Life Of Agony is een van die namen die zich altijd wel opnieuw presenteren wanneer we aan de gezegende gitaarbeladen jaren negentig denken. Het unieke, soms frêle, soms donkere stemgeluid van Keith Caputo in een omgeving van strakke riffs was een combinatie die we niet al te vaak herhaald weten. Spijtig genoeg brengt de comeback studioplaat Broken Valley daar niet bepaald veel verandering in.
Nadat Life Of Agony er in 1999 de brui aan gaf, was het al snel duidelijk dat gevoelige jongen en professionele smoelentrekker Caputo allesbehalve uitgepraat was over de roersels in zijn wezenzieltje. Even ging de man solo zijn ding doen met het verdienstelijke maar niet altijd even sterke Died Laughing en de akoestische wederhelft Died Laughing: PURE. En dan, bijna uit het niets, verscheen Life Of Agony in 2003 weer aan de oppervlakte met de stevig kont schoppende liveregistratie van een onverhoopte comeback: The River Runs Again. Wat die rivier zou brengen bij een nieuwe studioplaat, bleef ook voor de devote fans een groot raadsel.
De metal was er in 1999 immers al zwaar uit in het Life Of Agony-kamp (remember successingle “Weeds” van het matige Soul Searching Sun-album) en dat zal wellicht nooit meer veranderen – ook niet met het nieuwe album. Van de New Yorkse hardcore-invloeden op River Runs Red of van het logge gitaarwerk op Ugly is er dus niet veel meer te bespeuren op Broken Valley, ondermeer omdat de gitaren (conform de huidige geplogenheden in de rockwereld) achter de bassen staan in mix. Nog geen klein tikje spijtig vinden we dat, want een Joey Z-bulldozerriff als die van “Other Side Of The River” op Ugly was welgekomen geweest tussen het gitaargepiemel van de laatste jaren.
Broken Valley vliegt er alleszins heftig in met de eerste noten van “Love To Let You Down”, maar ondanks stevig timmerwerk van Sal Abruscato blijft het tempo niet hoog en constant genoeg om van een echte knallende opener te kunnen spreken. “Last Cigarette” vlamt er wél met een stevige vaart vandoor, en maakt net als die andere lekkere pomper “Don’t Bother” duidelijk dat Caputo en co ongetwijfeld een exemplaar van Velvet Revolvers Contraband in het rek hebben steken.
Vooral in die nummers komt Life Of Agony snedig voor de dag, maar echt ‘heavy’ wordt Broken Valley nooit. “Wicked Ways” is een popnummer in een iets strijdbaarder harnas, maar beklijven doet het niet. Na “Strung Out” wordt het al snel duidelijk dat Caputo meer dan ooit zijn stempel op de plaat gedrukt heeft. Het blijft een knappe stem, zeker nu ze nog wat meer aan maturiteit en ‘korrel’ gewonnen heeft, maar tegelijkertijd halen de vocale capriolen iets te vaak de vaart uit de nummers. “Junk Sick” en het ritmische “The Calm That Disturbs You” zijn daar verkwikkende uitzonderingen op.
Naar het einde van het album lijken enkele overblijfsels uit Caputo’s solomateriaal aan bod te komen, maar “No One Survives” was beter in de schuif gebleven en ook “Justifies” heeft te weinig pit om te blijven hangen. Enkel de spokende titeltrack heeft genoeg kilte tijdens de verzen en de juiste dosis ‘drive’ tijdens de refreinen om te overtuigen. Instrumental “Room 244” breit iets té opvallend een einde aan het album.
Broken Valley is niet slecht maar blijft te vaak in middelmatigheid steken. Het is vooral een album voor wie zijn verwachtingen niet op de eerste twee Life Of Agony-platen gebaseerd had. Wie dat wel deed, vind Broken Valley wellicht een flauwe comeback, zeker ook door de bijzonder slijmerige productie die een aantal songs vakkundig de nek omwringt. Een uitstekende liveact blijft Life Of Agony echter wel, en bij de volgende passage in onze contreien ziet u ons vast weer met de haren zwiepen, zij het dan vooral op de oudere songs.
