Bherman gaat intussen al enige tijd mee, maar bekend is hij nog altijd niet. Het heeft er alle schijn van dat ook zijn vierde studioplaat, Attitudes daar niet voor zal zorgen. Eigenzinnigheid leidt immers maar zelden tot grote successen, ook al is die dan nog zo mooi op muziek gezet.
Dat Bherman niet meer tot de hippe jongelingen behoort, hoeft niet te betekenen dat hij blijft hangen in het verleden. De Britse Belg heeft voor Attitudes een beroep gedaan op Jurgen De Blonde, u welbekend van de Portables en Köhn. De Blonde heeft Bhermans ruime muzikale universum vertaald in elektronica, waardoor Attitudes verrassend fris en hedendaags klinkt.
Mede dankzij de ingrepen van De Blonde heeft de plaat een loungy sfeer meegekregen, die in combinatie met Bhermans jazzinvloeden heel af en toe aan Marc Moulin doet denken. Al wijzen we die vergelijking meteen van de hand, wegens te veel afbreuk doend aan de hoogstpersoonlijke koers van Bherman, die hem ver van alle referentiepunten voert. Enkel John Cale is misschien nog vaag zichtbaar aan de horizon.
Bhermans muziek is in het verleden wel eens als ontoegankelijk omschreven, maar wij houden het liever bij mysterieus. Een clichéterm misschien, maar wel één die onmiskenbaar ’s mans muzikale erfenis definieert. Net op het moment dat je denkt vat te krijgen op Bhermans muzikale richting, slaat hij met een plagerige grijns een nieuwe zijsteeg in. Briljante besluiteloosheid of weloverwogen veelzijdigheid, wie maalt erom, als het niveau constant zo hoog ligt. Enig minpuntje op Attitudes is dat Bhermans teksten vaak dreigen te verzanden in een opeenstapeling van halve clichés en gekunstelde metaforen. Echt storen doet dat echter niet, omdat het woord bij Bherman overduidelijk ondergeschikt is aan de muziek.
Vanaf openingsnummer "Touch" wordt duidelijk dat Bherman het niet moet hebben van zijn vocale kwaliteiten, maar van de sfeerschepping. En daar is hij ronduit meesterlijk in. De klassieke gitaar en uithalende trompet, ondersteund door De Blondes beats, roepen beelden op van uitgebreid zondagochtendsluimeren. Ons lievelingsnummer op de plaat is titelnummer "Attitudes". Acht minuten excentrieke nachtclubjazz voor dat tijdstip van de nacht waarop enkel de vaste klanten nog hun melancholie doorspoelen aan de toog. Ook "4" mag er best wezen. Elke song die bij ons mijmeringen oproept aan The Velvet Underground, verdient op zijn minst een eervolle vermelding.
Neen, ook Attitudes zal voor Bherman niet de grote doorbraak betekenen. De vraag is of hij dat ook maar enigszins aan zijn hart laat komen. Wij alvast niet. Zolang de man platen als deze blijft maken, heeft hij zijn muzikale bestaansrecht meer dan verdiend. Als iemand nu nog zo vriendelijk wil zijn hem een platencontract te geven, is iedereen tevreden.
