Guess who’s back? Back again. Na talloze lovende woorden en rekentabellen vol uitstekende verkoopcijfers voor de triomf genaamd You Are The Quarry, gooit Morrissey verrassend snel een opvolger naar de zwijnen. Ringleader Of The Tormentors is dan ook, nu het lullige levenslied tegenwoordig weer salonfähig is, meer dan welkom en bovendien uitstekend.
De angst sloeg ons nochtans pesterig om het hart toen we vernamen dat good old mozzer naar het Italië van Berlusconi was verhuisd. Eerst zich jarenlang vrijwillig laten onderdompelen in de complete leegheid van de City of Angels om vervolgens smoorverliefd te worden op de natgeregende straten van Rome. Een adreswijziging uit noodzaak, maar ook uit verliefdheid werd geopperd. Moz met kriebels in de buik en een stevige hunkering in de broek? Stretch Out And Wait leek ons voorlopig toch de juiste houding.
We werden ietwat gerustgesteld toen ons in het oor werd gefluisterd dat Morrissey aan een nieuwe plaat werkte in la bella Italia. Ook producer Tony Visconti (die ook al samenwerkte met prima volk als T-Rex, Sparks en David Bowie) en componist Ennio Morricone bleken meer te doen dan alleen maar een kop cappuccino te komen meeslurpen in de knusse Forum Music Village Studios. Het leverde een geluid op dat bij momenten aan de warme gloed van Vauxhall And I doet denken.
Niet zomaar wat dolce far niente dus, daar in het zuiden. Hoewel. Stond op voorganger YATQ de haat-liefdeverhouding met Amerika nog centraal en klonk het al eens wat bitsiger richting magistraten en soortgelijk gespuis; op ROTT kan zijn huidige uitvalsbasis op meer begrip en liefde rekenen. Het machinegeweer van de vorige hoes werd alvast opgeborgen en vervangen door een minder dodelijke viool.
Schijn bedriegt niet altijd, maar geruchten over een mildere Mozfather zijn toch even hilarisch als de tijdelijke opflakkering van zoiets triviaal als dansen. Op het openingsnummer "I Will See You In Far-Off Places" moet er alleszins nog snel even afgerekend worden met die US of A. En dat gebeurt treiterig, met wat Oosters gekleurde notenbalken en regels als "if the USA doesn’t bomb you/I will see you/somewhere safe". Volgens weinig verlichte geesten een lofzang op Osama Bin Laden of op zijn minst een ode aan een geliefde in Irak. Oh well. Dan is "You Have Killed Me", de prima eerste single, duidelijker. Met een handvol referenties naar de Romeinse cinema kijkt Morrissey verbaasd rond en stelt vast dat hij er nog steeds is. Een verlengd verblijf, weliswaar getaxeerd met een fiks prijskaartje.
En plots is er ook — we werden pas erg laat gewaarschuwd door de staatsveiligheid — plaats voor allesoverheersende lust. Zo staan de ballen nogal op springen in het hemelsbrede "Dear God Please Help Me", waarin Morricone een zalig lamenterende Morrissey te hulp snelt met een passend vioolarrangement. In afsluiter "At Last I Am Born", ditmaal geruggensteund door een dwingende drumroffel en een kinderkoor, denkt hij zelfs een verklaring gevonden te hebben voor alle miserie: "I once was a mess/of guilt because of the flesh".
Datzelfde kinderkoortje levert ook een bevreemdend moment op in "The Youngest Was The Most Loved". "There is no such thing in life as normal", klinkt het uit enkele kinderkelen in deze energieke popsong, waarin de jongste van het gezin iets té zeer werd afgeschermd van de boze buitenwereld. Maar verder: laten we Scala niet op ideeën brengen.
ROTT klinkt verrassend vitaler, levenslustiger dan vorig solowerk, al zal u tevergeefs naar een polonaise zoeken. En het blijft natuurlijk vintage Morrissey. Minder rancuneus misschien, maar nog scherp genoeg voor zij die op zoek waren naar zinnen als "it’s the same old SOS/but with brand new broken fortunes", die puntige oneliner uit "Life Is A Pigsty", het majestueuze en met donderwolken opgevrolijkt centrumstuk van deze achtste van Morrissey.
ROTT is een belangrijke plaat. Je kan ermee uit een stevig dal kruipen, de overtrekkende wolken lijken wat aan belang te winnen en worden we daar niet verliefd op een straaltje zon? We hadden het effect van 50 minuten superieure popmuziek duidelijk onderschat. We zijn er niet rouwig om.
