Hardnekkig onkruid. Je kan je ertegen blijven verzetten, maar het blijft terugkomen. Meestal zelfs sterker. Een beetje zoals Steven Patrick Morrissey, die schijnbaar een heuse weddenschap heeft afgesloten met de katten over het aantal resterende levens.
Eerlijk: wij zagen het niet meer goed komen met Morrissey. Alweer was de voormalige Smiths-frontman erin geslaagd om zich zonder al te veel moeite in de problemen te werken. De gezondheid leek er niet op verbeterd (hij zou een volle negen minuten doodverklaard zijn in 2013 en onderging een kankerbehandeling in 2014) en ondertussen werd Mozz nog maar eens gedumpt door een platenfirma. Terloops werd zijn debuutroman slecht onthaald en laste hij nog maar pas een openluchtconcert op het laatste moment af wegens te koude temperaturen. Maar kijk, BMG gaf hem een nieuw contract, zelfs een eigen label (étienne) en vooralsnog lijkt er deze keer wel iets van promotie af te kunnen. Nieuwe vriendschapsverzoeken van agenten, militairen, monarchisten of Palestijnen gaat Morrissey met deze Low In High School echter niet in zijn postbus vinden. Het zal hem ongetwijfeld tofu wezen.
We hadden eigenlijk gewoon hele flarden uit onze World Peace Is None Of Your Business-recensie kunnen recycleren. Maar ook wij vallen nu en dan met plezier in herhaling. The World Won’t Listen uiteraard, maar bon. Repetitief en spitsvondig declameren blijkt trouwens ook een rode draad op deze laatste Morrissey, toch nog steeds zonder noemenswaardige concurrentie onze favoriete zingende slaapkamermisantroop. Deze elfde van Mozz is dan ook een hele kluif, een harde noot, maar bloeit na enkele luisterbeurten open als een hoogsensitief kind na een resem complimentjes.
Forse opener “My Love, I’d Do Anything For You” staat als een vertrouwd Huis van Wantrouwen (ja zeg, verzin verder uw eigen witzen over een o zo misbegrepen BV uit Wachtebeke): de deur wordt opengebeukt met duidelijke verwijten, waarna alles uit de kast gehaald wordt om vervolgens de woning in gruzelementen achter te laten. Gitarist Jesse Tobias schreeuwt zich in de allereerste en –laatste seconden van de song de longen uit het lijf in een Romeinse kelder; denderende drums, gespierde gitaren en bombastische blazers onderschrijven verder Morrissey’s aversie voor traditionele media en gehunker naar ongehinderde zelfontplooiing. Neen, een Bryan Adams-nummer is dit verre van.
Mozzland is dan ook geen land waar het aangenaam toeven is. Iedereen is immers een potentiële verrader, machtswellustelingen zijn uit op je geld, vel of reputatie en overijverige douaniers grijpen al eens naar de ballen. Geen wonder dat je het dan op een assertief dreinen zet, zoals in het baldadige “I Wish You Lonely”. “Stel je maar eens in mijn plaats, al was het maar voor een dag. En kom dan klagen.” lees je tussen de lijntjes. En het hoofd dat maar blijft malen. Over gemiste kansen bijvoorbeeld, en opgejaagde walvissen.
Van hetzelfde kaliber is het uitmuntende “Jackie’s Only Happy When She’s Up On The Stage”, een “Sing Your Life” remastered, het rauwe relaas van een heel leven in de spotlights. Met alle gevolgen van dien. Het podium is de bestaansreden geworden. En als de zaallichten terug aanfloepen? Wel, dan sprint het publiek simpelweg als lemmingen naar de uitgang. Autobiografisch? Misschien. Opwindende song? Zeker weten, met extra joelende kinderen in de outro.
Op Low In High School duiken trouwens wel vaker dit soort geluidseffecten op, iets wat Morrissey samen met Johnny Marr ten tijde van The Smiths ook al met succes uitprobeerde. Op eerste single “Spent The Day In Bed” — een dromerig pleidooi om die heldentocht in de file te laten voor wat ze is — valt echter geen sample te bespeuren. De lichtjes vrolijk huppelende melodie komt zelfs beter tot zijn recht op het album, zo net na het zwaarmoedige “Home Is A Question Mark”. Het treiterige refrein (“No bus, no boss / No rain, no train”) mag dan geen Nobelprijs Literatuur opleveren; uw tienerdochters kunnen er alvast ongestraft op meewiegen.
Diezelfde tienerdochter wordt dan wel weer genadeloos overhoop geknald door een simpele soldaat in “I Bury The Living”, alvast het langste nummer (zeven minuten en een half) op deze langspeler. Een viool treurt, krekels overstemmen het slagveld, waarna een helikopter vol “wretched outcasts with no point of view” hun kamp opslaan. Of er “Meat Is Murder” op hun helm geschreven staat, durven we te betwijfelen. Het is dan ook geen al te fraai beeld dat Mozz schetst van militairen, al konden we een lach toch niet onderdrukken bij de zinnen “Give me an order, I’ll blow up a border / Give me an order, I’ll blow up your daughter”. Maar de wereld draait dus door, de oorlog gaat verder en ergens moet er ongetwijfeld ook wel een winkelstraat beveiligd worden.
Ook de politie — het uniform heeft een andere kleur, maar bevel is toch ook bevel — moet eraan geloven in “Who Will Protect Us From The Police?”, een scherpe aanklacht tegen de politiebrutaliteiten in bijvoorbeeld Venezuela, Amerika en Spanje. Dat de wereld wel meerdere brandhaarden telt dezer dagen was de 58-jarige Mancunian toch ook niet ontgaan. Wereldvrede is nog een grotere illusie geworden, maar het liefst van al zou hij nog troost zoeken in een schoot (“I just want my face in your lap”), omhelst worden door een stel soepele benen (“Wrap your legs around my face”) of simpelweg verdwalen tussen diezelfde benen (“Everything I know deserts me now / When you open your legs”). Men zou nog kunnen gaan twijfelen over de motieven van Morrissey, mocht het allemaal niet wat flirterig of treiterig bedoeld zijn.
De Israël-nummers (“The Girl From Tel-Aviv Who Wouldn’t Kneel” en het afsluitende “Israel”) overtuigen ons muzikaal (te veel geflirt met chachacha) en tekstueel (ietwat halfslachtige liefdesverklaring aan het land) minder. Begrijp ons anders verkeerd en noem ons simpelweg een antisemiet. We zullen ons haasten om ons, naar het voorbeeld van Morrissey, te verdedigen. Ook zijn we geen voorstander van handgeklap op nummers (“All The Young People Must Fall In Love” is er deze keer de dupe van) of concerten, laten we daar eens duidelijk in zijn. Nick Cave zagen we het onlangs nog doen en het kostte hem een halve ster in onze fictieve quoteringsdrang.
“Op ingehouden woede en gekoesterde haat staat geen leeftijd.” Ergens hebben we een vermoeden dat we die zin al gebruikt hebben in een Mozz-context. Vallen we dan toch in herhaling? Is het onvermijdelijke gebeurd? Is alles al gezegd? Wie zal het zeggen? We stellen vast dat Morrissey goed bij stem is, dat Bozz Boorer en groep hem een gevarieerd klankbord aanbieden en dat deze Low in High School meer dan een royale dotatie verdiend. En anders? To hell with everybody else.
