Hebben de Chemical Brothers na een tien jaar lange carrière eigenlijk nog wel een reden tot bestaan? Dat is de vraag waarover vele critici zich vandaag buigen. Wij slaan die vraag liever over: heeft een groep die haar eigen genre heeft uitgevonden immers niet altijd een goede reden tot bestaan?
U heeft natuurlijk een overschot aan gelijk wanneer u ons onder de neus wrijft dat de debuutplaat Exit Planet Dust haar beste tijd nu ondertussen wel heeft gehad, maar uit je fouten kan je maar leren en dat is iets wat de Chemical Brothers na hun debuut ook hebben gedaan. Al op hun tweede Dig Your Own Hole vonden ze hun definitieve geluid, één dat ze sindsdien —altijd up to date— hebben weten verkopen, sluw inspelend op de populaire stromingen van het moment.
Is het u ook al opgevallen hoe de Chemical Brothers vaak slecht onthaald worden door hun publiek, wanneer dat voor de allereerste keer met gloednieuw materiaal wordt geconfronteerd? Nog opvallender echter is hoe dat songmateriaal uiteindelijk altijd blijkt te groeien, en die zure gezichten dan weer snel van kleur veranderen. Denk gerust terug aan uw allereerste confrontatie met "Hey Boy, Hey Girl", "It Began In Africa" of "The Test". Hoe stond u er toen tegenover? En zijn die ondertussen niet allemaal tot klassiekers uitgegroeid?
Het lijdt geen twijfel dat ook Push The Button haar klassiekers zal baren. Onze mond valt nu al open van het vakmanschap waarmee de broers de rapmuziek van Q-Tip aan Arabische klanken weten te rijmen en al die franjes dan ook nog tot een vanzelfsprekend deel van hun muziek maken. Met hetzelfde gemak vereeuwigen ze Kele Okereke van Bloc Party, Anwar Superstar, Anna-Lynne Williams en een haast onherkenbare Tim Burgess in hun muziek.
We weten maar al te goed dat dit hun handelsmerk is, en daarover zouden we kunnen muggenziften, maar eigenlijk hebben we daar totaal geen zin in. Waarom zouden we ook? Niemand heeft hun muziek al kunnen evenaren en Push The Button ligt net als de voorgangers zo verduiveld lekker in het gehoor.
De Chemical Brothers is zo’n groep waarvan u best gewoon de albums in huis haalt. Als Come With Us u nog vers in het geheugen ligt, dan zal u dat alleen maar beamen. Of bent u "Elastic Eye" en "Denmark" al vergeten? Geen singles, maar toch prachtige, essentiële tracks die absoluut noodzakelijk bleken voor het slagen van het album. Push The Button bulkt van hetzelfde geweld. De boodschap is je gewoon te laten meedrijven op de muziek en te zien waar je uitkomt. Of dat nu bij "The Big Jump" of "Close Your Eyes" is, het maakt zelfs niet, want een album van de Chemical Brothers is per definitie evenwichtig, zo blijkt nog maar eens.
Onze conclusie? De Chemical Brothers leggen nog maar eens feilloos het parcours af, dat ze nu al zo vaak hebben afgelegd. Je zou je daaraan kunnen storen, maar het is veel gemakkelijker om gewoon van hun muziek te genieten. Wij gaan alvast voor die optie want Chemical Brothers hebben weer maar eens een fijn album afgeleverd: er zijn nog zekerheden op deze wereld. Fantastisch toch?
