"This E.P. features 5 bonus tracks from The Album Leaf’s tour with Sigur Rós", toetert een sticker. Je weet: hier is iemand wel héél opzichtig aan het teren op de reputatie van zijn bekende vriendjes. Jammer dan ook dat The Album Leaf op deze heruitgebrachte e.p. geen greintje originaliteit of passie vertoont.
Om op de markt van de "sfeervolle elektronica"-artiesten nog je eigen stekje te veroveren moet je al behoorlijk fris uit de hoek komen. Dat Jimmy LaValle van The Album Leaf vooralsnog niet in dat opzet slaagt, kon u al lezen in onze recensie over In A Safe Place. Wij hebben blijkbaar een vergadering gemist, want plots werd er her en der te lande duchtig gezwijmeld over The Album Leaf.
Reden genoeg, zo vond LaValle, om een e.p. die aanvankelijk alleen in Spanje te verkrijgen was, een beetje op te poetsen en los te laten op de internationale markt. Elk verkocht exemplaar is er immers eentje minder dat gedownload wordt en je weet maar nooit dat zo’n sticker met verwijzing naar "Sigur Rós" nog een kleine bijdrage aan de populariteit levert. Om helemáál op zeker te spelen worden ook nog wat livetracks aan het geheel toegevoegd, zodat de e.p. in elk geval lijvig is.
Live? The Album Leaf? Dat betekent dat er na ieder nummer wat applaus weerklinkt, maar voor de rest krijgen we voorspelbare laptopklankjes en wat spaarzame instrumentale begeleiding te horen. We zijn het niet nagegaan, maar we verdenken "Last Time Here", "Wet The Day", "Essex" "The MP" en "Storyboard" ervan in hun oorspronkelijke versies niet fundamenteel anders te klinken.
De eerste vijf – en meteen ook de oorspronkelijke – nummers van deze Seal Beach-e.p. passen naadloos bij de livenummers: statig laptopgepingel, knisperende geluiden, lekker tikkende ritmes. Soit: hetgeen u kent van duizend-en-één andere elektronica-met-wat-echte-instrumenten-acts. In "Brennivin" is het ritme wat trager, "One Minute" legt iets meer nadruk op het echte gitaarwerk, maar voor veel variatie zijn we aan het verkeerde adres.
Wat The Album Leaf ons brengt is niet veel meer dan geluidsbehang. Dat verwijt klinkt als het goedkoopste en grootste cliché over dit muziekgenre, maar wat het in het geval van Seal Beach-e.p. wél terecht maakt, is de verschrikkelijke gezichtsloosheid van de verschillende tracks. Allemaal, voorzien van applaus-coda of niet, zijn ze onderling inwisselbaar.
Steek na The Album Leaf nog eens een schijfje van múm of Sigur Rós in de cd-speler en het verschil is voelbaar: in vergelijking met deze Ijslanders ontbreekt bij Jimmy LaValle elke emotionele investering. Hij raakt niet verder dan het geluid van evenwichtige berekening. Dit is voer voor mensen die zich een stel oogkleppen hebben aangeschaft en leven in een wereld waarin niets dan Duystermuziek weergalmt. The Album Leaf mist elke vorm van relevantie, speciaal voor deze groep werd de uitdrukking "dertien in een dozijn" nog eens afgestoft en opgeblonken in de etalage gezet.
