbij een Stevie Wonder-discobol in zicht komt, en die via de dromerige outro "It’s dark… Is it always this dark?" perfect overvloeit in het paradijselijke "My Cosmic Autumn Rebellion": alsof The Carpenters en Tortoise een verbond hebben gesloten. Dat niveau!
Ook mooi om te horen is hoe een bossa nova-feel en wah wah-gitaartjes "Vein Of Stars" naar een ander plan stuwen. Topsong! En wat een sound. "The Wizards Turn On…The Giant Silver Flashlight And Puts On His Werewolf Moccasins" is de instrumentale ruimtetrip van dienst — The Lips houden van marsmannetjes en bouwen ruimtetuigen in hun tuin — maar veel beter is het uit drie delen bestaande "It Overtakes Me/The Stars Are So Big And I Am So Small…Do I Stand A Chance?". Het antwoord op de vraag of groovende spacefunk, een sacrale zangwolk en een tokkeloutro (de mooiste die we de laatste jaren hebben gehoord) wel passen in één song: yes, sir!
"Haven’t Got A Clue" is het manke broertje van de plaat, al redden Beach Boys-vocalen en gehoest (!) de song van al te veel middelmatigheid. Ook het speelse, dopy en aan Syd Barrett en Sly And The Family Stone verwante "The W.A.N.D." blijft net iets te weinig aan de ribben kleven om van een sterke song te kunnen spreken. Van een hoger niveau is "Mr. Ambulance Driver", dat we al kenden van de videoclip-dvd Void: een weemoedige discopopsong waarin een sample van een sirene verweven zit. En slim als ze zijn, sluiten The Flaming Lips af met een mooi tweeluik: de meeslepende hymne "Pompeii Am Gotterdämmerung" (met een lead vocal van Steven Drozd) is vintage Pink Floyd in… euh Pompei, en "Goin’ On" is een hartverwarmende ballad.
"We’re goin’ on", besluit Coyne en dat kunnen we alleen maar toejuichen. In afwachting van Christmas On Mars, de eerste film van The Flaming Lips, besluiten wij alvast dat At War With The Mystics samen met The Soft Bulletin en Yoshimi Battles The Pink Robots een zeer geslaagde triptiek vormt.
Zo, als u ons dan nu wilt excuseren. We hebben op het internet een aantal alcoholische drankjes ontdekt die genoemd zijn naar songs van The Flaming Lips. We heffen het glas op At War With The Mystics en schenken onszelf een put the waterbug in the policeman’s ear in. Schol!
