Avant-garde! Krautrock! Psychedelica! Instrumentals! Black Sabbath! Dat zijn zowat de invloeden waaruit Kinski put op een mooi rijtje gezet. Waar elk van deze invloeden afzonderlijk onze maag doet omkeren, moet de combinatie van dit alles wel goed zijn voor een levenslange opsluiting in een psychiatrische inrichting. Dachten we. Want Kinski rockt. We zijn wel wat gekker geworden, maar tot nader order mogen we nog steeds vrij rondlopen.
De missie van Kinski is duidelijk vanaf de eerste noot van "Hot Stenographer": je meeslepen naar een plaats die zelfs met de strafste LSD niet te bereiken valt. De eerste momenten klinkt het nog behoorlijk industrial, het duurt echter niet lang voor de versterkers op elf gaan om een gitaarmuur op te bouwen zo solide dat Phil Spector er nog iets van kan leren. Het nummer sluit af met een donderende, repetitieve gitaarrif die uiteindelijk maar een voorbode is van wat nog komen gaat.
Het uiterste wordt van de luisteraar gevergd op dit album. Gitarist Chris Martin laat horen dat hij geen doetje is zoals zijn Britse naamgenoot. Dit is rock voor durvers. Niet alleen de voornoemde invloeden maken de plaat tot de splinterbom die hij is. Een flinke dosis stonerrock en noise zorgen ervoor dat nummers als "Hiding Drugs In The Temple (Part 2)" je door non-talenten en poseurs als Lenny Kravitz en Muse beschaamde vertrouwen in rock ’n roll terug hersteld wordt.
Is Alpine Static dan echt niet meer dan alleen maar een potje teringherrie voor ruige jongens en meisje, horen we u al vragen? Uiteraard wel. Kinski weet hoe spanning op te bouwen, contrast te creëren én hoe je met een nummer over de vijf minuten-grens gaat zonder je luisteraar tot waanzin te drijven. Behalve misschien in "The Party Which You Know Will Be Heavy", waarin Kinski even flirt met noise-insanity. Maar met zo’n titel ben je bijna verplicht om iets geschift te doen in het nummer. Het resultaat mag er trouwens wezen. Na het beluisteren van deze brok muziek heb je werkelijk zin in een goede ouderwetse housewrecker: een feest waarbij de muziek tot in het politiebureau van een naburig dorp te horen is en waarbij de locatie, inclusief meubilair, tot een ruwbouw herschapen wordt.
De kater na het feest volgt — toepasselijk — in "Passed Out On Your Lawn". Hierin wordt rustig de tijd genomen om een climax te bereiken, drijvend op de demonische bas van Lucy Atkinson. Niet veel later barst de hel weer los en waan je je op een jamsessie van Sonic Youth en The Melvins nadat beide bands zich te goed hebben gedaan aan alles wat God en het wetboek verboden hebben. De feedback knalt je gehoorbuis in met de kracht van een orkaan. Verweer is niet mogelijk, ondergaan de boodschap. Als de storm optrekt lig je inderdaad passed out en vraag je je verwonderd af wat je overkomen is.
Wie tot hier volgehouden heeft, wordt beloond voor die inspanning. "All Your Kids Have Turned To Static" drijft op een rustig gitaarmelodietje en zowaar wat fluitspel, waardoor Matthew Reid-Schartz aantoont dat er in ieder van ons een hippie schuilt, zelfs al speelt hij het grootste deel van de tijd gitaar alsof de duivel hem op de hielen zit.
Met "The Snowy Parts Of Scandinavia" gaat Kinski verder op het ingeslagen Sonic Youth/Melvins-pad, af en toe onderbroken door een melodietje zoals we het niet meer gehoord hebben sinds de hoogdagen van The Byrds. Klasse met grote K die het begint vormt van een indrukwekkend afsluitend trio.
Kinski slaat en zalft tegelijk op Alpine Static. Zelden werden we zo overdonderd door een instrumentale rockplaat. Zelfs in hun topperiode wisten bands als Gore of Kong ons nooit zo te treffen met hun muziek. Alpine Static is de Songs For The Deaf, of de Nevermind zo u wil, van de instrumentale platen. Aanschaffen en ondergaan, pakweg drie maal daags. Inname bij voorkeur in combinatie met alcoholische dranken en/of andere genotmiddelen.
