Naast het jaar van Antony en Arcade Fire (we moeten daar eerlijk in zijn, zij waren er ook nog), zal 2005 vooral het jaar zijn dat de wereld de woorden "de nieuwe Dylan" nog eens in de mond nam. Net op tijd, zo lijkt dat, want de oude bleek begin november toch wat versleten. Bright Eyesfrontman Conor Oberst begon zijn doorbraakjaar met een potente dubbelslag, en om af te sluiten mag er nog eens langs de kassa gepasseerd worden voor het live-ige Motion Sickness.
Conform de cdgewijze dubbelslag, vertoonde Oberst zijn hoogst fotogenieke snoet twee keer te lande afgelopen jaar. We waren er tweemaal bij en even vaak ontgoocheld. Bright Eyes live stelt immers niet zo héél veel voor, zo bleek: nada overgave, niets verrassends aan de versies, een Oberst die vooral even komt werken. Het kon beter, véél beter.
Er kan dus behoorlijk getwijfeld worden aan de goeie zin van Motion Sickness. Wat is immers het punt van een live-album van een act die live niet echt bijster spectaculair is? Misschien dat wel: alleen al door "behoorlijk" te zijn, stelt het het beeld van de live-Bright Eyes toch ietsje positiever bij. Meer nog: bij momenten horen we hier wèl passie doorschemeren, lijkt Oberst af en toe toch hart en ziel op het podium te geven.
Aan het lijvige verhaal van drummer Jason Boesel in het cd-boekje is op te maken dat de tournee die de groep eind 2004 in Amerika begon en die hen vervolgens tot in Australië bracht vijf maanden later behoorlijk slopend was. We krijgen zelfs uitgelegd waarom het in de Botanique tegenviel: "Wanhoop, jet lag, de zelfmoord van Hunter S. Thompson en het feit dat groepsleden van Rilo Kiley bij Bright Eyes speelden en omgekeerd." Allez dan.
Net als toen in de Orangerie van de Bota ligt de focus op werk uit I’m Wide Awake, It’s Morning, de countryhelft van Oberst’ dubbele release. Een beetje twang, een trompetje, en die bibberende stem die het doet lijken alsof onze posterboy elk moment in snikken kan uitbarsten. De in medelijden zwelgende pubermeid in ons onderdrukkend noteren we evenwel genadeloos dat "We Are Nowhere And It’s Now" zonder de inbreng van Emylou Harris slechts zo degelijk als het kan, wordt gespeeld, en dat ook "Method Acting" het moet afleggen tegen de furieuze versie van op Lifted or The Story Is In The Soil.
"Old Soul Song" krijgt een versie die haar eer aandoet, en dan blijkt dat Oberst pas goed op dreef komt als hij zijn politieke stokpaardjes kan berijden. "Make War" krijgt een onnozele korte versie vooraleer het volledig wordt gespeeld, we krijgen echter ook het bijtende "When The President Talks To God" dat de Bambi-ogige in Brussel uitzonderlijk ook eens buiten de V.S. speelde, aangezien het onderwerp ook in town was. Jaren geleden bakten grote artiesten er niets van toen de invasie van Irak begon, maar dit is nog eens een protestsong die naam waardig. Wanneer die naadloos overgaat in de I’m Wide Awake-finale "Road To Joy" haalt Bright Eyes live toch even wat punten binnen. Hier voegt Oberst eindelijk passie en extra woede toe aan het origineel.
Na die furie (die live ook meestal het laatste nummer is) verandert de sfeer met een beheerst opgenomen, zomers wiegende cover van Feist’s "Mushaboom", een radiosessie met het specialleke "Southern State" en nog een cover, deze keer van Elliott Smith. Het is meer een bijgedachte, dan dat het echt bij wat voorafging hoort. Ze zijn hoorbaar op een andere manier gebracht, meer dan leuke extraatjes zijn ze niet.
Motion Sickness zal nooit het lijstje onmisbare liveplaten halen, maar we gunnen Saddle Creek Records dit eindejaarsextraatje. Voor de verzamelaars en de fans.
