Een gebrek aan lef kan je de grapjurken van Kawada niet verwijten. Naast het promotie-exemplaar van hun debuut-e.p. vinden we ook een summiere biografie van de band in onze brievenbus terug. Normaliter kladden groepen hun bio vol met promotionele prietpraat. Veelal over een of andere illustere bluesneger met baard die hen geïnspireerd heeft.
Enkele trendwatchers pur sang hadden Kawada tot op het hoogste schavotje van de ons aller bekende Rock Rally gepronostikeerd. Groot was hun verbazing toen de jury het gezelschap reeds na de eerste ronde bedankte voor bewezen diensten. Een onverdiend vroege uitschakeling, zeker als je bedenkt dat imaginair Humo-reporter Lester Wolfs ze wel een plaats in de halve finale toedichtte, het verslag van de preselecties, moedig bij de bio gevoegd, ten getuige. Deemoedig het hoofd buigen is echter niet besteed aan deze jongelui. Ze hebben immers al ruimschoots bewezen een meerwaarde te hebben op het gros van de deelnemers van dat vervloekte rockconcours; een ongeïnspireerd gitaarbandje zijn ze immers niet. Gekunstelde popliedjes met een kartelrandje in de geest van Absynthe Minded, mooier krijgen we het niet gedefinieerd.
Hun muzikale cocktail is ook bekend als een beproefd recept dat je, mits juist bereid,, instant-succes garandeert van de Westhoek tot een anoniem gat in Zuid-Westelijk Limburg. Iets wat enkele hotshots van concerttempel AB ook is opgevallen. "Wil ik hier wel naar blijven luisteren?" vroegen ze zich af. Heelder mensenmassa’s knikten instemmend. Met de steun van het AB Cocoon-programma kon het gezelschap een eerste e.p. opnemen om zo het Vlaamse muziekjournaille in hun superlatievenkoffer te laten delven. Geen sinecure om die luie donders van hun stoel te krijgen, maar deze band heeft heel wat voor op andere debutanten. Weinig bands, nog bladgroen achter de oren, kunnen zich er immers op beroepen het voorprogramma van een wereldband — The Frames — verzorgd te hebben. Tot ieders grote tevredenheid overigens.
De eerste single is "Perfume Glue": een popsong met kop en staart die zich drenkt in modderpoelen vol emoties en dreigt te verdrinken in pathos à volonté. Dramatiek-light, als u het ons vraagt. Nergens overtreden ze een van de regels die stipuleren hoe je je luisteraar finaal over de kling kunt jagen met hulp van al te barokke toestanden. Een bataljon strijkkwartetten staat hoog aangeschreven als rebelse daad tegen voorvermelde regels, maar Kawada weet de strijkstok strak in de pas te houden. Ter illustratie "Johnny’s Carrousel": het begint als zo’n vrolijk springertje dat Frederik Sioen weleens spelenderwijs uit zijn pen durft laten vloeien. Halverwege besluiten ze het echter over een andere boeg te gooien en lijkt een typering in het genre "gedoseerd gepassioneerd" meer van toepassing.
Absolute favoriet is echter "Hotwaterbottle" dat zich moeiteloos kan meten met onze Belgische rockrevelatie Absynthe Minded. Eventjes achteroverleunen, meewarig glimlachen bij de lichtjes lachwekkende teksten — ze zijn nog zo jong, meneer — en grenzeloos wegdromen. Chapeau om met zo’n song te kunnen pronken op je debuut. Hoewel "Frozen Farms" ook niet onaardig klinkt. Jammer dat "Calligullove", een waarlijk schitterend nummer van hun tweede demo, gesneuveld is.
Kawada mag Barbie Bangkok vervoegen in de wachtkamer voor potentieel uitstekende debuten. Ze parasiteren op het geluid waarvan een voorhistorische dEUS de eerste richtlijnen heeft uitgetekend. Niet dat dat gaat vervelen, want een een recept uit grootmoeders tijd blijft lekker, mits goed bereid. En daar hoeft geen illustere bluesneger met baard aan te pas te komen.
