Ichi the Killer is één groot bloedbad. Waarom kijkt een mens toch
naar dit soort films? Een betere vraag is: Wie maakt zo’n films?
Dat kan alleen Miike Takashi zijn. Die Japanners toch… Ik wil
niet veralgemenen, maar er is toch iets met dat volkje, ze houden
van extremen: je geeft ze een vinger en ze proberen je hele arm er
af te rukken…
Het verhaal? De baas van een gangsterbende verdwijnt en met hem al
het geld van de hele clan. Zijn rechterhand Kakihara (Tadanobu
Asano, erg big in Japan) doet er alles aan om de moordenaar
op te sporen. Er wordt gefluisterd dat Kakihara een oogje had op
zijn meester, maar het is eigenlijk vooral zijn harde hand die hij
mist. De verdwijning van zijn baas heeft bij hem een leegte
achtergelaten in zijn leventje dat maar om één ding draait: pijn
uitdelen en vooral pijn voelen. Na talloze gruwelijke martelingen
(met veel naalden, haken en messen) ontdekt Kakihara dat zijn baas
werd omgebracht door Ichi (Nao Omori), een geheimzinnige jongen die
zijn slachtoffers met vlijmscherpe messen in zijn laarzen in
reepjes snijdt. Kakihara is eerder nieuwsgierig dan bang: hij lijkt
eindelijk zijn gelijke gevonden te hebben. Hij hoopt met hem zijn
ultieme sadistische ervaring mee te maken, zelfs als dat de dood
betekent.
Wel een beetje vreemd dat Kakihara steeds op de filmcover staat,
terwijl het toch Ichi is die the killer is. Maar Kakihara is de
eigenlijke ster van de film, hij is een pak indrukwekkender: tussen
de zwartkopjes valt hij op met zijn blonde haar en zijn excentrieke
outfits. Zijn handelsmerk is zijn engelenlach: een glimlach van oor
tot oor, die hij heeft versierd met twee piercings om zijn mond in
de juiste proporties te houden. Wie hem dat heeft gelapt, komen we
niet te weten, maar ik gok dat de masochist het zelf heeft gedaan.
Kakihara, een masochist. Ichi, een gebrainwashte sadist. Ichi is de
grote held van ontelbare Japanse tieners; het personage is
gebaseerd op de uiterst populaire mangastrip Koroshiya 1 (Killer
nr. 1, vandaar de één op zijn rug) van Hideo Yamamoto. Ichi is een
typisch voorbeeld van “jongen wordt killing machine“. Het is
een zwakke jongen die in zijn jeugd werd gepest en bovendien
getuige was van een brutale verkrachting. Wanneer hij aan zijn
pestbuilen wordt herinnerd, begint het bij hem te itchen.
Dan trekt hij zijn Matrixpakje aan en haalt hij uit naar iedereen
die hem voor de voeten wordt gegooid.
Ichi en Kakihara zijn twee (euh) gedroomde filmkarakters. Spijtig
dat het geheel volledig door het geweld wordt overschaduwd: je ziet
als het ware door de lichaamsdelen de lijken niet meer (flauw, I
know). De vete tussen de twee heren vormt slechts een excuus
voor een potje goor geweld, een soort van Itchy en Scratchyshow
à la japonaise: elkaar een hak zetten, daar gaat het om. Wie
wie doodt, doet er eigenlijk niet meer toe: Een man wordt netjes in
tweeën gespleten (wat toch niet opkan tegen de geduizenddeelde man
uit ‘Cube’), bloed spuit uit opengereten kelen, iemands wang wordt
van zijn kaak gerukt, darmen hangen tot op het plafond en tepels
worden eraf gesneden (er zijn grenzen!). En is het fysiek mogelijk
om iemands arm er af te rukken? Proberen maar… Zware maaltijden
voor het bekijken van deze film zijn te strengste af te
raden.
Een chaotische bedoening, helemaal anders dan Takashi’s andere zo
gehypte film ‘Audition’, gebaseerd op een boek van Ryu Murakami
(schrijver van het recente ‘In de misosoep’) die een strak en
geheimzinnig relaas vertelt over zijn en schijn en blindelings
vertrouwen, waarin Takashi met zijn subtiele opbouw prachtig
inspeelt op het verwachtingspatroon van de kijker. De film, die
lijkt te beginnen als een trage romantische komedie, ontploft in de
laatste tien minuten in een geschifte uiting van mishandeling. Het
absolute omgekeerde van Ichi the killer, die met zijn twee uur
durende wervelwind van geweld toch niet tot een straf hoogtepunt
leidt. Zelfs Kakihara was teleurgesteld… Humor? Tja, er kan een
glimlach vanaf wanneer Kaki een stukje van zijn genotschenker (zijn
tong) afsnijdt en dan doodleuk de telefoon opneemt alsof er niets
aan de hand is. Of wanneer één van Kaki’s mannen een gezochte
pooier op het spoor komt door een hoer tussen haar benen te ruiken.
Of wanneer Jiji, het eigenlijke brein achter Ichi, zijn jas
uittrekt en met zijn spierenballen begint te rollen.
Is ‘Ichi the Killer’ zijn reputatie waard? Is het een meesterwerk,
een visueel spektakel dat zinloos gewelddadig is? Nee, daarvoor is
er ietsje te weinig diepgang. Miike Takashi’s zucht naar sensatie
staat een goed verhaal in de weg. Is het dan een choquerende film
die te goor is voor woorden en verbannen zou moeten worden naar Jan
Verheyen’s top tien van de film der wansmaken? Nee, daarvoor zitten
er hier en daar toch te goeie scènes in. Wat je er nu precies van
moet denken? Miike’s topkiller is vooral weggelegd voor de
liefhebbers van een staaltje slechte smaak en die zijn er wel
genoeg, denk ik. Alleszins… Don’t try this at home.
